Του Απόστολου Αποστόλου *
Από τότε που το λάϊφ στάιλ εισέβαλε στη μαζική κοινωνία, δεν θα μπορούσε να αφήσει και την πολιτική πραγματικότητα ανέπαφη. Τι έκανε το λάϊφ στάιλ; «Άλλαξε την επίπλωση του εγκεφάλου» (για να θυμηθούμε τον Άγγελο Τερζάκη όταν αναφερόταν στις χαμηλές συνειδήσεις) και δημιούργησε τους νέους αστέρες της πολιτικής που μοιάζουν με πολύφωτα σαλονιού πλουμιστά με κρύσταλλα και αντανακλάσεις.
Σήμερα έχουμε νέες γενιές πολιτικών προερχόμενες σαφώς από τα κομματικά θερμοκήπια ή από τα οικογενειακά τζάκια, με δίψα για θεαματικότητα, και με πολιτικό φρόνημα ερημωμένο από πατριωτικά κίνητρα. Διαθέτουν πολύ βιασύνη στο να εφαρμόσουν προγράμματα πολιτικής με «φαστ τρακ» διαδικασίες, εκπαιδευόμενοι οι ίδιοι στις ρυθμιστικές εξισορροπήσεις που προκαλούν πολιτιστικές και οικονομικές ανισότητες.
Οι γενιές των νέων πολιτικών συνδυάζουν αγκιτάτσια, προπαγάνδα, και μπόλικη ακαδημαϊκή θνητή φλυαρία. Συνεταιρίζονται άψογα με τις νέες παγκοσμιοποιημένες τομές με όποιο κόστος κομίζουν εκείνες, σε βάρος των λαών και των εδαφικών κυριαρχιών. Είναι εντεταλμένοι στη πυρετική εγερσιμότητα του μεγάλου πλανητικού χωριού, της μιας και μοναδικής οικονομίας, της πολιτιστικής κουρελού, της νέο-φτώχιας και της ανατροπής της ιστορίας.
Στον ορίζοντα της παγκόσμιας πολιτικής βρίσκονται πολλά τέτοια αστέρια, που συναισθάνονται την αποστολή τους και ονειρεύονται να θέσουν σε εφαρμογή τα μαυλιστικά φίλτρα της νέας τάξης πραγμάτων. Υπάρχει μια ομοιομορφοποίηση των γκέτο σταρ της πολιτικής, τόσο στο φυσικό παρουσιαστικό, όσο και στις ρητορικές κενολογίες, καθώς επίσης και στις μονοσήμαντες χρησιμοθηρικές τους ιδεολογίες. Πέδρο Σάντσεθ, Τζάστιν Τρυντώ, Κυριάκος Μητσοτάκης, Αλέξης Τσίπρας, Εμανουέλ Μακρόν κλπ, είναι σαν να έχουν βγει από την ίδια τράπεζα εικονικής πολιτικής πανομοιοτυπίας.
Ωστόσο υπάρχει μια διαφορά, για παράδειγμα ο Μακρόν - για να παραμείνουμε μόνο σ’ εκείνον, - δεν θα μπορούσε να παζαρέψει εθνικά συμφέροντα της Γαλλίας, να υπογράψει συμφωνίες που θα προκαλούσαν εθνική ζημιά, γιατί παραμένει εντεταλμένος της αστικής γαλλικής τάξης η οποία (η γαλλική τάξη) διαθέτει το εθνικό φρόνημα σε κύρος ύπαρξης. Αντίθετα οι νέοι πολιτικοί της Ελλάδας μαθημένοι στο χρονικό της υποταγής οι οποίοι δεν μπόρεσαν ποτέ να εξευγενίσουν τις υποταγμένες εθνικές πεποιθήσεις τους, λειτουργούν με τα «καπάκια» της Ελληνικής Επανάστασης, τα οποία γίνονται περιγράμματα δικαιολόγησης.
Γιατί αν με τα καπάκια οι αγωνιστές του ‘21 διέσωζαν πληθυσμούς από σφαγή και θεωρούνταν εθνωφελή στρατηγήματα, σήμερα με τους νέο-πολιτικούς μας, οι συμφωνίες αποτελούν αυτόχρημα συρρίκνωση της χώρας. Το περίγραμμα δικαιολόγησης που καταθέτουν συνήθως οι πολιτικοί μας νάνοι ότι δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια να ελιχθούμε από το να συμβιβαστούμε αποτελεί παραισθητικό άλλοθι.
Το στυλό που κρατούσε ο Τσίπρας όταν υπέγραφε τη συμφωνία των Πρεσπών και παρέδιδε το όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς απεδείχθη ότι το κρατούσε μαζί και ο Μητσοτάκης. Την ευθύνη για τα μνημόνια που ήρθαν και λεηλάτησαν τη χώρα, (ευθύνη των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) την ξέπλυνε ο Τσίπρας. Η ελληνική πολιτική ζωή αποτελεί μια αυτοκινούμενη δικαιολόγηση. Ο άλλος, δηλαδή ο καινούργιος κάθε φορά πολιτικός αρχηγός, είναι πάντα ο όμοιος, ένας σωσίας που εγγυάται τη συγκρότηση του συστήματος της διαπλοκής και της εθνικής μειοδοσίας.
Υπάρχει βέβαια ένας ανταγωνισμός μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, στον κλισεδάτο λόγο, στις λουσάτες λέξεις, στα εξαντλημένα επιχειρηματολογικά στερεότυπα, αλλά αυτά αποτελούν μια αποπλανητική δύναμη των σημείων όπου προσπαθούν να κρύψουν το ίδιο μέσα στο άλλο. Η τεχνική της πολιτικής στην Ελλάδα συλλαμβάνεται στη παγίδα του όμοιου.
Να γιατί χρειάζεται όλο και περισσότερη πολιτική φλυαρία για να εφαρμοστούν όλο και λιγότερες υποσχέσεις. Να γιατί χρειάζονται όλο και περισσότερες εγγυήσεις προς το εκλογικό σώμα για εθνική ανεξαρτησία, για να ψαλιδιστεί η εθνική κυριαρχία. Να γιατί χρειάζονται όλο και περισσότερα δικαιώματα σε κοινωνικές κατηγορίες για να επιβληθούν τα αιτήματα της προσαρμογής.
Θέλουν να μας πείσουν ότι στη σιωπή της ιστορίας, όλοι είμαστε συνένοχοι γι’ αυτό πρέπει να αποδεχτούμε τη φονική κρυστάλλωση της αδιαφορίας. Αυτό όμως που αντιλαμβάνεται ο μέσος Έλληνας πολίτης είναι ότι Μητσοτάκης και Τσίπρας, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ανακυκλούμενα πολιτικά προϊόντα στην αυτοκινούμενη πολιτική ζωή αυτού που είναι νεκρό. Αποτελούν θα λέγαμε μολυσματικά φαινόμενα διάρκειας σαν ένα είδος κορωναϊού χωρίς τέλος.
*Απόστολος Αποστόλου
Δρ. Φιλοσοφίας
0 Σχόλια