Μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω και να ξαναλέω πως αυτή η χώρα υπάρχει, ζει και αναπνέει εκ τύχης. Ξένης. Μερικές φορές εχθρικής. Όμως τις περισσότερες ευεργετικής. Από τις 20 Οκτωβρίου του 1827 μέχρι σήμερα. Μέχρι Αύριο. Από τη Ναυμαχία στο Ναβαρίνο μέχρι την παρέμβαση της Ανγκελα Μέρκελ. Της καγκελαρίου που επί δέκα περίπου χρόνια την λέγαμε «χιτλερική».
Με απλά λόγια. Επειδή ο Κυριάκος κατάφερε να φρακάρει την έφοδο δεκάδων λαθρομεταναστών και προσφύγων. Εκεί στον Εβρο. Και επειδή με αλλεπάλληλες «οχλήσεις» προς την Γερμανική καγκελαρία στο Βερολίνο, κατάφερε τελικά ο στόλος του δήθεν αυτοκράτορα της δήθεν Οθωμανικής αυτοκρατορίας, να βάλει την ουρά κάτω από τα σκέλια. Εστω προσωρινά!
Προφανώς αυτός ο θηλυκός απόγονος του Αδόλφου Χίτλερ μεσολάβησε και απέτρεψε. Εστω προσωρινά. Προφανώς η Ελλάδα θεωρείται και είναι το ανατολικό σύνορο της Ευρωπαικής Ενωσης. Και προφανώς ένα θερμό επεισόδιο θα λειτουργούσε καταστροφικά.
Όμως η κοινή γνώμη πρέπει να προετοιμαστεί. Ο χρόνος πιέζει. Η Τουρκία πιέζει. Οι σύμμαχοι πιέζουν. Για πόσο διάστημα ο Ερντογάν θα αντέξει; Για πόσο διάστημα ο τουρκικός στόλος θα είναι «δεμένος»; Αλλά και η Μέρκελ για πόσο ακόμα διάστημα τον Κυριάκο θα περιμένει;
Με απλά λόγια. Το ζήτημα είναι ορατό. Δια γυμνού οφθαλμού. Προσωρινά ο Τούρκος έκανε πίσω. Προφανώς γιατί ήταν αδύνατον η Ελλάδα να διαπραγματευτεί με το όπλο του Τούρκου πάνω στο τραπέζι. Προφανώς έπρεπε πρώτα τα πράγματα να ηρεμήσουν. Προφανώς ο τούρκικος στόλος έπρεπε να αποχωρήσει. Προφανώς έπρεπε να αποχωρήσει ως ένδειξη καλής θέλησης και καλής πίστης. Προφανώς έπρεπε να αποχωρήσει ώστε να μην ταπεινωθεί το πατριωτικό φιλότιμο των Ελλήνων. Όπως και κάθε άλλης χώρας. Προφανώς έπρεπε να αποχωρήσει ώστε έτσι στην Μέρκελ να αποδείξει πως οι Ελληνες και όχι οι Τούρκοι οι υπεύθυνοι και οι ένοχοι ενός «αυριανού» θερμού επεισοδίου.
Προφανώς, δηλαδή μπροστά στα μάτια μας διαδραματίζονται σκηνές θεατρικής παράστασης. Ενός έργου με τίτλο «το χρονικό μιας προαναγγελθείσας διαπραγμάτευσης». Πως θα γίνει αυτή η συνάντηση;
Πρώτα να ηρεμήσουμε. Πρώτα χωρίς απειλές. Πρώτα χωρίς «πυροτεχνήματα» και «μπαλοθιές». Υστερα δύο λύσεις υπάρχουν. Η πρώτη έχει να κάνει με διαπραγματεύσεις γύρω από ένα τραπέζι. Με τη συμμετοχή άλλων, τρίτων, δυνάμεων. Η δεύτερη στο δικαστήριο της Χάγης.
Και στις δύο περιπτώσεις κάτι πρέπει να δώσεις και κάτι να αφήσεις. Στοιχειώδες. Αρα η κοινή γνώμη πρέπει να είναι προετοιμασμένη. Αρα οι εμπρηστικές δηλώσεις και οι «πατριωτικές» κορώνες ρίχνουν λάδι στη φωτιά.
Όμως εξ όσων καταλαβαίνω, μια τέτοια διαπραγμάτευση έχει δύο μειονεκτήματα. Το πρώτο της υποχώρησης στις απαιτήσεις των Τούρκων. Το δεύτερο πως η ελληνική κοινή γνώμη είναι άκρως καχύποπτη στο άκουσμα των λέξεων «εγγυήτριες δυνάμεις». Αρα;
Η λύση της Χάγης είναι η πιο αποδεκτή. Γιατί πρόκειται για αντικειμενική διαιτησία. Γιατί ακόμα το θέμα μετατίθεται από ένα ελληνο-τουρκικό τραπέζι. Και γιατί απ αυτή την διαιτησία απουσιάζουν οι ξένες «εγγυήτριες δυνάμεις»
Αλλά όλοι πρέπει να ξέρουν. Από τώρα. Πως οι διαιτητές της Χάγης δεν είναι ούτε φιλέλληνες, ούτε λάτρεις και νοσταλγοί της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Επομένως θα βγάλουν κίτρινες και κόκκινες κάρτες. Και επομένως, προκειμένου να μην δυσαρεστήσουν τον ένα και ευνοήσουν τον άλλο, θα κόψουν το καρπούζι κάπου στη μέση. Τι σημαίνει αυτό;
Παιδιά να το πω πιο απλά. Το Αιγαίο δεν είναι ιδιωτική, αποκλειστική ιδιοκτησία κανενός. Το καταλάβατε; Όχι; Ε που θα πάει. Θα το καταλάβουμε, θα το συνηθίσουμε, θα προσαρμοστούμε και πάντα θα κολυμπάμε στα γαλάζια καταγάλανα νερά του Αιγαίου!
Δημήτρης Δανίκας
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια