Γράφει ο Κωνσταντίνος Κεραμιδάς, δημοσιογράφος
Ανεξαρτήτως των εκτιμήσεων, των καταβολών και των πεποιθήσεων του καθενός και της καθεμίας, είναι πασιφανές ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα, στον κόσμο γενικώς και ειδικώς στην ελληνική πραγματικότητα.
Πολλές είναι οι διαπιστώσεις, οι παρατηρήσεις, οι καταγγελίες, ακόμα όμως λιγότερες οι προτάσεις και οι πράξεις. Πάντως, κάτι συμβαίνει, το οποίο από όσο διαφαίνεται δεν συνέβαινε παλαιά ή δεν συνέβαινε με τέτοια σφοδρότητα.
Διαβάζοντας την ιστορία, από τους προ Χριστού αρχαίους χρόνους, μέχρι και τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, περάσαμε ως έθνος πολλές παρακμές και ολέθρους. Γνωρίσαμε δυσμενείς πολιτικές, οικονομικές και εργασιακές ταραχές, άλλες φορές φυσικές και τεχνητές καταστροφές, πολέμους, εμφύλιες διαμάχες, κοινωνικές ταραχές, πληθυσμιακές ερημώσεις και πολλά άλλα. Υπήρχαν χρονικοί περίοδοι που μάστιζε ο λιμός, πέθαιναν άνθρωποι από την πείνα και τη δίψα ή ακόμα και από λοιμούς και ασθένειες. Συγκριτικώς, σήμερα η πραγματικότητα παρά τα προβλήματα είναι βιοτικώς καλύτερη από ποτέ. Τί αποτελεί ωστόσο κίνδυνο;
Βιώνοντας την καθημερινότητα, είναι απλή η διαπίστωση ότι πάψαμε να υπάρχουμε με τον τρόπο που κάποτε υπήρχαμε. Οι Έλληνες πάψαμε να είμαστε εμπράκτως Έλληνες και εκβαρβαριστήκαμε, όχι μετά την πτώση του 1204, ούτε μετά την πτώση του 1453, ούτε καν επί Τουρκοκρατίας, αλλά φαίνεται υποδουλωθήκαμε όταν φαινομενικώς απελευθερωθήκαμε το 1830 και ακόμα περισσότερο μετά τη δολοφονία του Ιωάννου Καποδίστρια. Τότε φαίνεται ότι άρχισε ο εκβαρβαρισμός μας, όταν θέλαμε να γίνουμε κάτι άλλο το οποίο δεν είμαστε, όταν άρχισε η συρρίκνωση και η κατάργηση της κοινότητος, η συντηρητικοποίηση της παραδόσεως και η περαιτέρω θρησκειοποίηση της Εκκλησίας και της Πίστεως. Φαίνεται ότι περίπου μέχρι κάποιες δεκαετίες πριν υπήρχαν ακόμα, ίσως εξασθενημένα και διαστρεβλωμένα, ζωντανά η κοινότητα, η παράδοση και η πίστη, ύστερα είτε χάθηκαν, είτε απονεκρώθηκαν, αφότου κατήντησαν θρησκευτισμός και εθνικός συντηρητισμός.
Προτεραιότητα έγινε πλέον, στον κόσμο και τις τοπικές κοινωνίες, το “υπαρξιακό βόλεμα” του ατομισμού, γι’ αυτό άλλωστε εξαπλώνεται ταυτοχρόνως τόσο και η μαζοποίηση, δηλαδή από κοινωνία προσώπων καταντήσαμε μάζα α-πρόσωπων ατόμων, που αποσκοπούν σε συλλογικά και ατομικά δικαιώματα, σε απολαύσεις. Πριν, προτεραιότητα αποτελούσε η κοινωνία προσώπων, οι άνθρωποι μέσα στην κοινότητα και όχι έξω απ’ αυτήν. Πολλά τα παραδείγματα: ο γάμος από μυστήριο κατήντησε θρησκευτική ή πολιτική σύμβαση, ενώ τείνει να καταργηθεί ο έρωτας, προάγεται η διαστροφικότητα, η ουδετεροποίηση των φύλων και άλλα. Επιζήτηση του βολέματος στα πάντα: στις παρέες, στη συνείδηση, στην οικονομία, στο επάγγελμα, στις σπουδές, στην πολιτική, στη διασκέδαση, στη θρησκεία. Άνδρες αποχαυνωμένοι και γυναίκες αρνητικές στον έρωτα, στον γάμο και στην μητρότητα, προτιμούν την βολεματική μοναξιά και βολεματικές παρέες – βασικό αίτιο της υπογεννητικότητος. Με το χαρακτήρα και τη ψήφο μας χειροτερεύουμε το ήδη κακό. Ίσως ακόμα χειρότερα με την αδιαφορία μας. Οι τάσεις που επικρατούν, ανεξαρτησία και αυτοπεποίθηση, αποτελούν όπλα για κατοχύρωση του ατομισμού.
Αυτά συνιστούν κάποια από τα αίτια της παρακμής και ίσως της τελικής καταστροφής, την οποία ίσως για πρώτη φορά κινδυνεύουμε τόσο πολύ να υποστούμε. Η ιστορία δεν είναι μόνο για το παρελθόν. Την ιστορία τη μελετούμε τιμώντας το παρελθόν, στεκόμενοι με σταθερότητα στο παρόν και πορευόμενοι με αισιότητα προς το μέλλον. Δεν υπάρχουν τυποποιημένες συνταγές, ωστόσο από το Ευαγγέλιο, την παράδοση και την ιστορία αποκομίζουμε βασικές προτάσεις και τρόπους ζωής, με την ανάδειξη της ζωντανής κοινότητος, που μας κρατούσε ζωντανούς και ακμαίους σε όλους τους καιρούς.
Οι εκπλήξεις υπάρχουν και γίνονται στον κόσμο. Η εμφάνιση και η εξέλιξη της ζωής, έκπληξη-αποκάλυψη του Θεού Σταυρωμένου και Νικητή, η έκπληξη-ελληνικότητα στο σύνολό της, οι καθημερινοί άνθρωποι, οι αγωνιστές της ζωής, καταδεικνύουν ότι η ελπίδα και ο αγώνας δεν είναι αβάσιμα, αλλά έχουν βάση και υπόσταση. Δεν αποτελεί κάτι εξωπραγματικό, αλλά κάτι πραγματικό, το οποίο ο καθένας, η καθεμία, η κοινωνία στο σύνολο μπορεί να πραγματοποιήσει ακολουθώντας το άθλημα της ζωής.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια