Από τη Δαμασκό στο... Μινσκ

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Ποιο ήταν το κίνητρο της σκληρής ρητορικής Ολάντ απέναντι στο Κρεμλίνο για τη Συρία; Επίδειξη διεθνούς ηγετικού προφίλ ή υπενθύμιση του ρόλου που προσπαθεί να ανακτήσει η Γαλλία στη Συρία, μια χώρα που διοίκησε την περίοδο 1918-41;

Σε κάθε περίπτωση πέρα από τη ματαίωση της επίσκεψης Πούτιν στη Γαλλία, το κρίσιμο τεστ για τις επιπτώσεις της γαλλικής παρεμβολής θα είναι, πρώτον, η πραγματοποίηση και, δεύτερον, τα αποτελέσματα της συνάντησης της ομάδας του Μινσκ (Μέρκελ - Ολάντ και Πούτιν - Ποροσένκο) στο Βερολίνο στις 19 Οκτωβρίου.
Εκ των πραγμάτων η διαμεσολάβηση που προϋποθέτει έστω και κάποια προσχηματική ουδετερότητα, τουλάχιστον για το ορατό μέλλον, είναι ένα πεδίο στο οποίο η Μέρκελ μπορεί να κινηθεί πιο άνετα απ' ό,τι ο Ολάντ. Τούτων λεχθέντων, η Γαλλία δεν χώνεψε ποτέ την εκδίωξή της από τη Μέση Ανατολή, τη Συρία και τον Λίβανο τον Ιούνιο του 1941, όταν εισέβαλαν βρετανικά στρατεύματα, καθώς η τοπική διοίκηση παρέμενε πιστή στην κατοχική κυβέρνηση Πετέν.
Η κόντρα Βρετανίας - Γαλλίας είχε παρελθόν δεκαετιών, καθώς το Λονδίνο είχε σχεδιάσει ενιαίο αραβικό βασίλειο στην περιοχή. Από τότε μέχρι και σήμερα το Παρίσι επιχείρησε δύο φορές να επιστρέψει στη Μέση Ανατολή:
• Την πρώτη με την αγγλο-γαλλική εισβολή στο Σουέζ το 1956 που απεδείχθη ένα πρωτοφανές φιάσκο, καθώς οι ΗΠΑ άφησαν Γαλλία και Βρετανία έκθετες στο τελεσίγραφο της ΕΣΣΔ.
• Η δεύτερη ήταν την περίοδο 1982-84 στο Λονδίνο, με το Παρίσι να πλαισιώνει μαζί με το Λονδίνο και τη Ρώμη την Ουάσιγκτον χωρίς δυνατότητα πολιτικής διαφοροποίησης.
Η Γαλλία συγκρούστηκε με τον πατέρα Ασαντ από την αρχή της μακράς θητείας του στην εξουσία το 1970, παρά το γεγονός ότι η παντοδυναμία των Αλαουιτών ήταν επιλογή της γαλλικής διοίκησης μετά το 1918. Για τον πολύ απλό λόγο ότι οι Ασαντ, πατέρας και γιος, διεκδίκησαν και κατοχύρωσαν ρόλο επικυρίαρχου-προστάτη των Αλαουιτών - Σιιτών και Χριστιανών στη Συρία και στον Λίβανο, έναν ρόλο που διεκδικούσε η Γαλλία από τα μέσα του 19ου αιώνα. Σήμερα οι πιο προωθημένες σχέσεις της Γαλλίας στην περιοχή στο επίπεδο της αμυντικής συνεργασίας είναι με τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα, μια προσέγγιση που οφείλεται στη δυσαρέσκεια των κρατών της Αραβικής Χερσονήσου με την προσέγγιση ΗΠΑ - Ιράν και την προσπάθειά τους να απεξαρτηθούν από τη μέχρι τώρα πλήρη αμυντική τους πρόσδεση στο άρμα της Ουάσιγκτον.
Η παρέμβαση Ολάντ δεν κατοχυρώνει ρόλο για τη Γαλλία στη Μέση Ανατολή, ενώ ευνοεί τη Γερμανία να διαδραματίσει βαρύνοντα ρόλο στη μεσολάβηση ανάμεσα στη Μόσχα και το Κίεβο.


* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.


Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια