Γεωπολιτικά κίνητρα, δημοκρατικά άλλοθι

Η στάση της Δύσης απέναντι στον Ερντογάν μετά το πραξικόπημα

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

Δύο πράγματα μου προκαλούν από την αρχή τεράστια εντύπωση στην τουρκική κρίση: Το πρώτο είναι η ασύλληπτη υποκρισία της Δύσης για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δεύτερο η αδυναμία της να κατανοήσει τις μεθόδους με τις οποίες επιχειρεί να επιβληθεί στη χώρα του μετα-πραξικοπηματικά ο Ερντογάν.

Ως προς το πρώτο αξίζει να προσέξει κανείς τη διαχρονική προσέγγιση της Δύσης απέναντι στον «σουλτάνο» και να τη συγκρίνει με το είδος της απάντησης που επέλεξε να δώσει. Καιρό τώρα είχε ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς το δυτικό σφυροκόπημα εναντίον του Τούρκου προέδρου με την κατηγορία της συρρίκνωσης των ατομικών ελευθεριών (απαγόρευση συγκεντρώσεων, αποδοκιμασία μέσων κοινωνικής δικτύωσης, διώξεις μεγάλων δημοσιογραφικών ομίλων).

Η απάντηση της Δύσης στη συρρίκνωση της δημοκρατίας ήταν η κατάλυση της δημοκρατίας! Ο γύψος! Οι προστάτες της δημοκρατίας ήταν οι δολιοφθορείς της δημοκρατίας. Και ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον έχει να παρακολουθεί κανείς τη στάση μιας ολόκληρης στρατιάς αναλυτών από τη βραδιά του πραξικοπήματος. Κατηγορούμενος κατέστη από τις πρώτες ώρες ο παρ' ολίγον ανατραπείς! Παρατηρώντας δυστυχώς τι ακριβώς συνέβη στην πλατεία Μεϊντάν του Κιέβου πριν από δύο χρόνια από «αυθόρμητα» πλήθη που υπερασπίζονταν τη δημοκρατία και ενθυμούμενος τη ρετσινιά που έχει κολλήσει η Δύση στον πρόεδρο Πούτιν για καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων δεν μπορεί να μη βλέπω -κάθε καλόπιστος πολίτης το βλέπει- ότι η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην πραγματικότητα συνιστούν το πρόσχημα της Δύσης.

Το βασικό θέμα είναι η γεωπολιτική. Βαφτίζεται κανείς «δημοκράτης» ή «δικτάτορας» ανάλογα με τη στάση του απέναντι στα δυτικά συμφέροντα. Αν ο Ερντογάν έπαιζε από την αρχή με τους γνωστούς κανόνες, κανένα θέμα δημοκρατίας δεν θα υπήρχε στην Τουρκία. Ετσι την ώρα που ο πρόεδρος Ολάντ απαγορεύει τις διαδηλώσεις για τον εργασιακό νόμο και περνά αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις» παρακάμπτοντας την Εθνοσυνέλευση, την ώρα που είναι ανοιχτό το σκάνδαλο Σνόουντεν για τις παρακολουθήσεις εκατομμυρίων πολιτών (σοβιετικές μέθοδοι δεν ήταν αυτές;) ο μεν Ερντογάν στήνεται στον τοίχο ως «παρανοϊκός σουλτάνος», οι δε υπόλοιποι μόνο συγχαρητήρια δεν δέχονται. Αν αυτό δεν είναι κατάπτωση, τι άραγε είναι;

Το δεύτερο στοιχείο που προξενεί εντύπωση είναι η αδυναμία κατανόησης των μεθόδων του Ερντογάν. Διοικώντας έναν λαό που ιστορικά έμαθε πρώτα την ισχύ και τον σεβασμό στην εξουσία και μετά την ψήφο, ο Τούρκος πρόεδρος χρησιμοποιεί πράγματι ασυνήθιστες μεθόδους. Και τα βασανιστήρια εναντίον των στρατιωτικών και η μετατροπή του πατρικού του Γκιουλέν σε δημόσιες τουαλέτες απάδουν προς τον πολιτισμό μας. Αλήθεια, όμως: Πώς κρατάς σε πρώτη φάση ενωμένη εδαφικά μια χώρα που επί των ημερών σου απειλείται με τριχοτόμηση; Και ποια η ψυχολογία σου, όταν από την αρχή της εμπλοκής σου στα κοινά είτε φυλακίζεσαι είτε απειλείται συνεχώς η ζωή σου ή είσαι μονίμως στόχος ανατροπής; Με ευγένεια συμπεριφέρεσαι; Αν ναι, με ευγένεια, σαν να μη συνέβη τίποτε, τι διασφαλίζει ότι η ευγένεια δεν θα εκληφθεί ως αδυναμία και δεν θα πάρουν ξανά θάρρος οι δολιοφθορείς; Ε;

Πηγή: Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.