Δεν είναι σωστό να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Δεν είναι έντιμο να σπεκουλάρουμε δια των απεργιών. Όταν κάνουμε γενική απεργία οφείλουμε να γνωρίζουμε τα πραγματικά αίτια που ως αιτιατός μηχανισμός προκαλούν αυτήν τη γενικευμένη αντίδραση του χώρου της εργασίας και της παραγωγής.
Η γενική απεργία είναι πολιτική πράξη και όχι απλώς συνδικαλιστικό στρατήγημα ή συντεχνιακή πίεση προς τη κυβέρνηση. Συνεπώς, ποιος είναι ο πολιτικός μηχανισμός που παράγει απεργίες στην Ελλάδα της μακρόχρονης κρίσης; Ποιος είναι ο μηχανισμός που οδήγησε στη σημερινή γενική απεργία, λοιπόν;
Πολύχρονη, «ατέλειωτη» εσωτερική υποτίμηση, είναι το όνομά του. Ένα πείραμα που δεν είχε καμία απολύτως εμπειρική ή αμιγώς θεωρητική βάση για να προσφέρει ανάταξη στο ζήτημα της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικής αναδιάρθρωσης της ελληνικής εθνικής οικονομίας. Δεν ήταν, ούτε είναι, ορθολογική συνταγή η εσωτερική υποτίμηση δια των δεσμεύσεων / υποχρεώσεων που ανέλαβαν δια των «μνημονίων» σε συνάρτηση με τις δανειακές συμβάσεις με την τρόικα ή το κουαρτέτο, όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις της εξαετούς πλέον κρίσης. Ακόμη και αν είχες τη δυνατότητα – που ασφαλώς δεν έχεις – να μειώσεις εναρμονισμένα όλα τα συστατικά του κόστους της οικονομίας σου, χωρίς όμως δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματός σου, θα ήταν αδύνατο να παραμείνεις μια αναπτυγμένη (οικονομία) χώρα, μετά τον μακροχρόνιο πιστωτικό αποκλεισμό σου από τη χρηματαγορά και την πολιτική «πολύ περιορισμένης» ρευστότητας που ακολούθησε το ευρωσύστημα, ακριβώς για να διασκεδάσει την ανάγκη εξωτερικής υποτίμησης μετά την πτώχευση του ελληνικού κράτους και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Η εσωτερική υποτίμηση θα μπορούσε να πετύχει στην Ελλάδα, χωρίς να καταστρέψει τη κοινωνία, μόνον στο βαθμό που ήταν χρονικά και ποσοτικά περιορισμένη και αφορούσε σε μια οικονομία με σημαντικά πλεονάσματα εμπορικού ισοζυγίου. Αλλά σε μια τέτοια περίπτωση – με όρους ορθολογισμού που αρέσουν σε όλους του μικρόνοες δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς ποζιτιβιστές – γιατί και πώς θα πτώχευε η χώρα; Πράγματι μια μικρή εσωτερική υποτίμηση θα ήταν με ποζιτιβιστικούς όρους λύση σε μια αναπτυγμένη οικονομία η οποία θα χαρακτηριζόταν από δημοσιονομικό έλλειμμα, αλλά παράλληλα από εμπορικό πλεόνασμα. Ήταν, ωστόσο, αυτό η περίπτωση της Ελλάδας;
Δεν ήταν! Και εσύ αναγνώστη μου γνωρίζεις πως αρκετά πριν ενταχθούμε στον «ατομικό μηχανισμό σωτηρίας» και πριν μπει το ΔΝΤ στη ζωή μας έλεγα και ξανάλεγα «οι λύσεις είναι δύο»: (Η ανθρώπινη, κονστρουκτιβιστική και ρεαλιστική) – Παρέμβαση των θεσμών της ευρωζώνης και της ΕΕ με γνωστά και καινοτόμα χρηματοπιστωτικά μέσα, έτσι ώστε να δοθεί χρόνος (10-15 χρόνια) δημοσιονομικής και παραγωγικής αναδιάρθρωσης στην πατρίδα μας, χωρίς αυτή να αποστερηθεί την άνετη πρόσβαση στην χρηματαγορά με τα οφέλη του ευρώ. Ή (η ποζιτιβιστική και ορθολογική, αλλά σίγουρα αντικοινωνική και αντιδημοκρατική)- Έξοδος από τη ζώνη του ευρώ με εξωτερική υποτίμηση στη συνέχεια.
Υποστήριζα: Θεωρητικώς δεν σφάλουν οι οικονομολόγοι «της δραχμής», γιατί όμως να μην ακολουθήσουμε μια πολιτικώς και κοινωνικώς καλύτερη λύση, που πράγματι θα προνοούσε για μια «διάσωση» στο πλαίσιο της ευρωζώνης, κρατώντας ασφαλώς τις τιμές μας συμπιεσμένες για μια δεκαετία-δεκαπενταετία; Αυτή η δεύτερη λύση, γνωστή ακόμη και στη Γερμανία μεταξύ 1990-2000, ήταν η λύση (μου), που προφανώς περιελάμβανε αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης με χρηματοπιστωτικά μέσα της ευρωζώνης και ένα άλλου τύπου (εντελώς διαφορετικής μεθοδολογίας) μνημόνιο, μια και η χώρα εκτός από μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα παρουσίαζε και μεγάλο εμπορικό… ενώ και τα δύο ταυτόχρονα δεν θα μπορούσαν να μειωθούν δραστικά χωρίς να ρίξουν την Ελλάδα στα βράχια, δηλαδή στην υπανάπτυξη και την κοινωνικοπολιτική αποσταθεροποίηση. Αυτή ήταν και η μοναδική λύση στο πλαίσιο του ευρωπαϊσμού.
Μου έλεγαν τότε οι ανόητοι «ευρωλάγνοι», πως αυτό ήταν ουτοπικό, ενώ θεωρούσαν πως δεν είναι ουτοπικό να επιτευχθεί ανάπτυξη με τη στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης της τρόικας, την οποία υιοθέτησε τελικά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, εκτός από το ΚΚΕ, την ΧΑ και περιθωριακές ομάδες αριστεριστών και εθνικιστών!
Αν η εξωτερική υποτίμηση, με Grexit ασφαλώς, ήταν μια κακή/αρνητική και προδήλως άκρως επίπονη βραχυχρονίως επιλογή για την συγκεκριμένη χώρα στην οποία αναφερόμαστε, υπό τις συγκεκριμένες ασφαλώς γεωπολιτικές, παραγωγικές, καταναλωτικές και γενικότερα οικονομικές συνθήκες και σχέσεις που ορίζουν την εθνική της ταυτότητα, η επιλογή της εσωτερική υποτίμησης ήταν και είναι ένα διαρκές κοινωνικό και οικονομικό έγκλημα με δραματικές ανθρωπιστικού χαρακτήρα συνέπειες. Αυτή ήταν και παραμένει η άποψή μου, αναγνώστη μου. Η σημερινή γενική απεργία δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μια ακόμη έκφραση/παράσταση του μείζονος Κοινωνικού Ζητήματος που προκαλεί στην χώρα μας η συνεχιζόμενη στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης. Με τον ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα, παραδόξως, να υιοθετεί αυτήν την ανορθολογική και κοινωνικώς καταστροφική προσέγγιση, από την οποία επιχειρεί να διαφύγει ακόμη και ο φερόμενος ως εμπνευστής της, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε!
Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών δήλωνε χθες στο Αμβούργο ότι «η έξοδος από το ευρώ θα είχε πλήξει άπαξ τη χώρα και θα είχε αποφευχθεί η ατελείωτη αυτή επίπονη διαδικασία για τον πληθυσμό […] θα είναι πολύ δύσκολο για την Ελλάδα να αντιμετωπίσει τα οικονομικά της προβλήματα χωρίς το εργαλείο της υποτίμησης του νομίσματος», είπε. Επισημαίνοντας πως είχε προτείνει την εξωτερική υποτίμηση αντί της εσωτερικής από το 2011, όταν ήταν υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Τότε εισηγήθηκε να βγει η Ελλάδα από το ευρώ «με αντάλλαγμα μια τεράστια βοήθεια […] Η έξοδος από το ευρώ θα είχε πλήξει άπαξ τη χώρα και θα είχε αποφευχθεί η ατελείωτη αυτή επίπονη διαδικασία για τον πληθυσμό», είπε χαρακτηριστικά ο Β. Σόιμπλε, συμφωνώντας δημοσίως πλέον με τους «δραχμιστές» – και όχι με εμένα που πρότεινα μια λύση στο πλαίσιο του ευρωπαϊσμού και όχι του γερμανισμού ή του ελληνικού εθνικισμού!
Γιατί ο κ. Σόιμπλε επανέρχεται στο ζήτημα σήμερα που ο ελληνικός λαός ξεσηκώνεται μαζικώς εναντίον των νέων μέτρων εσωτερικής υποτίμησης ή ανακατανομής του εθνικού βάρους που προκύπτει από την εσωτερική υποτίμηση; Μια ανακατανομή που προλεταριοποιεί ουσιαστικά την μεσαία τάξη της χώρας μας. Γιατί; Για να δικαιολογήσει την παραφροσύνη και την χυδαία σκοπιμότητα που αποκρυσταλλώνεται στο πνεύμα και στο γράμμα των μνημονίων και να δώσει ξανά την προοπτική του Grexit, το οποίο μετά από τόσα χρόνια εσωτερικής υποτίμησης θα ήταν το τέλειο έγκλημα για την ελληνική κοινωνία, προσθέτοντας επιπλέον εξωτερική υποτίμηση σε μια υφιστάμενη εσωτερική που κυμαίνεται πλέον – με δραματικά ανισσόροπο μάλιστα τρόπο – από 25-45% , προκαλώντας μια πρωτοφανή μετά τον πόλεμο διάσταση κοινωνικής ανισότητας και αποκλεισμού στην Ελλάδα.
Αν στην αρχή της κρίσης το Grexit, ήταν μια κακή λύση – αλλά σίγουρα μια ορθολογική με ποζιτιβιστικούς όρους επιλογή – σήμερα είναι ένα έγκλημα, το οποίο δεν μπορεί να αποφευχθεί χωρίς μεγάλο οικονομικό κόστος για την ίδια τη Γερμανία και πολιτικό κόστος για τους θεσμούς και τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στην ΕΕ. Αν δεν αναλάβουν αυτό το κόστος σήμερα, θα πληρώσουν οικονομία και δημοκρατία στην ΕΕ ένα δυσβάστακτο «χρέος» αύριο!…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια