Απλά φανταστείτε την εικόνα: Ο Βαγγέλης Βενιζέλος ως Γραμματέας της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας να εμφανίζεται ως υπερασπιστής του δημοσίου συμφέροντος απέναντι στο Γιώργο Σταθάκη, κατηγορώντας τον υπουργό Οικονομίας για την «πρώιμη και πιθανώς ατελή», σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου, δήλωση «πόθεν έσχες» του 2012.
Μπορώ να αντιληφθώ απόλυτα το πόσο άβολα πιθανόν να αισθάνεται ο κύριος Σταθάκης, από τη στιγμή που η ισοπέδωση αλλά και η ανθρωποφαγία είναι από τα αγαπημένα σπορ του εγχώριου πολιτικού και μιντιακού συστήματος. Άλλωστε, σε πολιτικό επίπεδο θα είχε κανείς πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να του καταλογίσει, ακόμη κι αν έστω η υπόνοια φορολογικής απόκρυψης από κορυφαίο πολιτικό παράγοντα ποσού ενός εκατομμυρίου ευρώ στις εποχές που ζούμε να είναι κάτι που «χτυπάει στα μηνίγγια» του (καθημαγμένου από παλιά και νέα μνημόνια) ελληνικού λαού. Ας προσπαθήσουμε όμως να κρατήσουμε ένα μίνιμουμ σοβαρότητας πάνω και σε αυτό το ζήτημα. Κατά κύριο λόγο, γιατί καλό θα είναι να περιμένουμε να «φωτιστούν» τελικά όλες οι πτυχές της υπόθεσης, καθώς στη χώρα μας από «κυνήγι μαγισσών» έχουμε χορτάσει.
Παρ’ όλα αυτά, δε μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να πέσει στην παγίδα που έστηνε όλο το προηγούμενο διάστημα. Μιλάω για το «success story» που φιλοτέχνησε η ηγετική του ομάδα αμέσως μετά τη μνημονιακή συνθηκολόγηση, στην οποία προχώρησε στα μέσα του καλοκαιριού, κι είχε να κάνει με το λυσσαλέο αγώνα εναντίον της διαπλοκής, καθώς και την πάταξη της διαφθοράς αλλά και της φοροδιαφυγής. Επεχείρησε να πείσει, δηλαδή, ότι ναι μεν συναινούσε, όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στις επιταγές των δανειστών για περαιτέρω αφαίμαξη των κατώτερων κυρίως στρωμάτων, αλλά παράλληλα διέφερε ριζικά σε δυο βασικά επίπεδα: πρώτον, ότι «δεν πίστευε» στο νέο επαχθές πρόγραμμα, όπως το ΠΑΣΟΚ κι η ΝΔ. Δεύτερον, ότι δεν είχε εξαρτήσεις από οικονομικά συμφέροντα, καθώς τα δικά του στελέχη δεν εμπλέκονται σε πάσης φύσεως σκάνδαλα, όπως συνέβαινε με το «παλιό πολιτικό σύστημα». Με αυτά τα πολιτικά επιχειρήματα, μεταξύ άλλων, κατάφερε να κερδίσει και τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη.
Εκείνο που επέλεξε να αγνοήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως αποδεχόμενη τις επιταγές των δανειστών έχανε το ουσιαστικό «ηθικό πλεονέκτημα» που είχε, το οποίο ήταν η κάθετη αντίθεση με τις ακραίες πολιτικές λιτότητας που επέβαλαν οι δανειστές, καθώς και με το εγχώριο οικονομικό κατεστημένο. Μοιραία, σύντομα θα ερχόταν κι η ώρα που θα έχανε και το επικοινωνιακό «ηθικό πλεονέκτημα». Δεν είναι άλλωστε απαραίτητο να έχεις ύποπτες δοσοληψίες με παράγοντες της διαπλοκής για να βρεθείς έκθετος . Αυτό φάνηκε και από το πρόσφατο παράδειγμα του Αλέκου Φλαμπουράρη. Με τον συγκεκριμένο τρόπο επιχειρείται πλέον να αποδειχθεί, ότι μετά τις μνημονιακές κωλοτούμπες, το «νέο» συγκλίνει με το «παλιό» ακόμη και στα ζητήματα διαφθοράς.
Έχουμε φτάσει λοιπόν στο σημείο, όπου εκείνοι που τα «έπαιρναν» από τα μαύρα ταμεία της Siemens κι άφησαν αργότερα το Μιχάλη Χριστοφοράκο να φύγει από τη χώρα ανενόχλητος, κάνουν υποδείξεις προς κάθε κατεύθυνση. Βλέπουμε όσους συμμετείχαν ενεργά στο μεγάλο φαγοπότι του Χρηματιστηρίου, το «πάρτυ» των Ολυμπιακών Αγώνων καθώς κι όσους συνέβαλαν στο σκάνδαλο των τραπεζών, να κουνάν το δάκτυλο δικαιωμένοι. Κι όλοι μαζί να ισχυρίζονται πως «έσωσαν τη χώρα» μετά την πρόσφατη ψήφιση και του τρίτου Μνημονίου, τη στιγμή που καταγγέλλουν τους νυν κυβερνώντες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ για «άθλια μνημονιακή στροφή».
Το «παλιό» λοιπόν, αισθανόμενο πια πλήρως απενοχοποιημένο σε όλα τα επίπεδα, επιχειρεί να αντεπιτεθεί, την ώρα που το «νέο» σωπαίνει, κατά βάση σαστισμένο. Ή ακόμη χειρότερα, ψελλίζει επιχειρήματα του στυλ «ναι, αλλά οι άλλοι έκλεβαν». Χρειάζονται πολλά ακόμη για να δοθεί η εικόνα στην ελληνική κοινωνία ότι σε τελική ανάλυση «όλοι το ίδιο είναι»;
ΥΓ: Μιας και μιλάμε για σκάνδαλα, θα δώσει κάποιο κυβερνητικό στέλεχος πειστική απάντηση, για ποιο λόγο η κυρία Σαββαΐδου παρέμεινε στη θέση της τους τελευταίους οχτώ μήνες;
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια