Με την τραγωδία εκατομμυρίων προσφύγων στη χώρα μας αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη να έχει γίνει «μπαλάκι» μεταξύ της ευρωπαϊκής ελίτ και των κυβερνήσεων των περισσοτέρων χωρών, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι η εν λόγω «ωρολογιακή βόμβα» δε θα αργήσει να εκραγεί.
Κι αν κάποιος δεν αντιλαμβάνεται το επικείμενο αδιέξοδο παρατηρώντας τη «σύγκρουση βουβαλιών» (ήτοι ΗΠΑ και Ρωσίας) πάνω από το κουφάρι της Συρίας, αλλά και το στρουθοκαμηλισμό εκ μέρους της ευρωπαϊκής ελίτ, δε γίνεται να μη διακρίνει την πλήρη αδυναμία του εγχώριου πολιτικού προσωπικού να διαχειριστεί ένα ζήτημα που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια του.
Αρκετοί μάλιστα διαβλέπουν πως τα πράματα εντός της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας αναμένεται να λάβουν ακόμη χειρότερη τροπή. Κι αυτό, γιατί η εν εξελίξει εσωκομματική διαδικασία στη ΝΔ πιθανότατα θα σταθεί αφορμή για να στηθεί διαγωνισμός «ακροδεξιάς ρητορείας» πάνω στο ζήτημα του μεταναστευτικού. Η παρουσία δε του Άδωνη Γεωργιάδη στη μάχη για την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για κάτι τέτοιο, ενώ θα αποτελέσει τραγική ειρωνεία ενδεχόμενη ενεργοποίηση στην εσωκομματική σκακιέρα του (Επιτρόπου Μετανάστευσης κατά τ’ άλλα) Δημήτρη Αβραμόπουλου. Σ'αυτά έρχεται να προστεθεί ενδεικτικά η χθεσινή δήλωση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ο οποίος δεν έχασε την ευκαιρία ακόμη και σε αυτή την οριακή συγκυρία να αναφερθεί σε άκρως ειρωνικούς τόνους στην παρουσία Σύρων προσφύγων στην πλατεία Βικτωρίας. Ας μην ξεχνάμε, τέλος, ότι στο εσωτερικό της ΝΔ είναι έντονη η συζήτηση σχετικά με την προοπτική επαναπροσέγγισης εκείνων των ψηφοφόρων που έφυγαν προς τη Χρυσή Αυγή, οπότε είναι πιθανό να δούμε ακόμα πιο έντονη την «προσαρμογή» του λόγου της συντηρητικής παράταξης στα νέα δεδομένα.
Από την άλλη, όσοι επένδυαν στη δημιουργία ενός προοδευτικού μετώπου πάνω στο ζήτημα της μετανάστευσης, δείχνουν χαμένοι από χέρι. Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και το Ποτάμι επιμένουν να πατούν σε δυο βάρκες, συντηρώντας σε αρκετές περιπτώσεις στο λόγο τους έντονα ξενοφοβικά στοιχεία. Η δε Αριστερά εξακολουθεί να προσπαθεί να «κρυφτεί πίσω απ’ το δάχτυλό της». Εκτός από την αδυναμία διαχείρισης του προσφυγικού ζητήματος κατά το πρώτο επτάμηνο από την κυβέρνηση Τσίπρα, η ευρύτερη αμηχανία ήτανε και είναι κάτι παραπάνω από έκδηλη. Ακούσαμε, λοιπόν, κάποιους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ, παραμονές των εκλογών της περασμένης Κυριακής, να συγχρωτίζονται με εκείνους της ΝΔ γύρω από την ανάγκη διατήρησης του φράχτη στον Έβρο, στοχεύοντας προφανώς στο συντηρητικό κοινό των ακριτικών κατά βάση περιοχών. Επιπλέον, η στενή (σε βαθμό παρεξηγήσεως) συνεργασία του Αλέξη Τσίπρα με το κόμμα του Πάνου Καμμένου εντείνει την πολιτική σύγχυση, ενώ παράλληλα δεν επιτρέπει περιθώρια αισιοδοξίας για ριζοσπαστικές τομές, ακόμη κι αν ο νέος υπουργός Μετανάστευσης, Γιάννης Μουζάλας, έχει δείξει κάποια θετικά δείγματα γραφής. Στην ευρύτερη δημιουργία σύγχυσης συμβάλλουν τόσο οι ευκαιριακές συνεργασίες αριστερών σχημάτων με πολιτικά πρόσωπα με ελάχιστο ή και μηδαμινό προοδευτικό προσανατολισμό, όσο και η παραδοσιακή επίκληση εκ μέρους άλλων κομμάτων της Αριστεράς της ανάγκης «να έρθει ο σοσιαλισμός», μήπως και δοθεί διέξοδος στο δράμα εκατομμυρίων προσφύγων.
Τι γίνεται, λοιπόν, όταν ελάχιστοι είναι αυτοί που στέκονται στο ύψος των περιστάσεων σε ένα τόσο φλέγον ζήτημα; Όταν η Ευρώπη κωφεύει, υψώνει φράχτες, δημιουργεί στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες και ένα κομμάτι της διολισθαίνει σε ακροδεξιά λογική , την ίδια στιγμή που σε εγχώριο επίπεδο οι περισσότεροι επίσημοι φορείς σφυρίζουν αδιάφορα, ενώ στις γειτονιές μιλάνε δημοσίως μόνο οι «αγανακτισμένοι κάτοικοι»; Κατά πρώτον, καλό είναι να γίνει πρώτα συνείδηση τόσο στους οργανωμένους πολιτικούς φορείς όσο και στην κοινωνία ότι πρόκειται για ένα πρόβλημα τόσο πραγματικό που ούτε να το αναχαιτίσεις με φράχτες ούτε να το επαναπατρίσεις μπορείς. Σε δεύτερη φάση, χρειάζεται ένα ευρύ κοινωνικό προοδευτικό μέτωπο, το οποίο θα επιχειρήσει να ανατρέψει στην πράξη κατεστημένες συντηρητικές αντιλήψεις. Σε περίπτωση επιτυχίας, κάποιες από τις πολιτικές ηγεσίες ίσως και να ακολουθήσουν.
Μέχρι τότε οι Έλληνες «αξιωματούχοι» θα συνεχίσουν να σοκάρονται μαζί με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ηγέτες στην εικόνα κάθε νεκρού προσφυγόπουλου, αρνούμενοι όμως παράλληλα να κάνουν το παραμικρό για να μην επαναληφθεί. Στο κάτω κάτω της γραφής, αφού το δικό τους μάτι έχει συνηθίσει στις τραγωδίες, μάλλον το ίδιο θα θεωρούν και για όλους εμάς. Μέχρι η βόμβα να σκάσει..
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια