Το Πολυτεχνείο και η διαχρονική ιστορία του Δρ. Φρανκενστάιν και του τέρατός του
Γράφει ο Μάνος Βουλαρίνος
Όπως συχνά συμβαίνει με την επικαιρότητα στην Ελλάδα, η σκηνή θα μπορούσε να είναι από σκετς των Μόντι των Πάιθον: οι βουλευτές της ΝΔ Χαράλαμπος Αθανασίου και Χάρης Θεοχάρης προσπαθούν να μπουν στο Πολυτεχνείο για να καταθέσουν στεφάνι. Ένας συμπολίτης τους εμποδίζει λέγοντας «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν χωράει εδώ μέσα». Πριν καλά καλά ο συμπολίτης καταλάβει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνάει πια και ότι οι δύο βουλευτές δεν είναι συριζαίοι ένας άλλος συμπολίτης με ύφος πολλά βαρύ ρωτάει «από πιο κόμμα είσαστε παρακαλώ;» Την ίδια ώρα, κάποιοι παριστάμενοι φώναζαν (με το γνωστό ύφος βαριεστημένου ζόμπι που έχει υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια το «κίνημα») για τον λαό που δεν ξεχνά και κάνει διάφορα πράγματα.
Δυστυχώς οι βουλευτές δεν απάντησαν «έχουμε κλείσει τραπέζι» ή «φώναξε σε παρακαλώ τον μετρ» ή «είμαι φίλος του αφεντικού», παρότι ήταν φανερό και από το ύφος και από το περιεχόμενο πως είχαν να κάνουν με πορτιέρηδες. Δεν επέμειναν να μπουν στο μαγαζί. Υποχώρησαν στη σκληρή πόρτα του Πολυτεχνείου (κάποτε τη λέγανε πύλη αλλά οι πύλες δεν έχουν πορτιέρηδες) και κατέθεσαν το στεφάνι τους απ’ έξω, απλώς για να δουν κάποιους του μαγαζιού να το πετούν μακριά.
Και για να γίνει ακόμα πιο σαφής η άποψη των κουμανταδόρων του Πολυτεχνείου για τη δημοκρατία και τους εκπροσώπους της αλλά ακόμα και για όσους ήταν το 73 στο Πολυτεχνείο, επιτέθηκαν και στην αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ τραυματίζοντας μάλιστα τον φυλακισμένο και βασανισμένο από τη χούντα πρώην βουλευτή Μανιό.
Το γεγονός συγκίνησε μέχρι και τον μέχρι τότε ασυγκίνητο σύντροφο Νικόλα Παππά ο οποίος έκπληκτος (επειδή μάλλον αγνοεί τη διαχρονική ιστορία του Δρ Φρανκενστάιν και του τέρατός του) τουίταρε αυτό:
Ομολογώ πως δεν θα βάλω τα κλάματα που ένας σκύλος δαγκώνει το χέρι κάποιου που τον ταΐζει σε κάθε ευκαιρία. Κι αυτό γιατί κάτοχος του χεριού συνήθιζε (και είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσει) να επιτίθεται σε όλους όσους κατέκριναν τον σκύλο τον οποίο υπερασπιζόνταν σε κάθε ευκαιρία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια διαμάχη την οποία θα απολαύσω με μπόλικα ποπ κορν.
Αυτό που κυρίως με ενδιαφέρει είναι η εδραίωση μιας κατάστασης στην οποία το Πολυτεχνείο γίνεται ένα κλειστό κλαμπ με αυστηρή πόρτα και μπράβους που βαράνε όποιον δεν πληροί τις προϋποθέσεις που εκείνοι έχουν στο μυαλό τους. Ένα μυαλό που φυσικά δεν διαφέρει και πολύ από αυτό των χουντικών της επταετίας και γι αυτό οι πρώτοι στόχοι τους είναι εκλεγμένοι βουλευτές.
Κι ακόμα περισσότερο με ενδιαφέρει μια πολιτεία που σαν ανήμπορη γιαγιούλα παρακολουθεί την δημόσια περιουσία να μετατρέπεται σε ιδιωτικό κλαμπ και τους εκπροσωπους της να ξυλοφορτώνονται από πορτιέρηδες και μπράβους (κι όλα αυτά σε μια γιορτή που, μάλλον ειρωνικά, αποκαλεί γιορτή της Δημοκρατίας ενώ έχει επιτρέψει να είναι το πανηγύρι του Νταβατζή). Μια πολιτεία που άβουλη παρατηρεί με τα γόνατα να τρέμουν και μετά καταδικάζει αυτό που η ίδια επιτρέπει να συμβεί.
Γι αυτό, αν οι εκπρόσωποι της πολιτείας θέλουν να καταδικάσουν κάποιον ας αφήσουν ήσυχους τους πορτιέρηδες του Πολυτεχνείου. Εκείνοι κάνουν απλώς ό,τι και όσα η πολιτεία τους επιτρέπει. Αν θέλουν να καταδικάσουν κάποιον ας βρουν έναν καθρέφτη κι ας απευθυνθούν εκεί (αν και πολύ πιθανόν να μην έχουν το θάρρος ούτε αυτό να κάνουν). Και μπράβο τους.
ΥΓ. Μια λύση είναι να παραχωρηθεί εξ ολοκλήρου το κλειστό κλαμπ με την ονομασία «Πολυτεχνείο» στους κουμανταδόρους του. Κι όταν λέω εξ ολοκλήρου, εννοώ μαζί με τα λειτουργικά έξοδα. Όλα τα λειτουργικά έξοδα. Τουλάχιστον να μην πληρώνουμε εμείς τα νταβατζιλίκια.
0 Σχόλια