Προ ημερών γράφαμε για την ιστορική ευθύνη που έχει ο Γιώργος Παπανδρέου
Όχι μόνο για την ενότητα του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, αλλά και στρατηγικά για την αναγέννησή του.
Ο Γιώργος, όπως όλα δείχνουν, θα είναι συνεπής στο ραντεβού με την Ιστορία.
Το πιστοποιεί η απόφασή του να συζητήσει με όλους όσοι έχουν εκδηλώσει την επιθυμία να είναι υποψήφιοι για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ.
Οι πιέσεις και οι προτροπές του πλήθους των συντρόφων του, των φίλων και των ψηφοφόρων φαίνεται ότι έπιασαν τόπο.
Δικό τους είναι τελικά το «ναι» και ο Γιώργος το αποδέχεται.
Το «ναι, με τον Γιώργο μπορεί η προοδευτική παράταξη να ελπίζει», που ακούγεται στους ανά την επικράτεια καφενέδες - όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Χάρης Μπουσμπουρέλης- είναι αυτό που αλλάζει εκ βάθρων την κούρσα διαδοχής στη Χαριλάου Τρικούπη και πιθανότατα θα αναγκάσει κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση να αναθεωρήσουν τη συμπεριφορά και τις πολιτικές τους έναντι του τρίτου σε δύναμη κοινοβουλευτικού κόμματος.
Όπως όλα δείχνουν ο Παπανδρέου διέβη τον Ρουβίκωνα.
Η υποψηφιότητά του έχει δρομολογηθεί και οι σχετικές ανακοινώσεις είναι θέμα ολίγου χρόνου.
Πρόθεση και επιδίωξη του Γιώργου είναι η συντεταγμένη και δημιουργική πορεία που, ανεξάρτητα από τις υποψηφιότητες και τον τελικό νικητή, θα εγγυάται τις αρχές, την ενότητα και την αναδιοργάνωση της Προοδευτικής Παράταξης.
Προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι η νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ να μπορέσει να το μετεξελίξει σε ισχυρό φορέα, ο οποίος θα προσδώσει δυναμική στην πρόταση για προοδευτική διακυβέρνηση και θα την καταστήσει πλειοψηφική απέναντι στη συντηρητική.
Ο Γιώργος -όπως λένε όσοι τον γνωρίζουν καλά, αλλά και έχει αποδείξει και ο ίδιος με την διαδρομή του- δεν ενδιαφέρεται για ένα μικρό κόμμα, που θα στριμώχνεται ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμη χειρότερα: ανάλογα με τις ανάγκες διακυβέρνησης θα γίνεται «παράρτημά»τους.
Και γνωρίζει ότι οι ρεαλιστικές, εναλλακτικές και βιώσιμες προτάσεις, που θα επιλύουν τα μεγάλα και ζέοντα προβλήματα της κοινωνίας είναι αυτές που τελικά θα αναδείξουν τη νέα ηγεσία της Κεντροαριστεράς και όχι οι μηχανισμοί, τα καταστατικώς προβλεπόμενα και η κομματική γραφειοκρατία.
Η Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη «έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά», για να θυμηθούμε μια παλαιότερη έκφραση των ηγετικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που αύριο, 18 Οκτώβρη, έχουν την 40η επέτειο από την ημέρα της Αλλαγής, την μεγάλη εκλογική νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου με 48% στις εκλογές του 1981.
Η «νέα Αλλαγή», που χρειάζονται η χώρα, οι πολίτες και το έθνος πρέπει να είναι το σύνθημα της νέας ηγεσίας του Κινήματος Αλλαγής.
Ήδη, μετά από πολλά χρόνια τα ΠΑΣΟΚ προκαλεί ξανά το ενδιαφέρον.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι όσοι ασχολούνται με τα κοινά και τους ενδιαφέρει ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος του Κέντρου, που εκτείνεται από την φιλελεύθερη κεντροδεξιά μέχρι την μεταρρυθμιστική αριστερά τις τελευταίες ημέρες ασχολούνται έντονα με το τι θα γίνει στο ΠΑΣΟΚ.
Η ασθένεια της Φώφης Γεννήματα συγκίνησε το πανελλήνιο και η πιθανότητα να αναλάβει εκ νέου την ηγεσία της Χαριλάου Τρικούπη ο Γιώργος Παπανδρέου κατέστησαν το ΚΙΝΑΛ αυτό που στο Αγρίνιο αποκαλούν …τοκ οφ δε τάουν.
Σίγουρα το 2021 δεν είναι ούτε 2004, όταν 1.000.000 πολίτες ανέδειξαν τον Γιώργο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ούτε 2009 όταν με 44% έγινε (ο τελευταίος του ΠΑΣΟΚ) πρωθυπουργός.
Όμως για πρώτη φορά, μετά από πολλά και «πέτρινα» χρόνια, τα μέλη, οι φίλοι και οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, που θα προσέλθουν στις κάλπες για να εκλέξουν τη νέα ηγεσία του, αισθάνονται ότι μπορούν, με επικεφαλής τον Γιώργο, να αυξήσουν σημαντικά τα εκλογικά ποσοστά και να ξαναμπούν με αξιώσεις στο μεγάλο πολιτικό-κυβερνητικό παιχνίδι και να επηρεάσουν τις εξελίξεις στο δημόσιο βίο.
Το διακύβευμα της εκλογής νέας ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ δεν είναι ποιός θα το «προσφέρει», έναντι καλύτερων κυβερνητικών ανταλλαγμάτων, δώρο στον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, αλλά ποιος μπορεί να αφαιρέσει από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ ποσοστά και να γεμίσει τον κουμπαρά της Χαριλάου Τρικούπη.
Εάν η νέα ηγεσία καταφέρει να επαναπαρτρίσει ψηφοφόρους του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, που πήγαν είτε στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα αισθάνονται απογοητευμένοι είτε επέλεξαν την αποχή, τότε το ΚΙΝΑΛ μπορεί όντως να αντιμετωπίσει με αισιοδοξία το μέλλον του.
Εξυπακούεται πως εκτός από τον Γιώργο Παπανδρέου για την αναγέννηση της Κεντροαριστεράς χρειάζονται να συστρατευθούν τα λεγόμενα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, οι διατελέσαντες πρόεδροί του (Φώφη Γεννηματά, Κώστας Σημίτης, Ευάγγελος Βενιζέλος) και πρωτίστως τα στελέχη, τα μέλη, οι φίλοι και οι ψηφοφόροι του σε όλη την επικράτεια.
Και φυσικά στην πορεία αναδιοργάνωσης της Προοδευτικής Παράταξης σημαντική θέση θα πρέπει να έχουν και τα έξι διακεκριμένα στελέχη (Ανδρουλάκης, Γερουλάνος, Καστανίδης, Κεγκέρογλου, Λοβέρδος, Χρηστίδης), που εκδήλωσαν την επιθυμία να διεκδικήσουν την ηγεσία, οι βουλευτές καθώς και τα νέα πρόσωπα που ανέδειξε η Φώφη, όπως ο γραμματέας του κόμματος Χριστοδουλάκης, ο υπεύθυνος του οργανωτικού Παραστατίδης, ο υπεύθυνος επικοινωνίας Βλάχος για να αναφερθούμε ονομαστικά σε ορισμένους και βεβαίως τα κοινωνικά στελέχη, που πρωταγωνιστούν στην αυτοδιοίκηση, τον συνδικαλισμό, την επιστήμη, τις τέχνες και το επιχειρείν.
Θα μου πει, και δικαίως, κάποιος: «είναι αρκετά αυτά;».
Όχι, φυσικά.
Οι χρόνιες παθογένειες του …ρωμέϊκου δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς την κοινωνία, τους προοδευτικούς και δημοκρατικούς πολίτες, όλους όσοι ενδιαφέρονται για τα μεγάλα και όχι τα μικρά, για τις εθνικές και όχι τις κομματικές προτεραιότητες, για την κοινωνική και παραγωγική ανασυγκρότηση, για την επίλυση των προβλημάτων και τις προκλήσεις που προκύπτουν από την οικονομική, υγειονομική και κλιματική κρίση, αλλά και την τεχνολογική επανάσταση και τις γεωπολιτικές αναδιαρθρώσεις.
Γι’ αυτά πρέπει να μιλήσει και με αυτά να ασχοληθεί η νέα ηγεσία της Κεντροαριστεράς.
Για τη Νέα Ελλάδα και τη θέση της στην φθισική Ευρώπη και τον πολυπολικό κόσμο, όπου οι ανισότητες μεγαλώνουν μαζί με τον αυταρχισμό, τις μεγάλες μεταναστευτικές ροές και τις ασύμμετρες απειλές.
Όποιος μπορεί να δώσει το πιο ελκυστικό αφήγημα και να εμπνεύσει για τις προκλήσεις του μέλλοντος και όχι για τα λάθη και τις αμαρτίες του παρελθόντος θα κερδίσει το παιχνίδι.
Η ελληνική Κεντροαριστερά χρειάζεται έναν ηγέτη διεθνούς κύρους που θα μπορεί να αναλύσει, να ερμηνεύσει την «μεγάλη εικόνα» και όχι να ασχολείται και να σχολιάζει τα όσα συμβαίνουν στο «αμαρτωλό τρίγωνο» Κολωνάκι - Σύνταγμα - Ομόνοια.
Να βρίσκεται σε αρμονία με τον νέο κόσμο που γεννιέται και να μπορεί με τις κατάλληλες συμμαχίες να ωφελήσει την προοδευτική παράταξη, αλλά και τη χώρα…
Νίκος Φελέκης
0 Σχόλια