Του Απόστολου Αποστόλου
Πριν φύγει από την καγκελαρία η κ. Μέρκελ πέρασε και από την αποικία της,
για να μας υπενθυμίσει τις υποχρεώσεις μας.
Για να μη ξεχνιόμαστε και να είμαστε συνεπείς όπως οφείλουμε. Έτσι θα πρέπει
να επιταχύνουμε τα κάτωθι: Να κυρώσουμε γρήγορα τα μνημόνια συνεργασίας με
τα Σκόπια. Να αναγνωρίσουμε το Κοσσυφοπέδιο ως ανεξάρτητο κράτος, παρά το
γεγονός ότι η μονομερής ανακήρυξη του Κοσσυφοπεδίου, δημιουργεί ένα αρνητικό
προηγούμενο για το κυπριακό ζήτημα, καθώς πρόκειται για αναγνώριση κράτους
που δημιουργήθηκε μετά από στρατιωτική παρέμβαση. Να προχωρήσουμε γρήγορα με
την πράσινη ανάπτυξη και την ενεργειακή μετάβαση, ώστε τα χρήματα που θα
λάβουμε από το Ταμείο Ανάκαμψης να φθάσουν στη τελική διαδρομή τους, δηλαδή
στα γερμανικά ταμεία προβαίνοντας στην αγορά ανεμογεννητριών και πάνελ. Να
σκεφτούμε ρεαλιστικά αναφορικά με τα προβλήματα που έχουμε με την Τουρκία
και να οδηγηθούμε στη Χάγη ξεχνώντας την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας. Και
φυσικά να παραμείνουμε πιστοί, ως στρατιωτάκια ακούνητα και αλάλητα στο
πλαίσιο της δημοσιονομικής πειθάρχησης.
Στο λιλιπούτειο ιδιωτικό δείπνο που παρατέθηκε στην οικία του κ.
πρωθυπουργού προς τιμήν της καγκελαρίου, δεν μάθαμε αν αναφέρθηκε ο Έλληνας
πρωθυπουργός στις γερμανικές αποζημιώσεις και στα αναγκαστικά δάνεια.
Επισήμως στην κοινή συνέντευξη τύπου δεν ανακοινώθηκε κάτι. Απίθανο βέβαια
να έχει αναφερθεί, έτσι και αλλιώς οι ελληνικές κυβερνήσεις άτολμες και
υποχωρητικές παραμένουν σταθερά προσκυνημένες στα αφεντικά τους.
Στη ξηρασία των ευκολιών, της παρακμής, του απροσμέτρητου συμβιβασμού, που
να βρεθούν πολιτικοί ηγέτες με ανάστημα για να ανασύρουν ζητήματα εθνικής
σημασίας; Αλλά τι να υπερασπιστούν και τι να διεκδικήσουν στην αναπόφευκτη
ήττα τους οι προσήλυτοι των προειλημμένων αποφάσεων; Έτσι και αλλιώς στα
πολιτικά πρόσωπα κοχλάζει η πλήξη, η οσφυοκαμψία, η απάθεια, η μίζα, η
υποτέλεια.
Έχουμε πολιτικούς ηγέτες μπάτλερ που υποδύονται τους πρωθυπουργούς,
χαμηλόβαθμους κομισάριους που διευκολύνουν την επέλαση και επιταχύνουν την
καταστροφή του τόπου. Κιβδηλοποιούς και άνυδρους που όσο βρίσκονται στην
εξουσία κτίζουν ασυλίες για εκείνους και την παρέα τους.
Το πολιτικό παιχνίδι βέβαια γίνεται στις κορυφές της παγκοσμιοποιημένης
σκακιέρας μετά φθάνει στους εγχώριους ολιγάρχες και στο τέλος έρχεται στα
χέρια των παραγγελοδόχων δηλαδή των πολιτικών.
Ο λαός έτσι και αλλιώς θεωρείται αναλώσιμος και υποβάλλεται σε
δραστηριότητες αγέλης. Του είπαν πως η ελευθερία του βρίσκεται στο πεδίο
βοσκής που του παραχώρησαν και έτσι τον έπεισαν να παραιτηθεί από τη θέλησή
του και να συμβιβαστεί με την κατηχητική παγκοινιά που πλάθει τον άβουλο
πολίτη με την παρακμιακή του επιτιμία.
Έτσι και αλλιώς ολόκληρο το ευρωπαϊκό διαχειριστικό οικοδόμημα των Βρυξελλών
δοξολογεί χρόνια τώρα για όλους τους λαούς της Ευρώπης το ίδιο μότο, ότι η
υπακοή και μόνο αυτή αποτελεί εμπέδωση ισότητας και ιεραρχίας. Αυτό είναι το
κοινό έργο του ευρωπαϊσμού.
Είναι παράδοξο αλλά είναι αληθινό. Και οι ανυπάκουοι πολιτικοί της
ευρωπαϊκής παθογένειας μας και εκείνοι τελικά θέλουν με κάποιο τρόπο να
είναι υπάκουοι εραστές. Και αυτό γιατί το σύστημα αναπαράγει ποικίλες και
πολυμήχανες εξαρτήσεις, δεδομένου ότι οι πολιτικές σχέσεις γίνονται ένας
δαίδαλος δεσμών και συμφερόντων που διαπλέκονται αξεδιάλυτα και ουδέποτε
αποσυνδέονται.
Ακόμη και πολιτικοί που εμφανίζονταν να είναι αποστασιοποιημένοι από τις
συστημικές εξαρτήσεις έδειξαν ότι υπέπεσαν σε συμπεπυκνωμένες τακτικές
ξεπουλήματος της λαϊκής θέλησης. Και η επαναστατική ρητορική τους δεν ήταν
τίποτε άλλο από βαριεστημένη φλυαρία με ρόγχους διαμαρτυρίας.
Η ευρωπαϊκή κορνίζα είναι γεμάτη από παραδείγματα πολιτικών που κατέληξαν
στο τίποτα δια του τίποτα με το τίποτα. Μαρί Λεπέν, Ματέο Σαλβίνι, Ζαν-Λυκ
Μελανσόν, κλπ. Όλοι δουλεύουν ηθελημένα ή αθέλητα για τον συναινετικό
ουμανισμό της παγκοσμιοποιημένης μπουρλέσκ όψης. Φαίνεται πως δεν υπάρχουν
διακορευτές της ιερής πόρνης που ονομάζεται παγκοσμιοποιημένη εξουσία.
Η διαδρομή της παγκόσμιας τάξης και εξουσίας περνά μέσα από την επιβολή, την
απώθηση και καταλήγει στον ευνουχισμό. Το συγκριτικό της πλεονέκτημα είναι
ότι δημιουργεί αναρίθμητες ανάγκες χωρίς να ικανοποιεί καμία και καπελώνει
κάθε πρωτοβουλία και πρόθεση για αλλαγή κάνοντας πάντα την ανάγκη
ερωτηματοθεσία δίχως λύση.
Ποιος μπορεί λοιπόν να αμφισβητήσει τη γερμανική παντοδυναμία, ή καλύτερα το
χωροφύλακα της Ευρώπης; Πολλώ μάλλον οι έλληνες πολιτικοί που έχουν μάθει να
λείχουν ακόμη και γανωμένους τενεκέδες της παρακμιακής παγκοσμιοποιημένης
σκηνής.
Μητσοτάκης, Τσίπρας, Κουτσούμπας, Βαρουφάκης, κτύπησαν προσοχή στον επιλοχία
(όπως θα έλεγε και ο Ράϊχ) την κ. Μέρκελ, υπερπληρώνοντας τη μειονεκτικότητά
τους με κάποιους ψιθύρους, αλλά ποτέ με αμφισβήτηση του δεσμοφύλακά τους. Η
Μέρκελ βέβαια φεύγει αλλά ο νέος καγκελάριος θα συνεχίσει το δρόμο της
γερμανικής κατοχής στους Ευρωπαίους και κυρίως στην Ελλάδα. Ποιος είπε ότι
τα φίδια αλλάζουν πάντα δέρμα.!!!
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.
0 Σχόλια