Του Κώστα Στούπα
Κούλης είναι το χαϊδευτικό του Κυριάκου και αρκετοί στα πλαίσια της επιχείρησης φθοράς των πολιτικών αντιπάλων ή έστω παρωδίας της εξουσίας, αρέσκονται να αποκαλούν τον Πρωθυπουργό με υποτιμητική διάθεση τοιουτοτρόπως...
Αντίστοιχα παλαιότερα το στρατόπεδο των οπαδών της αβασίλευτης δημοκρατίας την περίοδο της βασιλευομένης αποκαλούσε τον βασιλιά Κωνσταντίνο, "Κοκό"...
Βέβαια εν αντιθέσει με τον πρώην βασιλιά που κληρονόμησε την θέση του ανώτατου άρχοντα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας σε ανοιχτή διαδικασία εκλογής, επικρατώντας μεθοδικά πολλών αντιπάλων κάποιοι εκ των οποίων διέθεταν ισχυρά ερείσματα...
Το ίδιο καθαρή ήταν και η επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 2019 όπου για πρώτη φορά μετά τη χρεοκοπία του 2010 ένα κόμμα κατάφερε να πετύχει αυτοδυναμία.
Ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης κινείται στα πλαίσια της πολιτικής φιλοσοφίας του πατρός Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του κεντρογενούς μετριοπαθούς φιλελευθερισμού, ακολουθεί μια εκ διαμέτρου αντίθετη στρατηγική από εκείνη της Πρωθυπουργίας του πατρός Μητσοτάκη.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός την περίοδο από τον Απρίλιο του 1990 μέχρι τον Οκτώβριο του 1993 επιχείρησε ευρείες μεταρρυθμίσεις μέσω μετωπικής ρήξης με τον σκληρό πυρήνα κρατισμού και του κρατικοδιαιτισμού.
Οι παλαιότεροι θυμούνται τις απεργίες της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που είχαν βυθίσει τη χώρα στο σκοτάδι, την παντοκρατορία της ΟΜΕ-ΟΤΕ και το κράτος εν κράτει των Σταμουλοκολάδων της ΕΑΣ και των δημοτικών υπαλλήλων που άφηναν τα σκουπίδια να στοιβάζονται στους δρόμους για εβδομάδες...
Θυμούνται όμως και την κατάργηση του μονοπωλίου της πώλησης ψωμιού μόνο από τους φούρνους ή την έλευση της κινητής τηλεφωνίας με την ταχύτητα που επιβάλει ο ανταγωνισμός μεταξύ ιδιωτών.
Η κυβέρνηση του Κων. Μητσοτάκη ανετράπη εκ των έσω, πριν προλάβει να ολοκληρώσει τις περισσότερες από τις μεταρρυθμίσεις πολλά αποτελέσματα των οποίων σήμερα η κοινωνία απολαμβάνει και μια μεγάλη πλειοψηφία τα θεωρεί αυτονόητα.
Πιθανολογείται πως η ανατροπή της τότε κυβέρνησης οφειλόταν σε μεθοδεύσεις της διαπλοκής προκειμένου να μην χαθεί ο πακτωλός των προμηθειών κρατικών εταιρειών οι οποίες σχεδιάζονταν να ιδιωτικοποιηθούν.
Ένα αντιθέσει με τη στρατηγική της μετωπικής σύγκρουσης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ο Κυριάκος ακολουθεί μια τακτική ήπιας προσαρμογής, "περικύκλωσης" και φθοράς του φθίνοντος είναι η αλήθεια μετώπου του κρατικοδιαιτισμού.
Βέβαια τα τελευταία χρόνια το σκηνικό έχει αλλάξει, η άλλοτε πανίσχυρη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ είναι "σκιά" του πάλε ποτέ ισχυρού εαυτού της και χρειάστηκε σκανδαλώδης επιείκεια από τη Δικαιοσύνη πριν λίγα χρόνια, προκειμένου αρκετά κορυφαία στελέχη της να μην υποστούν βαριές καταδίκες για καταλήστευση της δημόσιας εταιρείας.
Αρκετές ΔΕΚΟ όπως ο ΟΠΑΠ, ο ΟΤΕ, ο ΟΛΠ, ο ΟΛΘ έχουν ιδιωτικοποιηθεί και προσφέρουν αναβαθμισμένες υπηρεσίες σε ανταγωνιστικό περιβάλλον. Η ΔΕΗ σώθηκε το 2019 στο παρά πέντε μιας στάσης πληρωμών και αναδιαρθρώνεται ριζικά σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον ενεργειακής αγοράς.
Σε δύο χρόνια θα έχει σχεδόν το 50% του προσωπικού που είχε πριν λίγα χρόνια και εξ αυτών οι μισοί και πλέον θα είναι νέες προσλήψεις με κριτήρια που ανταποκρίνονται στις ανάγκες μιας εταιρείας που λειτουργεί στον ελεύθερο ανταγωνισμό.
Σε γενικές γραμμές, κάποιος μπορεί να διακρίνει πως ένα μεγάλο μέρος των σχεδίων των μεταρρυθμίσεων του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1990 τις υλοποίησαν οι αριστεροί επικριτές αυτών των μεταρρυθμίσεων.
Ο μόνος τομέας που έχει παραμείνει αναποτελεσματικός και αμεταρρύθμιστος είναι το ελληνικό Δημόσιο με σκληρότερο πυρήνα αυτού τη Δημόσια Εκπαίδευση.
Εν αντιθέσει με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ο Κυριάκος δεν ακολουθεί τακτική μετωπικής σύγκρουσης. Η πρώτη δέσμευση που ανέλαβε από την ώρα που ανέλαβε τα ηνία της Νέας Δημοκρατίας το 2016 ήταν πως δεν θα γίνει καμιά απόλυση στο Δημόσιο. Κάτι που μπορεί να ακούγεται άδικο για όσους ιδροκοπούν στον ιδιωτικό τομέα για να συντηρούν ένα πελατειακό και μη ανταποδοτικό κράτος, αλλά αποφεύγει τις μετωπικές συγκρούσεις, κρατά την αντιπολίτευση καθηλωμένη σε ποσοστά πολύ χαμηλότερα από αυτά που έλαβε στις τελευταίες εκλογές και το κυβερνών κόμμα αντί της φυσιολογικής φθοράς στο μέσον της θητείας να εμφανίζεται ενισχυμένο.
Οι μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη προς το παρόν αφορούν τομείς όπου συγκεντρώνουν την αποδοχή μιας πλειοψηφίας πολύ μεγαλύτερης αυτής του κυβερνώντος κόμματος που σε κάποιες περιπτώσεις φτάνει τα 2/3 του εκλογικού σώματος.
Οι αλλαγές που επιχειρούνται στη Δημόσια Παιδεία σε σχέση με τους "αιώνιους" φοιτητές και την "απομπαχαλοποίηση" είναι καθοριστικής σημασίας. Η λειτουργία ξενόγλωσσων τμημάτων στη Φιλοσοφική και την Ιατρική που προσελκύουν αλλοδαπούς φοιτητές αποτελεί επανάσταση για την Ελλάδα που μέχρι τώρα είναι μόνο εξαγωγέας φοιτητών και υψηλής ειδίκευσης εργαζομένων.
Το ίδιο είναι και οι κινήσεις στη Δημόσια Ασφάλεια και Εθνική Άμυνα.
Η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που επιχειρεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που όταν ολοκληρωθεί θα έχει πετύχει μεγάλες αλλαγές, είναι ο ψηφιακός μετασχηματισμός του Δημόσιου τομέα και των λειτουργειών που αφορούν την επαφή του πολίτη με το κράτος.
Η ολοκλήρωση του ψηφιακού μετασχηματισμού, ακόμη και με τις ατέλειες που παρατηρούνται, αποτελεί ένα καίριο πλήγμα στο πελατειακό κράτος και τη διαφθορά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Κυριάκος Πιερρακάκης, που είναι επικεφαλής της υλοποίησης αυτού του σχεδίου, είναι μεταξύ των δημοφιλέστερων υπουργών.
Όσοι είχαν μιλήσει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη όταν ήταν Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου μεταξύ 2012-14 είχαν ακούσει για αρκετές από τις πλευρές του σχεδίου opengov.gr. Τούτο βεβαίως καθόλου δεν αφαιρεί από την επιτυχία του εγχειρήματος του κ. Πιερρακάκη.
Το opengov επί της ουσίας "βραχυκυκλώνει" και ακυρώνει ένα μεγάλο μέρος του δυσλειτουργικού και διεφθαρμένου πελατειακού Δημοσίου χωρίς να προκαλεί την αντίδραση του πελατειακού και συνδικαλιστικού παρασιτικού παρακράτους.
Η στρατηγική του Κυριάκου εν αντιθέσει με αυτή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη συνίσταται να αποφεύγει τις μετωπικές συγκρούσεις με τους σκληρούς πυρήνες συμφερόντων που κρατάνε τη χώρα στην Καθυστέρηση, αλλά να εδραιώνει μεταρρυθμίσεις στην περιφέρεια σε φαινομενικά μη στρατηγικής σημασίας τομείς.
Θυμίζει τη στρατηγική του Μάο Τσε Τουνγκ και όχι του Λένιν η οποία ξεκίνησε από την εδραίωση της ισχύος στην περιφέρεια. Στη συνέχεια το κέντρο αποδυναμωμένο από πόρους έπεσε σαν ώριμο φρούτο...
Φυσικά τους πολιτικούς και τις στρατηγικές τους οφείλει κάποιος να τις αξιολογεί εκ του αποτελέσματος και όχι εκ των προθέσεων. Οι δημοσκοπήσεις προς το παρόν δικαιώνουν την τακτική του κ. Μητσοτάκη. Να δούμε στο τέλος αν θα την δικαιώσει και οι ανάγκες της χώρας για μεταρρυθμίσεις…
0 Σχόλια