Του Αλέξανδρου Θ. Δρίβα *
Η απόδειξη οτι πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στην Ελλάδα ήταν η συνάντηση που έγινε στην Άγκυρα μεταξύ Νίκου Δένδια και του Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Είχε προηγηθεί η συνάντηση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών με τον Ερντογάν.
Τι έχει αλλάξει στην Ελλάδα από κάτω προς τα πάνω; Ο ελληνικός λαός έχει καταλάβει πολύ καλά οτι οι απόψεις με λικέρ, τσάι και συμπάθεια στα ελληνοτουρκικά απειλούν την ασφάλειά του. Η ελληνική κοινωνία πέρασε πολλά από το 2009 και αντιλήφθηκε οτι πέραν της οικονομικής χρεωκοπίας, χρεωκόπησαν και άλλες ιδέες και νοοτροπίες.
Όλα κάνουν τον κύκλο ζωής τους και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν οι οπαδοί της όποιας λύσης και όσοι προσπαθούν να σπείρουν ενοχές σε όποιον θεωρεί την εθνική αυτοπεποίθηση ως προϋπόθεση αξιοπρεπούς ζωής μέσα στον δυτικό πολιτισμένο κόσμο, τόσο το καλύτερο και γι’αυτούς και για την Ελλάδα. Η δημοκρατία που συχνά επικαλούνται για να γεμίζουν με φύλλα συκής τα κενά περιεχομένου αφηγήματα για άνευ όρων ελληνοτουρκική φιλία, προϋποθέτει πως ακολουθούμε την πλειοψηφία.
Ο ελληνικός λαός δεν ψηφίζει για να ακούει απειλές μεταμφιεσμένες ως «ακαδημαϊκές προειδοποιήσεις». Στην ακαδημία οφείλουμε να συζητούμε τα πάντα και όλες οι θέσεις είναι ίσες. Εδώ όμως μιλάμε για πολιτική, lobbying και διακυβέρνηση. Αυτά, χρειάζονται δεξιότητες, θάρρος, υπομονή και στομάχι.
Οι τελευταίοι σπασμοί του τέρατος της «όποιας λύσης» που βασανίζει την Ελλάδα, εκδηλώθηκαν μετά τα όσα είπε ο άξιος Έλληνας υπουργός Εξωτερικών στην Άγκυρα. Τον«έψεξαν» για τη μη τήρηση του πρωτοκόλλου. Να ζητήσουμε συγγνώμη τότε και να επιφυλασσόμεθα να το ξανακάνουμε όποτε παραστεί ανάγκη.
Δεν είναι υπερβολή να μιλήσουμε για απολογητές της τουρκικής πολιτικής. Μια τέτοια φωνή που θα μιλά για «εθιμοτυπία» και «πρωτόκολλα» θα ήθελε και η Γερμανία. Να κάνουμε σα να μην τρέχει τίποτε και τι να κάνουμε, ας υποφέρουν οι άνθρωποι στον Έβρο, στην Χίο, στη Λέσβο και στο Καστελόριζο. Ας ακούν οι Κρητικοί οτι οι Τούρκοι θα «βυθίσουν» το νησί. Πάνω από όλα να μην ενοχλήσουμε τους Τούρκους.
Σε επίπεδο πολιτικής αξιολόγησης (πάνω στην ίδια την πολιτική πρακτική) αυτές οι ιδέες δεν περνούν τη βάση. Το κακό είναι οτι όποτε αυτό συμφέρει, «ενδύονται» ακαδημαϊκή φορεσιά. Σκοπός της ακαδημίας είναι η αναζήτηση του αληθούς. Πουθενά στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχει πρτεραιοποίηση σαν αυτήν που προτείνουν οι θιασώτες της όποιας λύσης οι οποίοι εμμένουν στις απόψεις τους για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί δεν θέλουν να αποδεχτούν πως υπηρέτησαν ένα αποτυχημένο αφήγημα το οποίο σταδιακά αντικαθίσται.
Δεύτερον, γιατί μέσα στον ρομαντισμό τους, θεωρούσαν οτι Ελλάδα μπορεί να γίνει Λουξεμβούργο και να φτάσουμε σε σημείο να μη χρειαζόμαστε στρατό.
Γιατί ψέγουν τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών; Να το θέσουμε ωμά. Ο Νίκος Δένδιας χάλασε την πιάτσα. Έβαλε τέλος στο τσάϊ και συμπάθεια με τους Τούρκους και έθεσε όσα εκείνοι δε θέλουν καν να σκεφτούν.
Τόσα χρόνια, δεν τους έφτανε που εισηγούνταν ανέφικτες και ανεδαφικές πολιτικές που κανένα «συνταγολόγιο» της στρατηγικής θεωρίας δεν έχει, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν και ένα «άπαρτχαϊντ» μεταξύ «πολιτισμένων» και «απολίτιστων». Μεταξύ «φωτισμένης ελίτ που έχει ξεφύγει από στερεοτυπικές αντιλήψεις» και «όχλου που ακόμη δεν έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει στον 21ο αιώνα».
Όπως κάποτε είπε ο τεράστιος Edward Carr στην «Εικοσαετή Κρίση», «αν ήξεραν την ανθρώπινη φύση δε θα είχαν καταλήξει οι «ιδεαλιστές» σε τόσο λανθασμένα συμπεράσματα για τις διεθνείς σχέσεις». Με άλλα λόγια, οι συνταγές της διπλωματίας του κατευνασμού, μας οδηγούσε στον πόλεμο με την Τουρκία που κανείς δε θέλει. Η εναλλακτική ήταν «δορυφοριοποίηση» από την Τουρκία που από το 1453 ο Ελληνισμός προσπάθησε με επιτυχία να γλιτώσει. Αν ήξεραν οτι οι αιώνες δεν δημιουργούν τα πράγματα αλλά τα πράγματα δημιουργούν τους αιώνες, δε θα έκαναν τόσα λάθη τα οποία με πεισματικό θράσος προσπαθούν να τα εξορθολογίσουν.
Σε ακαδημαϊκό και επιστημονικό επίπεδο, η θεωρητική πλάνη εμπίπτει στην αρχή της διαψευσιμότητας και επομένως, όφειλαν να αποσύρουν τις λανθασμένες συνταγές και να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν άλλες. Σε πολιτικό επίπεδο, οδηγούν σε πολιτική αυτοκτονία οποιαδήποτε κυβέρνηση κάνει το λάθος να υλοποιήσει τις ιδέες τους. Σε ακαδημαϊκό επίπεδο, για όσους κάνουν update σε εποχή αμερικανο-σινικού bras de fer, οι ιδέες τους είναι παρηκμασμένες από τότε που η υπόθεση εργασίας των ιδεών που ενστερνίζονται (κάτι ανάμεσα σε κοινωνιολογικό, θεσμικό, οικονομικό φιλελευθερισμό στη θεωρία των διεθνών σχέσεων, πασπαλισμένο με με μεταμοντερνισμό και κονστρουκτιβισμό) που ήταν η Ε.Ε.
Στη διεθνή πολιτική τηρείς κανόνες αν τους τηρεί και ο άλλος. Αν το άλλο μέλος δεν τηρεί τους κανόνες τότε δεν είσαι υποχρεωμένος να τους τηρείς και εσύ. Το ζήτημα είναι η επιβίωση και η ασφάλεια του κράτους. Αυτός είναι ο μόνος αυτοσκοπός κάθε κυβέρνησης, κάθε σοβαρού κράτους στον κόσμο. Από την τήρηση αυτής της αρχής σε αξιολογούν φίλοι και εχθροί. Η Ελλάδα έχει και συμμάχους και εχθρούς και έδειξε οτι αν πρόκειται για θέματα που αφορούν πόλεμο και ειρήνη, τότε το πρωτόκολλο πάει περίπατο.
Εκτός αν είναι ”απολίτιστος” και ο Μάριο Ντράγκι, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας ο οποίος εμμένει στην άποψή του οτι ο Ερντογάν είναι δικτάτορας. Ο Έλληνας yπουργός Εξωτερικών στην Άγκυρα έδωσε ένα καθαρό μήνυμα στους Τούρκους.
Δεν είμαστε παντός καιρού και αν θέλουν οι Τούρκοι συζητήσεις, τότε αυτές δε θα γίνονται με τους όρους τους και αν θέλουν να λέμε θετικά πράγματα, τότε θα είναι ορθοί και θα ακολουθούν το πρωτόκολλο το οποίο αφού τόσο πολύ νοιάζει τους θιασώτες της όποιας λύσης, ας το επανεξετάσουν στο sofagate.
Στην πραγματικότητα, δε νομίζει κανείς οτι φταίει το πρωτόκολλο και ο τρόπος του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών. Άλλο τους φταίει. Οτι η ” όποια λύση” έχει πλέον ταφόπλακα από το ίδιο το ελληνικό κράτος και οτι τη νέα μέρα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, την αγκαλιάζει ο υποψιασμένος -πλέον- διεθνολογικά, ελληνικός λαός.
* Ο κ. Αλέξανδρος Δρίβας είναι στρατηγικός αναλυτής, Ph.D. Cand. και Research Fellow στο Hellenic American Leadership Council (HALC).
0 Σχόλια