Για όσους παρακολουθούν τα της πανδημίας, με κανονικό τρόπο και όχι με τον παραμορφωτικό φακό της κυβερνητικής υπεραισιοδοξίας, το νέο lockdown ήταν περίπου αναπόφευκτο – αργά ή γρήγορα!
Ήταν αναπόφευκτο για μία σειρά από λόγους:
Πρώτον, γιατί η κυβέρνηση επέλεξε να υπερεπενδύσει τις ελπίδες της στα εμβόλια – έναν παράγοντα ανεξέλεγκτο και πέρα από τις δυνάμεις της. Πίστευε ότι θα εμβολιάσει μόνο τον Ιανουάριο 1,5 εκατομμύριο πολίτες κι άλλους τόσους τον Φεβρουάριο. Με 3 εκατομμύρια εμβολιασμένους, σου λέει, μέσα στο πρώτο δίμηνο, και μάλιστα οι πιο ευάλωτοι στον κορωνοϊό, ούτε το ΕΣΥ θα πιεστεί, ούτε χρειάζεται να κάνουμε κάτι άλλο, απολύτως. Για παράδειγμα, με βάση την τραγική εμπειρία του Νοεμβρίου στη Βόρεια Ελλάδα, όχι 20 και 30 ΜΕΘ θα έπρεπε να γίνουν επιπλέον στην Αττική στο τελευταίο τρίμηνο, αλλά 150 και 200. Δεν έγιναν.
Δεύτερον, διότι επιμένει στην πολιτική του no testing, εξαιτίας της οποίας κυνηγάμε τον ιό από πίσω. Εδώ και πολλές μέρες πολλοί επιστήμονες σχεδόν παρακαλάνε να γίνονται τεστ διότι το κρίσιμο στοιχείο στην πανδημία είναι να εντοπίζεις τους ασυμπτωματικούς και τους ολιγοσυμπτωματικούς, που κυκλοφορούν κανονικά και μεταδίδουν. Να τους εντοπίζεις και να τους απομονώνεις αφενός. Αφετέρου για να ξέρεις τι γίνεται και να παρεμβαίνεις έγκαιρα, όχι όταν φτάνει το ΕΣΥ στο αμήν. Ο Μάριος Λαζανάς παρομοίαζε την πανδημία με κατσαρόλα που βράζει και κάποια στιγμή τινάζεται το καπάκι. Εμείς την πάθαμε σαν τον βάτραχο, λοιπόν. Ενώ βράζαμε σιγά σιγά, η κυβέρνηση νόμιζε ότι απλώς ήταν ζεστό το νερό…
Το ότι δεν ήξεραν οι αρμόδιοι τι (τους) γίνεται, αποδεικνύεται από διάφορες δηλώσεις, όπως της Νίκης Κεραμέως (στο ΘΕΜΑ 104.6), που έλεγε ότι τα παιδιά δεν μεταδίδουν, για να έρθουν ελάχιστες μέρες μετά οι επιστήμονες και να βάλουν και τα παιδιά στην εξίσωση της μετάδοσης. Ακόμα και τώρα επαρκή στοιχεία για το ποια δραστηριότητα (λιανεμπόριο, σχολεία, μέσα μεταφοράς, κ.α.) επιβάρυνε και πώς την κατάσταση.
Τρίτον, άνοιξαν ή συνεχίστηκαν μία σειρά από δραστηριότητες χωρίς τα κατάλληλα μέτρα. Τα σχολεία για παράδειγμα, όπου μεταξύ άλλων τα τεστ αφέθηκαν στην εθελοντική διάθεση των ενδιαφερομένων! Τα μέσα μαζικής μεταφοράς παραμένουν στην ίδια άθλια κατάσταση εδώ και μήνες. Κάποια στιγμή θα ερχόταν και η σειρά της Αττικής.
Τέταρτον, διότι η τακτική των κυβερνώντων με την μετρολαγνεία και τους περιορισμούς έχει περάσει σε άλλο επίπεδο, αυτό του αλλοπρόσαλλου. Άλλα ανακοινώνονται τη μία στιγμή, άλλα την άλλη, τη μία μπαίνει το ένα μέτρο, την άλλη ακυρώνεται και γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Κάτι φαεινές ιδέες όπως η σύντμηση του χρόνου που πάει ο κόσμος στο σούπερ μάρκετ τα Σάββατα, είναι αρκετές για να κάνουν τα νεύρα των πολιτών τσατάλια. Αποτέλεσμα: Να μην έχει καμία εμπιστοσύνη ο πολίτης και φυσικά να επέρχεται έτσι κόπωση και μη αποτελεσματικότητα των όποιων μέτρων τελικά.
Πέμπτο, διότι είναι φανερό ότι υπάρχει γενικώς κυβερνητικό μπάχαλο. Ο κάθε υπουργός κοιτάζει πώς θα τη σκαπουλάρει στον τομέα του, χωρίς ενιαία στρατηγική. Ακόμα και η ανακοίνωση του lockdown έγινε στον τηλεοπτικό αέρα το πρωί της Τρίτης, αιφνιδιάζοντας άλλους υπουργούς που το έμαθαν επίσης στα τηλεοπτικά παράθυρα – τύφλα να έχουν οι παλιές οι ρούγες, όλοι στα παράθυρα είναι.
Θα πει κανείς: εντάξει, ό,τι έγινε , έγινε, τώρα το καλύτερο είναι το lockdown 17 ημερών. Είναι;; Όταν ο ιός είναι στην κοινότητα διασπαρμένος τότε απλώς θα κλειστεί στα σπίτια. Αυτό που έγινε στη Θεσσαλονίκη τον Νοέμβριο και δεν αποφύγαμε τελικά την εκατόμβη νεκρών. Αρκούν 17 μέρες για να εμβολιαστεί κάποιος ικανός αριθμός ανθρώπων για να αποσυμφορηθεί το σύστημα υγείας; Και πώς θα γίνονται ταυτόχρονα στα νοσοκομεία και οι εμβολιασμοί και η μάχη κατά του κορωνοιού με τις αθρόες εισαγωγές;
Από μόνη της η καραντίνα επιφέρει δραματικές συνέπειες στην κοινωνία και την οικονομία. Η φτώχεια δεν είναι άσχετη με την υγεία των πολιτών, για παράδειγμα. Φαίνεται όμως ότι οι κυβερνώντες έχασαν τον έλεγχο και στα δύο μέτωπα: και στο υγειονομικό και στην οικονομία! To να επιστρατεύουμε ένα χρόνο μετά ως κύριο όπλο την καραντίνα μοιάζει αυτοχειριασμός. Κι ας μην επικαλούνται τα lockdown σε άλλες χώρες. Στις περισσότερες τα περιοριστικά μέτρα δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά μας, αφήστε που την λίδια ώρα που εμείς κλείνουμε, άλλες, όπως η Ιταλία, ανοίγουν.
ΥΓ: Η σύγκριση με άλλες χώρες είναι τουλάχιστον ατυχής και ακούγεται ειρωνεία. Ειδικά όταν στα «συγκριτικά στοιχεία» μπαίνει και το πρώτο κύμα, όπου η χώρα τα πήγε καλά. Διότι δεν είναι τι γλιτώσαμε τότε, αλλά τι πληρώνουμε τώρα. Αλλιώς η προσπάθεια εξωραϊσμού και αυταρέσκειας μοιάζει με εκείνον, που πέφτει από τον 50ό όροφο και μέχρι τον 1ο λέει «μα, είμαι μια χαρά, δεν έπαθα τίποτα»!
Γιάννης Μακρυγιάννης
0 Σχόλια