Του Γιώργου Κράλογλου
Θα ήταν μέγα λάθος της κυβέρνησης να παρασυρθεί μόνο από εκθέσεις ότι στην αγορά ψάχνουν να απασχολήσουν κόσμο με δεξιότητες, αλλά δεν βρίσκουν!!
Και ας τελειώνουμε κάποτε με αυτά τα αστεία, πριν πάρουν την θέση σεναρίων σε θεατρικές επιθεωρήσεις.
Επιμένουμε δε πως κακώς έφθασαν και στο Μαξίμου στατιστικές ανοησίες για ελλείψεις στην αγορά εργασίας!!. Ότι στερέψαμε από ικανούς εργαζόμενους ή εκείνους που, τέλος πάντων, μπορούν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις και στη γλώσσα της τεχνολογίας.
Μπορεί να μην μας περισσεύει ως ποσοστό... αυτό που θέλουμε να λέμε σήμερα απασχόληση σε πόστα δεξιοτήτων, αλλά ο Έλληνας και ειδικά ο νέος των 25-30 ετών, που θέλει να μείνει στον τόπο του και φτιάξει καριέρα, δεν έχει χάσει ούτε την ικανότητά του σε προσαρμογή ούτε την ευρηματικότητά του.
Και για να μετατρέψουμε αυτά, τα βέβαια στοιχεία, σε ιστό σύνδεσης με τις απατήσεις της τεχνολογίας, στην παραγωγή και τη διακίνησή της, χρειάζεται, πριν από τα όποια συμπεράσματα, να σχηματοποιήσουμε δομές που να πείθουν και να δημιουργούν ασφάλεια στην εργασιακή αγορά.
Γιατί όταν ο Έλληνας εργαζόμενος συναισθάνεται ότι καλείται να λειτουργήσει σε δομημένο περιβάλλον αποδίδει σε βαθμό και σε ποσοστό που δεν υπάρχει στήλη στην ελληνική στατιστική να το αποτυπώσει.
Δείτε την εργασιακή και επιστημονική απόδοση των Ελλήνων σε πραγματικά δομημένες κοινωνίες εκτός Ελλάδος. Και ρωτήστε τους Έλληνες αυτούς αν ανταλλάσσουν τις συγκεκριμένες συνθήκες αξιοκρατίας με τις ελληνικές φορολογικές προσφορές των τελευταίων ημερών. Θα ακούσετε τι θα σας πουν...
Ας αφήσουμε λοιπόν τα επιχειρηματικά κροκοδείλια δάκρυα..., για την αδυναμία να καλυφθούν εργασιακές ανάγκες, λόγω του δυσεύρετου επιδέξιου δυναμικού και ας γίνει επιτέλους και κάποια επιχειρηματική αυτοκριτική.
Ας διαχωρίσει η αγορά την ήρα από το στάρι..., στη μαύρη εργασία (έστω και αν αφορά, κατά 90%, στη μεσαία, μικρή και την πολύ μικρή επιχείρηση) που θεμελίωσε το εργασιακό μείγμα φτηνού μεροκάματου και επιδοματικής πολιτικής, του 2018-2020, και μετά να μιλήσουμε για δομημένο εργασιακό περιβάλλον στην Ελλάδα.
Ας φθάσουμε στο επίπεδο σύγχρονης αντίληψης στην ορθή και δίκαιη αμοιβή (στην ώρα της και όχι μετά από 2μηνο ή 4μηνο) σε εκείνους που έδωσαν και έδεσαν τη ζωή τους με την εγχώρια επιχειρηματική κοινότητα και μετά να μιλήσουμε για ασφάλεια στο ντόπιο εργασιακό περιβάλλον.
Ας φθάσουμε στο σημείο να πλειοψηφούν και όχι να μειοψηφούν οι σωστές αμοιβές, οι μόνιμες θέσεις εργασίας, οι δουλειές με μέλλον, σε επιχειρήσεις που να επιβεβαιώνουν με δράσεις και πράξεις το εργασιακό μέλλον και όχι να έχουν το ένα πόδι στην Ελλάδα και το άλλο στη μετανάστευση ή στη μεταφορά της έδρας τους σε "παραδείσους" (προκαλώντας μόνιμο εργασιακό άγχος) και μετά να μεταφέρουμε, στις κυβερνήσεις, την επιχειρηματική αγωνία για έλλειψη εξειδικευμένου εργασιακού δυναμικού.
Ο αντίλογος στις επισημάνεις του σημερινού μας σημειώματος είναι γνωστός.
Ότι αυτά συμβαίνουν στην απέραντη (πλέον) βιοτεχνική και εργαστηριακή Ελλάδα στην οποία αποτυπώνονται (μετά την κρίση) τα γνωστά σημάδια της Ελλάδας του εμπορίου, των γκαρσονιών, της ταβέρνας, του ούζου και των σουβλατζίδικων.
Ότι δεν θα τα συναντήσεις σε ισχυρές παραδοσιακές μεγάλες και πολυετούς δράσης επιχειρήσεις, της μεταποίησης ή της διακίνησης της παραγωγής.
Ότι είναι λάθος να τα τσουβαλιάζουμε όλα και να μη ξεχωρίζουμε την ιστορία από τις εξελίξεις της.
Για να ρωτήσουμε όμως και τους απασχολούμενους σε αυτόν τον εργασιακό χώρο, εκτός των περιπτώσεων που οι εργαζόμενοι αισθάνονται όντως εργασιακή ασφάλεια και αξιοπρέπεια (μετρημένες όμως στα δάκτυλα του ενός χεριού…), αν συμβαίνει να αισθάνονται πως θα παραδώσουν και σε επόμενη γενιά τα σημερινά εργασιακά δεδομένα ή αν στο τέλος της δικής τους διαδρομής κλείνουν και οι προσφερόμενες εργασιακές συνθήκες.
Κατά την άποψή μας, όσο δεν καταλαβαίνουμε ότι και στην εργασιακή αγορά για να βάψουμε αυγά χρειαζόμαστε χρώμα..., η ανεργία (22% κατά το ΔΝΤ) θα απεικονίζεται μόνο στατιστικά και πάντα θα λείπει η ουσία. Η ουσία πως πίσω από τα επιχειρήματα, ότι είμαστε ανέτοιμοι σε εργασιακές δεξιότητες, οπότε η ζήτηση δεν θα ικανοποιείται από την προσφορά εργασίας, θα συνεχίσουν να ορθώνονται αναπάντητα τα ερωτήματα αν στην κρατικοδίαιτη και διαπλεκόμενη ελληνική οικονομία η βουλγαροποίηση μισθών και η αλβανοποίηση συνθηκών εργασίας ήταν προϊόν μόνο της 12ετούς κρίσης...
0 Σχόλια