Του Γιώργου Κράλογλου
Όσο ο κ. Μητσοτάκης αποφεύγει το στοίχημα με την οικονομία, τα 200 παιδάκια του ΚΚΕ θα τρώνε την κεφαλαιοποίηση των κερδών από κορονοϊό και Έβρο.
Τα πράγματα είναι μετρημένα στα δάκτυλα. Το 2021 κανείς δεν περιμένει κινήσεις ελπίδας και μέλλοντος στην οικονομία.
Ελπίδες που δεν είναι δυνατόν να προκαλέσουν τα (αστεία και κρατικίστικα) προγράμματα ΕΣΠΑ που ετοιμάζει η κυβέρνηση, μαζί με Δήμους ή κρατικούς Οργανισμούς ( για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους) ή και με ιδιωτικές μικρές επιχειρήσεις που και να υπαχθούν στα ΕΣΠΑ, θα φτύσουν αίμα να δουν ευρωπαϊκά κονδύλια στα ταμεία τους, ως το 2023 (και ας προορίζονται, από την Ε.Ε., μόνο γι αυτούς...).
Από την άλλη, τυχόν "τακτοποιήσεις" με Τράπεζες απορρόφησης κόκκινων δανείων και (αριστερής λογικής) κρατικές επιδοτήσεις στους μεσαίους και τους μικρούς επιχειρηματίες, αποκλείεται να γιατρέψουν το σήμερα, ενώ δεν υπόσχονται τίποτε για το αύριο της οικονομίας.
Τα δε λοιπά του μαξιλαριού του 2020 μαζί με κάποιες δόσεις δανεικών που περιμένουμε από τους δανειστές, συν την αναγνώρισή μας από πιστοληπτικούς οίκους δεν θα σημάνουν ανάσες στην αγορά και στην οικονομία.
Ζητούμενο παραμένει το κενό των απαραίτητων 100 δισ. ευρώ σε μακροπρόθεσμης προοπτικής επενδύσεις, με σταθερές θέσεις εργασίας, (που τώρα η σοβαρή επιχειρηματική αγορά το αναζητά στο ύψος των 150 δισ.).
Και αυτό δεν το αγγίζουν οι δημόσιες σχέσεις της κυβέρνησης ή τα λόγια τα μεγάλα..., με Αμερικανούς, Γερμανούς και (τελευταία) με το Ισραήλ.
Οι συγκεκριμένοι επενδυτές (ιδιαίτερα οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί) ζητάνε σχεδιασμούς για σύγχρονη διαχείριση και ανάπτυξη σημαντικών στρατηγικών τομέων της οικονομίας (ρεύμα, νερά, μεταφορές, δρόμοι, λιμάνια) αλλά με μακροπρόθεσμη εγγύηση του κράτους και σύμπραξη (συγχωνεύσεις) με ανταγωνιστές από την εγχώρια αγορά.
Προτείνουν συμφωνίες που απαιτούν πολιτική τόλμη, πολύ μακριά από εμάς… όμως, αφού (για 10ετίες) δεν ταιριάζει με την αριστερόστροφή οικονομική τακτική του κράτους - πατερούλη. Την τακτική των δανεικών και των επιδομάτων...
Συμφωνίες λοιπόν σαν αυτές αποκλείονται, λόγω πολιτικού κόστους. Και αυτό είναι το μόνιμο δυστύχημα στην οικονομία μας και στο 1 εκατ. ανέργους.
Κατά την άποψή μας, τα πράγματα έχουν ξεφύγει και στη σημερινή κυβέρνηση, όπως προκύπτει και από την ανάγνωση, (ανάμεσα στις γραμμές...), του εκνευρισμού του κ. Μητσοτάκη για την έλλειψη συλλογικότητας στο έργο των υπουργών κατά την εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματος.
Ποίος άλλος λόγος επέβαλε τις συστάσεις Μητσοτάκη από το ότι οι κρατιστές της κυβέρνησης (με τις ευλογίες του ή όχι) έχουν σε πρώτη γραμμή την προσωπική τους πολιτική σταδιοδρομία, πράγμα που επιβάλλει αριστερισμούς και τακτικές κρατικοδίαιτης οικονομίας.
Την ίδια στιγμή το "οικονομικό και επενδυτικό παιχνίδι" στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο ξεδιπλώνεται ήδη.
Και κατά πώς φαίνεται θα κορυφωθεί το 2023 όχι με τη διανομή χαρτζιλικιών (όπως στην Ελλάδα) αλλά με μοιρασιά της πίτας επενδύσεων και κεφαλαίων που διατίθενται για τον σκοπό αυτό.
Πρόκειται για διανομή σε λίστα χωρών (υποψηφίων για άντληση επενδύσεων) από την οποία απουσιάζει η Ελλάδα, από το 2005 ενώ, κατά πώς φαίνεται, θα απουσιάζει και το 2021.
Και ενώ η Ελλάδα χάνει ενδιαφέρον η Τουρκία μένει σε υψηλή θέση προτίμησης, για σημαντικές αμερικάνικες, γερμανικές και γαλλικές επενδύσεις. Επενδύσεις, από την αυτοκινητοβιομηχανία μέχρι τα πυρηνικά (εξ ου και οι Γάλλοι...).
Τους πιθανούς δύσπιστους (για τη χωροταξική κατανομή των επενδύσεων του 2022-2023), τους βεβαιώνουμε (θα φανεί στο 2021) πως τα σημερινά γερμανικά και άλλα επενδυτικά πισωγυρίσματα στην Τουρκία ή σε (συγκεκριμένες) πρώην κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης είναι στρατηγικές κανονικές. Ουδέποτε υπήρξε ανάκληση παλαιών σημαντικών επενδυτικών σχεδίων, (συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας).
Συνεπώς, αν ο κ. Μητσοτάκης δεν θέλει να ξοδέψει ό,τι κεφαλαιοποίησε (στη μάχη με την πανδημία και την ψυχασθενική συμπεριφορά του σουλτάνου, στον Έβρο και στο Αιγαίο), μένει το στοίχημα με την οικονομία. Να προκαλέσει και όχι απλά να προσκαλέσει (το 2021 ως το 2023), με σχεδιασμούς και συμφωνίες (και διακρατικές, γιατί όχι) ξένους επενδυτές να εντάξουν την Ελλάδα στις προτεραιότητές τους. Και να υποχρεώσει τους εγχώριους επενδυτές να επαναφέρουν τα εκτός Ελλάδας κεφάλαιά τους. Μόνο έτσι θα αποφύγουμε και την αποκλειστικότητα, του κράτους -μέλους των γκαρσονιών της Ε.Ε.
0 Σχόλια