Κι όμως γίνεται. Χειρότερα. Πολύ χειρότερα. Η αγωνία του Δεκεμβρίου. Ο εφιάλτης του Ιανουαρίου. Η κόλαση του Φεβρουαρίου. Οι δύο και πλέον χιλιάδες κρουσμάτων-ημερησίως- του Δεκεμβρίου. Οι τρεις του Ιανουαρίου. Οι τέσσερις του Φεβρουαρίου. Και έχει ο θεός. Τι έχει; Μπορεί και πέντε χιλιάδες. Την ημέρα. Μπορεί και δέκα. Ποιος ξέρει; Ο Μόσιαλος; Ο Τσιόδρας; Η Κοτανίδου; Ο Γώγος; Κανείς δεν ξέρει. Ούτε η Pfizer γνωρίζει.
Θα σου σακατέψει το μυαλό. Θα σου σμπαραλιάσει τα ζωτικά σου όργανα. Θα σε στείλει αδιάβαστο. Επομένως τι είσαι; Μελλοθάνατος. Τι άλλο; Απελπισμένος και τρομοκρατημένος. Τι άλλο; Ένα τίποτα
Πατάς κουμπί, πέφτεις πάνω στις ειδήσεις και στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ακούς. Βλέπεις. Μετράς κρούσματα. Γίνεσαι αριθμομηχανή. Πιάνεις το κούτελο. Μπας και έχεις πυρετό. Αρχίζεις να ξεροβήχεις. Οι υποψίες σε κυκλώνουν, βασανίζουν, καθηλώνουν, βουρλίζουν. Μπας και είμαι ασυμπτωματικός; Λες. Και μετά αρχίζεις να σκέπτεσαι πόσους είδες, πόσους συνάντησες, από ποιους δρόμους πέρασες, πόσους προσπέρασες και πόσο αέρα εισέπνευσες.
Μετά να πιαστείς από το παρελθόν. Από τις συγκρίσεις. Και ο παππούς μου; Πως εκείνος άντεξε τόσα πολλά για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Μονίμως φαντάρος. Μονίμως εφ όπλου λόγχης. Πρώτα ο Διχασμός. Υστερα η Μικρασιατική καταστροφή. Μετά τα διάφορα και ποικίλα κινήματα. Στη συνέχεια ο Α παγκόσμιος πόλεμος, ο δεύτερος, φυσικά ο Εμφύλιος, φυσικά ξερονήσια, φτώχεια και στο τέλος οι σωτήρες υπό την ηγεσία του «επαναστάτη» Γεωργίου Παπαδόπουλου. Και ο αθεόφοβος άντεξε.
Τι είναι ο κορονοιός μπροστά σε αυτή την «αέναη» λαίλαπα; Τίποτα δεν είναι. Ένα χάδι είναι. Πως κάνεις έτσι. Σε λίγο θα κυκλοφορήσουν τα εμβόλια και έτσι θα σωθούμε. Το καλοκαίρι Μύκονο, Σαντορίνη, Πάρο, Κουφονήσια θα συναντηθούμε!
Μ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι. Ασε που έχεις γίνει στόχος της επερχόμενης γρίπης. Ασε που ο μισός και πλέον πληθυσμός θα νοσήσει. Ασε που παίζεις τη ζωή σου κορώνα-γράμματα. Τι λαχείο θεέ μου!
Και ο παππούς; Ποιος παππούς; Εκείνος έφαγε τα ψωμιά του. Εμείς να δούμε τι θα κάνουμε. Άλλες εποχές, άλλες ανάγκες, άλλες ράτσες, άλλες αντοχές, άλλες καταστάσεις.
Μετά κάθεσαι, σκέφτεσαι και τα βάζεις με την κυβέρνηση. Επρεπε να είχαν προμηθευτεί περισσότερα λεωφορεία. Όχι κι έτσι ο ένας πάνω στον άλλο. Μετά, από το χαζοκούτι, βλέπεις σκηνές από Λονδίνο και Παρίσι με τον ένα επιβάτη αγκαλιά πάνω στον άλλο. Σαρδέλες. Εκείνο το παριζιάνικο Metro έχει μεταβληθεί σε κονσέρβα σαρδελών.
Μετά σου φταίνε οι Νέοι που κάθε βράδυ ξεσαλώνουν. Μετά σου φταίνε οι γονείς τους που έτσι, τόσο αδιάφορα και τόσο ξεδιάντροπα τα παιδιά τους μεγαλώνουν. Μετά σου φταίει ο Χρυσοχοίδης που δεν κυνηγάει όσο πρέπει όλους αυτούς τους χαβαλέδες στα πάρκα και στις πλατείες. Μετά σου φταίει ο Κυριάκος που δεν κατεβάζει τα ρολά των καφενείων και των σουβλατζίδικων από τις έξι το απόγευμα. Μετά σου φταίνε όλες οι κυβερνήσεις και όλοι οι υπουργοί Υγείας που λόγω «σοσιαλιστικής», δημοκρατικής και φιλολαικής ευαισθησίας μετέτρεψαν τα νοσοκομεία σε πτυελοδοχεία.
Δεν θέλω άλλο και τόσο μεγάλο σοσιαλισμό και φιλολαικό καθεστώς. Γουστάρω Χριστιανοδημοκρατικό και Γερμανικό. Γίνεται; Όχι δεν γίνεται. Μα γιατί δεν γίνεται. Επειδή εδώ είναι Βαλκάνια.
Μετά επιστρέφεις στον εαυτό σου, τη μοναξιά σου και την απελπισία σου. Μετά, αποκαμωμένος, καταλήγεις σε ένα «άει σιχτίρ». Ως εξής: μάσκα φοράω, χέρια πλένω, αντισηπτικό βάζω, γυναίκα η άνδρα (εξαρτάται) δεν πλησιάζω, τι άλλο να κάνω; Αν είναι να γίνει θα γίνει. Όχι δεν θα αυτοκτονήσω. Πουτάνα Covid-19 δεν θα σου κάνω το χατίρι. Αει σιχτίρ!
Δημήτρης Δανίκας
0 Σχόλια