Μία εκκρεμότητα από το 1995
Πολύς λόγος γίνεται για τις προσπάθειες για επανεκκίνηση του διαλόγου μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μας έτσι ώστε να αποδειχθεί αν η Ελλάδα θα μπορέσει να συμφωνήσει με την Τουρκία και να ανακηρύξει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) ή θα χρειαστεί ένα ακόμα βήμα, η προσφυγή σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο για την επίλυση της υφιστάμενης διαφοράς.
Η κυβέρνηση και δια στόματος του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει περιγράψει το ακριβές πλαίσιο για την επανεκκίνηση των συζητήσεων, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν μπορούν να γίνουν υπό το καθεστώς προκλήσεων και απειλών.
Το Oruc Reis μπορεί να επέστρεψε στο λιμάνι της Αττάλειας και η παράνομη τουρκική NAVTEX να μην επεκτάθηκε χρονικά, ωστόσο είναι η μοναδική απειλή από τη γειτονική χώρα;
Η Τουρκία έχει ακόμα ενεργό το περίφημο casus belli προς τη χώρα μας, το οποίο είναι ευθεία απειλή πολέμου.
Πρόκειται για το ψήφισμα της τουρκικής εθνοσυνέλευσης από τον Ιούνιο του 1995 με το οποίο εξουσιοδοτείται η εκάστοτε τουρκική κυβέρνηση, εν λευκώ και στο διηνεκές, να κηρύξει πόλεμο στην Ελλάδα χρησιμοποιώντας στρατιωτικά μέσα, σε περίπτωση που η χώρα ασκήσει το δικαίωμα της να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της πέρα από τα 6 ναυτικά μίλια, με ανώτατο όριο τα 12.
Η άρση casus belli το οποίο αντιβαίνει σε όσα προβλέπει ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών περί απαγόρευσης χρήσης ή απειλής χρήσης βίας (άρθρο 2, παρ. 4), περί ειρηνικής επίλυσης (άρθρο 2, παρ. 3) και περί καλής γειτονίας και ειρηνικής συνύπαρξης, είχε τεθεί ως μία απαραίτητη προϋπόθεση έτσι ώστε η Τουρκία να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και παρόλο που οι σχετικές προσπάθειες έχουν ουσιαστικά «ναυαγήσει», η γειτονική χώρα συνεχίζει να συγκαταλέγεται στα υπό ένταξη κράτη. Η απειλή πολέμου αντίκειται και στους κανόνες που διέπουν το ΝΑΤΟ καθώς δεν νοείται σε μία συμμαχία, το ένα μέλος να απειλεί το άλλο με πόλεμο (άρθρα 1 και 2 του Βορειοατλαντικού Συμφώνου).
Η έναρξη του διαλόγου είναι σίγουρα αναγκαία για δύο χώρες που γειτνιάζουν και έχουν τόσο περίπλοκες σχέσεις αλλά ένας διάλογος πάντα πρέπει να έχει συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις. Η Τουρκία από την πλευρά της, έχει θέσει το όριό της για ένα ζήτημα το οποίο αντιλαμβάνεται τι ζημιά θα μπορούσε να της κάνει. Κι αυτό γιατί αν γινόταν η αυτόματη επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια, η Ελλάδα θα είχε κυριαρχία στο 63,9% του συνόλου της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Αντ’ αυτού υπάρχει απειλή πολέμου.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορεί να υπάρξει διάλογος υπό την απειλή πολέμου.
Γιώργος Νόκος
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια