Tου Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Εκτός και αν θέλουμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλου μας. Πιστεύει ειλικρινά κανείς ότι στην εικόνα σε καφετέριες, μπαρ και εστιατόρια, σε πλατείες και παρέες, κυριαρχεί η ατομική προστασία, η τήρηση των μέτρων για τα οποία καθημερινά γίνεται λόγος από τους ειδικούς; Προσωπικά δεν έχω διαπιστώσει κάποια αλλαγή στην πολύ χαλαρή συμπεριφορά που υπήρξε το καλοκαίρι. ΟΚ, δεν είναι γενικό το φαινόμενο του... ωχαδερφισμού αλλά δεν χρειάζονται να βρίσκονται όλοι στην... κοσμάρα τους για να χαλάσει το πράγμα, επαρκούν μια χαρά οι πολλοί ανεύθυνοι...
Μην το ψάχνετε. Τα περί υπευθυνότητας της κοινωνίας την άνοιξη ήταν συγκυριακά. Και οφείλονται κυρίως στην επιβολή και τον φόβο. Φυσικά και πειθάρχησαν όλοι την περίοδο της καραντίνας. Δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς. Υποχρεωτικό ήταν. Όχι σύσταση... Και έπαιξε τον ρόλο του ο φόβος και οι γνωστές σκληρές εικόνες κυρίως από την γειτονική Ιταλία. Όταν όμως χαλάρωσε η κατάσταση το πήγαν στα άκρα. Πήγε περίπατο η υπευθυνότητα...
Βεβαίως έφταιγε και το μήνυμα που ελάμβαναν... Οι πομπώδεις δηλώσεις ότι "νικήσαμε" την πανδημία. Ότι είμαστε κάτι σαν ο περιούσιος λαός της υγειονομικής κρίσης. Άντε τώρα να το μαζέψεις... Και εδώ μπαίνει ο ρόλος της Πολιτείας. Η οποία λαμβάνει μεν μέτρα αλλά αυτή τη φορά δεν προλαβαίνει αλλά ακολουθεί. Δεν είμαστε μπροστά από τις εξελίξεις αλλά δρούμε ανάλογα με αυτές. Και έτσι όμως, η στρατηγική δείχνει να στηρίζεται αρκετά στο αίσθημα ατομικής ευθύνης των πολιτών.
Μόνο που αυτό δεν είναι εύκολο να αποδώσει σημαντικά. Δεν μπορούμε να μετακυλίουμε την ευθύνη... Είναι ένα στοίχημα που μπορεί να θεωρηθεί έως και χαμένο εκ των προτέρων. Θα πει ίσως κανείς... Τόσο μικρή εμπιστοσύνη έχεις στην κοινωνία; Όταν της μετακυλίεται μία τόσο μεγάλη ευθύνη, ναι. Αλλά δεν θα φταίει η κοινωνία. Θα φταίει η στρατηγική που ελλείψει άλλης αποτελεσματικής μεθόδου (χωρίς καταστροφικές συνέπειες...) ρίχνει τη ζαριά της υπεύθυνο Πήττας... Όχι μόνο στην Ελλάδα, πανευρωπαϊκά.
Για παράδειγμα, όσα γίνονται για τα σχολεία δείχνουν το μέγεθος του αδιεξόδου. Περισσότερες αίθουσες δεν μπορεί να υπάρξουν, περισσότεροι εκπαιδευτικοί το ίδιο, η μέριμνα και στήριξη για γονείς που θα χρειαστεί να προσέχουν τα παιδιά αν επιλεγόταν η εκ περιτροπής διδασκαλία ή το σύστημα πρωί - απόγευμα είναι δαπανηρή, οπότε τι μένει; Βάλτε μάσκες και ελπίζουμε για το καλύτερο... Και η ευθύνη στο τέλος της ημέρας. στα παιδιά.
Για να μην το κουράζουμε, καμιά πολιτεία, παντού όχι μόνο στην Ελλάδα, δεν αντέχει να αναλάβει το κόστος μίας μακροπρόθεσμης διαχείρισης των αναγκών που θα προέκυπταν για την καθοριστική θωράκιση απέναντι στον ιό. Έτσι αφενός κάνουν ότι μπορούν και αφετέρου δίνουν έμφαση στο αίσθημα ευθύνης της κοινωνίας. Στο δια ταύτα; Δύσκολα τα πράγματα. Με δεδομένη την κατάσταση και ανεξάρτητα από τις όποιες σκοπιμότητες, στο τέλος της ημέρας, η κοινωνία πρέπει αναγκαστικά να προσαρμοστεί. Να ανταποκριθεί. Να σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ας αφήσει την επιπολαιότητα και ας αυτοπροστατευτεί...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια