Η σύλληψή του είναι η κορυφή του παγόβουνου
Γράφει ο Νίκος Γεωργιάδης
Δεν είναι ούτε η πανδημία Covid-19 ούτε η διαχρονική αμορφωσιά της αμερικανικής κοινωνίας που έχει εξελιχθεί σε εγγενή και αυτοτροφοδοτούμενη παθογένεια. Είναι η ίδια η ιδεολογική ταυτότητα της ιδιότυπης αμερικανικής ακροδεξιάς που δυστυχώς κυβερνά, προτεσταντικής επινόησης, η οποία προέρχεται από τα γονίδια των Πουριτανών εποίκων που ανέλαβαν την εκστρατεία εξολόθρευσης και εκμηδενισμού των γηγενών κατοίκων της Βορείου Αμερικής στο όνομα του Χριστιανισμού. Αλλά και ως καθήκον ανέλαβαν την επιβολή ενός άρρωστου συστήματος ηθικών εντολών και ιδεοληπτικών αναφορών. Αυτή η φραξιονιστική αλλά ενδοχριστιανική δυναμική που προέρχεται από τις υπό διωγμό αιρέσεις που άνθισαν στην Αγγλία και τις Κάτω Χώρες κατά την περίοδο της έκρηξης της αμφισβήτησης του Βατικανού, και που τα μέλη αυτών των φανατικών ομάδων και αιρέσεων αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν στα νέα εδάφη πέραν του Ατλαντικού. Αυτός ο ενδοχριστιανικός φραξιονισμός που εξελίχθηκε σε συστηματικό σεκταρισμό και την υιοθέτηση των πρακτικών της Τρομοκρατίας, βρίσκεται ως γενεσιουργός δύναμη πίσω από την πασίδηλη πλέον παρακμιακή δυναμική που εκδηλώνεται στις ΗΠΑ. Πολιτικά στις μέρες μας αυτή η τάση εκφράζεται από την συλλογική στήριξη στον Ντόναλντ Τράμπ, η οποία μέχρι στιγμής δείχνει να αντέχει δημοσκοπικά παρά τις περί του αντιθέτου αισιόδοξες εκτιμήσεις. Οικονομικά η τάση αυτή εκφράζεται από την κυριαρχούσα άποψη, σε μία μερίδα της αμερικανικής επιχειρηματικής τάξης, η οποία επενδύει στον απομονωτισμό και προστατευτισμό αλλά και στη νομοτελειακή σύγκρουση με την κινεζική επιχειρηματικότητα στον χώρο του Ειρηνικού. Πρόκειται για ιδεοληπτική ανοησία αλλά η οποία έχει αγκιστρωθεί για τα καλά σε μία μερίδα του αμερικανικού κεφαλαίου, ιδιαίτερα του παραδοσιακού που δραστηριοποιείται στην ενέργεια, στην αγροτική παραγωγή και τα λιπάσματα και στην παραγωγή οπλικών συστημάτων, στο Real Estate κλπ.
Η σύλληψη του Steve Bannon, του πρώην Συμβούλου επί στρατηγικών θεμάτων του Ντόναλντ Τράμπ και βασικού ιδεολογικού καθοδηγητή της προεκλογικής καμπάνιάς του, για υπεξαίρεση κονδυλίων από ειδικό ταμείο προσφορών για την ανέγερση του περίφημου Τείχους κατά μήκους των συνόρων με το Μεξικό, αποκαλύπτει την απόλυτα λούμπεν διάσταση και την φραξιονιστική λογική που ανέκαθεν χαρακτήριζε αυτού του τύπου τις δυναμικές των αιρετικών προτεσταντικών ομάδων. Πρόκειται για αυθεντικό DNA απατεώνων που καλύπτουν την υποκοσμιακή καταγωγή και συμπεριφορά τους πίσω από τον πουριτανικό προτεσταντισμό τους. Αν χρειαστεί και πίσω από τον έξαλλο πατριωτισμό τους. Σε οποιαδήποτε περίπτωση ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η ομοφοβία και η ξενοφοβία, ο μισογυνισμός και η συστηματική άρνηση (και η απόρριψη) των επιστημονικών επιτευγμάτων, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά με τα οποία διανθίζεται αυτή η αγέλη απατεώνων διαχρονικά. Από το κυνήγι των μαγισσών του Σάλεμ έως την μεθοδική άρνηση της ύπαρξης της πανδημίας. Το διαχρονικό νήμα ενώνει τις διάφορες ιστορικές περιόδους και εξηγεί τις συμπεριφορές.
Τι άλλο ήταν άλλωστε ο Steve Bannon αν όχι η ενσάρκωση αυτής της σύγχρονης έκφρασης του Αμερικανικού Πουριτανισμού των Ευαγγελιστών σε καθοδηγητικό πολιτικό επίπεδο. Δηλαδή η αναβάθμιση της υποκοσμικής – λούμπεν αντίληψης περί ιστορίας σε πολιτικό σύστημα ώστε να δικαιολογηθούν και να προστατευθούν όλες οι παράνομες οικονομικές και άλλες προσωπικές δοσοληψίες των εμπλεκομένων. Ακόμη και σεξουαλικές διαστροφές, αντικοινωνικές συμπεριφορές, ρατσιστικές εκδηλώσεις και επιθέσεις, έκνομες οικονομικές δραστηριότητες, εμπόριο όπλων κλπ. Αν η ιταλική Μαφία καλύπτεται ιστορικά ή βρίσκει καταφύγιο πίσω από τον δήθεν συστημικό Καθολικισμό, αρκεί οι business, παράνομες ή νομιμοφανείς να πηγαίνουν καλά (βλέπε Στοά P2 κλπ), έτσι και το μοντέλο Τράμπ και των συν αυτώ βασίστηκε σε ένα ιδεολογικό μοντέλο ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται τα κοινά προς όφελος της ίδιας της ηγετικής ομάδας και των συνεργατών της καλυπτόμενη πίσω από την ηθικοπλαστική ασπίδα του πουριτανικού προτεσταντισμού των σύγχρονων Ευαγγελιστών. Πρόκειται για μία βορειοευρωπαϊκής καταγωγής Μαφία που οικοδομήθηκε μέσα από τα αποκαΐδια των αναμετρήσεων του Καθολικισμού με τον Προτεσταντισμό και τις παραφυάδες του.
Η σύλληψη του Steve Bannon είναι η κορυφή του παγόβουνου*. Πίσω από την διακυβέρνηση Τράμπ και σε όλα τα επίπεδα που τέμνουν κάθετα και οριζόντια την αμερικανική κοινωνία συντελείται μία πλήρης αποδόμηση της αμερικανικής συνταγματικής τάξης και εν πάση περιπτώσει των αρχών που οδήγησαν στην Αμερικανική Δημοκρατία. Από αυτήν την αποδόμηση δια της απαξίωσης πάσης φύσεως δεδομένων και σταθερών που αποτελούν τους πυλώνες της αμερικανικής κοινωνίας, ξεκινά ο συστηματικός εκφασισμός του αμερικανικού πολιτικού συστήματος εκ των έσω. Μία από τις δυναμικές εκφράσεις αυτής της κινηματικής πορείας αμφισβήτησης και τελικά ανατροπής των αρχών και των αξιωμάτων που διέπουν εδώ και δύο αιώνες τις ΗΠΑ, είναι επί παραδείγματι και ως επιφαινόμενο, η αμφισβήτηση της Πανδημίας ακόμη και η απόρριψη της ύπαρξης του Covid–19. Το αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι η ανθρωποθυσία στην οποία υποχρεώθηκε η αμερικανική κοινωνία και φυσικά η ύφεση στην οποία καταδικάστηκε η αμερικανική οικονομία με την πρωτοφανή, ιστορικά, ανεργία. Ωστόσο η ιδεοληπτική ακροδεξιά ομάδα που κυβερνά θεωρεί πώς η σημερινή κατάσταση θα μπορούσε να ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για ανακατανομή πλούτου, εξουσίας και τοπικής ή περιφερειακής κυριαρχίας εντός (και γιατί όχι εκτός) των Ηνωμένων Πολιτειών προς όφελος των συντηρητικότερων οικονομικών και κοινωνικών ομάδων.
Ο απατεώνας κατά το FBI κ. Steve Bannon, πρώην βασικός συνεργάτης του Ντόναλντ Τράμπ και επικεφαλής της προεκλογικής του καμπάνιας, ανέλαβε το marketing του νέου εξαγώγιμου προϊόντος, του μοντέλου διακυβέρνησης «Τραμπ», στο εξωτερικό. Αμέσως μετά την απομάκρυνσή του από το προεδρικό περιβάλλον ο Bannon βρέθηκε στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες προκειμένου να «καθοδηγήσει» τους ακροδεξιούς σχηματισμούς της Ευρώπης. Από την Λέγκα του Βορρά και τον Σαλβίνι, στους Γερμανούς ακροδεξιούς του AFD, την Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία και βεβαίως τα «συνεταιράκια» στην Ουγγαρία και την Πολωνία. Αυτό είναι το «δείγμα» της πολιτικής υπογραφής του υπερσυντηρητικού και πολιτικά κυρίαρχου εντός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος τμήματος της αμερικανικής πολιτικής σκηνής που τελικά κυβερνά και απειλεί να ξανακερδίσει τις εκλογές. Τελικά ο «καθοδηγητής» της νέας αμερικανικής ακροδεξιάς οδηγήθηκε στη φυλακή ωστόσο το δημιούργημά του, μαζί με το δίκτυο FOX, ο «Τραμπισμός, αυτό το μίγμα τριτοκοσμικής αμορφωσιάς, άγριου πρωτογενούς καπιταλισμού, θρησκοληψίας και εθνικιστικού – ρατσιστικού παραληρήματος υπέρ της «Λευκής Υπεροχής», white power, αυτό το πρωτοφανές Μεσοδυτικό προϊόν μιας παρηκμασμένης, ασυντόνιστης, αμήχανης, αποπροσανατολισμένης και για τους λόγους αυτούς επικίνδυνης Αμερικής, ο «Τραμπισμός» λοιπόν καλά κρατεί και εμπνέει το παγκόσμιο κίνημα των ψεκασμένων. Είτε αυτοί (οι ψεκασμένοι) αμφισβητούν την ύπαρξη του Covid-19, είτε πιστεύουν το σενάριο περί κατασκευασμένου σε εργαστήρια ιού, είτε πιστεύουν σε κατασκευή ενός Big Brother εμβολίου το οποίο θα καταστήσει υπάκουο τον παγκόσμιο πληθυσμό, είτε είναι σίγουροι πώς δεν υφίσταται κλιματική αλλαγή και άρα υπάρχει προοπτική και κέρδη για τον αμερικανικό άνθρακα και το σχιστολιθικό πετρέλαιο. Και ας γίνεται επικίνδυνα πράσινη η Γροιλανδία της οποίας το όνομα (Πράσινη Γη) ήταν μία fake πληροφορία του Έρικ του Κόκκινου που ξεγέλασε έτσι τους Βίκινγκ οι οποίοι τον πίστεψαν και εποίκισαν την παγωμένη (τότε) γη. Θα πείτε, με το δίκιο σας, πως όλη η ιστορία του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα συστηματικής ιδεολογικής εξαπάτησης, όπου η ιδεολογία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η καλλιέργεια στις μάζες της ψευδούς συνείδησης, για να ανατρέξουμε, για λίγο έστω, σε μία αυθεντική εκδοχή του Μαρξισμού.
Μόνον που στις μέρες μας, εν μέσω ενός πρωτοφανούς πολιτικού κενού που παραπέμπει ενδεχομένως στην παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του δόγματος Mare Nostrum, και με μία επίσης πρωτοφανούς διασποράς οπλικής ισχύος που συνοδεύεται από τις αστείρευτες πλέον επικοινωνιακές δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογία της πληροφορίας, η ιδεολογία της εξαπάτησης μπορεί να αποτελεί τον βασικότερο κίνδυνο που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Μεγαλύτερο ίσως από τις ανισότητες, την πείνα και το έλλειμμα ασφάλειας.
Η μεθοδολογία της συστηματικής εξαπάτησης επέτρεψε στον ναζισμό να αναρριχηθεί στην εξουσία. Η αποκρουστική προσωπική ιστορία του καθοδηγητή του ναζιστικού κόμματος Alfred Rosenberg είναι απόλυτα ενδεικτική και ανατριχιαστικά αναπαραγόμενη. Υπάρχουν τόσοι έτοιμοι Alfred Rosenberg, με DNA απατεώνα που έχουν πλήρη συνείδηση της μετριότητάς τους και της αυθεντικής ανικανότητάς τους αλλά και που είναι διατεθειμένοι να διεκδικήσουν το φωτοστέφανο του «καθοδηγητή», στο όνομα της «καθαρής φυλής» ή του υπέρτατου ισχυρού όντος, του όποιου υπέρτατου όντος και ας καταλήξουν στην αγχόνη της Νυρεμβέργης. Τέτοιος είναι ο «κλεφταράκος» του Τράμπ, ο Steve Bannon, ο ενεργός ακροδεξιός, αντισημίτης αλλά και αντιμουσουλμάνος, ομοφοβικός αλλά και απατεώνας του κοινού ποινικού δικαίου, Προτεστάντης Ευαγγελιστής στα χαρτιά αλλά ενεργός τύπος του υποκόσμου.
Μόνον που τέτοιοι Bannon υπάρχουν πολλοί στην Ευρώπη με κλασσικότερη εκδοχή τους Σαλβίνι και Όρμπαν, αλλά πληθαίνουν και στην Ελλάδα όπου περισσεύει βλέπετε το «λίπασμα» που άφησαν πίσω τους στην «Πλατεία» οι τάχα μου «Κάτω Αγανακτισμένοι» και οι δήθεν «Άνω Εξοργισμένοι», αμφότεροι οπαδοί και εκτελεστές της συστηματικής εξαπάτησης.
Και να που τώρα είτε ως υπερπατριώτες της δεκάρας λόγω ελληνοτουρκικών, είτε ως αριστερόστροφοι αλλά όψιμοι θρησκόληπτοι προσκυνητές της Θεοτόκου τύπου Καρανίκα, είτε ως περιορισμένης νοημοσύνης βλακοαυθάδεις που εγκληματούν αμφισβητώντας τα μέτρα προφύλαξης και αναχαίτισης του Covid-19, επιχειρούν εκ νέου να διεκδικήσουν κάποιο ρολάκι που θα τους βγάλει από την μίζερη καθημερινή τους ανυπαρξία. Ναι λοιπόν. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο αλλά αυτή η διαπίστωση δεν οδηγεί και πουθενά. Το φαινόμενο της σταδιακής απαξίωσης της ζωής επ’ ωφελεία του σκοταδισμού είναι μία μάχη η οποία κρίνεται σε καθημερινή βάση. Από μία στιγμή και μετά δεν υπάρχει αποτελεσματική διαχείριση του θυμού. Το ζήσαμε ως καθημερινό αφήγημα μετά την δολοφονία Floyd και το κίνημα «Black lives matter» στην Αμερική. Το παρακολουθήσαμε σε μικρότερο βαθμό στη Γαλλία στις αρχές αυτού του καλοκαιριού. Από εδώ και πέρα κάθε παρόμοια ιστορία υπέρβασης του ορίου ανοχής κοινωνικών ομάδων ή μεγάλων τμημάτων των κοινωνιών, των μειονοτήτων, των φυλετικών συνόλων, εύκολα θα μπορούσαν να καταλήξουν σε ανατρεπτικά φαινόμενα και δυναμικές. Τι όρια ανοχής μπορεί να διατηρεί ένας κόσμος με ποσοστό ανεργίας 35% όπως συμβαίνει τούτη την ώρα στην Αμερική; Να ξαναδιαβάσουμε Στάινμπεκ μπας και ξεστραβωθούμε; Η να ξαναμελετήσουμε με φρέσκια ματιά την «Όπερα της πεντάρας»; Ή να ξαναδιαβάσουμε το ποίημα του Λόρκα «Το χτύπημα και ο θάνατος». «Πέντε η ώρα που βραδιάζει…» Ή μήπως τελικά είναι πολύ αργά για όλα αυτά;
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια