 |
| ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΝΗΣ//EUROKINISSI |
Ο Ρώσος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι είχε γράψει «η πίστη, στην πραγματικότητα, δεν πηγάζει από το θαύμα, αλλά το θαύμα από την πίστη».
Ο Δεκαπενταύγουστος κουβαλά πολλή πίστη και ανάγκη για ένα θαύμα: που θα αλλάξει ζωές και ψυχική κατάσταση, που θα γιατρέψει σώματα. Η διαδρομή όλων εκείνων που κάνουν τα τάματα, όπου υπάρχει Παναγία, γίνεται στα γόνατα, με τα χέρια υψωμένα, ζητώντας έλεος και λύση από τη Μητέρα Του Ιησού. Εάν δεν έχεις φτάσει στην ύστατη απόγνωση μπορείς να κρίνεις, εάν, όμως, έχουν πεθάνει όλες οι ελπίδες σου, ως ικέτης μπορείς να στραφείς στη μοναδική ελπίδα που έχει η έκφραση «η πίστη μετακινεί βουνά». Και κάνει θαύματα.
Και αυτόν τον Δεκαπενταύγουστο πολλοί τον ζούμε στην πόλη, οι περισσότεροι μοιάζουμε σαν να ζούμε μέσα στον «15αύγουστο» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη. Είναι η εμβληματική ταινία που η προβολή της από ελληνικά κανάλια έχει αναχθεί στα άτυπα έθιμα της ημέρας, κάθε χρονιά, από τότε που προβλήθηκε για πρώτη φορά.
Εντάξει, τις περισσότερες φορές τη βλέπαμε «εκτός των τειχών», κατά το κλασικό δημοσιογραφικό κλισέ, «από τας εξοχάς». Φέτος, ο δικός μας «15αύγουστος» προβάλλεται, κατά βάση, «στο κλεινόν άστυ», «στο (πολύ) βάθος, κήπος». Κανένα πρόβλημα. Δες το και ως ένα άτυπο «ευχαριστώ» προς την ταινία – που την έχεις δει πολλές φορές και ίσως να θες να τη δεις πάλι σε DVD – που έχει ως φόντο το κέντρο μιας πόλης, πες τη όπως θέλεις, στην οποία μια τριώροφη πολυκατοικία αδειάζει από τους ενοίκους, οι οποίοι φεύγουν για ολιγοήμερες διακοπές. Μέσα σε τρία διαμερίσματα κρύβονται τρεις παράλληλες ιστορίες, διαφορετικές μεταξύ τους. Το κοινό τους είναι ότι και οι τρεις οικογένειες, όμως, προσεύχονται για τα θαύματα που περιμένουν να γίνουν, για να αλλάξει η ζωή τους.
Κι εσύ, εκτός ταινίας, που λες και περιγράφει τη δική σου ζωή, είσαι 15αύγουστο στην πόλη, περιμένοντας ένα θαύμα - ή όπως το λες, όπως το ονομάζεις. Αυτό, τέλος πάντων, που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή σου. Στην περίπτωση, όμως, που πιστεύεις στα θαύματα επειδή, όπως έλεγαν οι παλαιοί, «μόνο έτσι σου εμφανίζεται». Αλήθεια, πιστεύεις;
«Υπάρχουν δύο μόνο τρόποι να ζήσεις τη ζωή σου. Ο ένας είναι σαν τίποτα να μην είναι θαύμα. Ο άλλος είναι σαν όλα να είναι ένα θαύμα», είχε πει ο Αϊνστάιν. Διαλέγεις οπτική, λοιπόν, επιλέγεις το πρίσμα υπό το οποίο βλέπεις τα πράγματα. Και αυτό, από μόνο του, μια μέρα σαν κι αυτή στην πόλη -που δεν είναι εντελώς άδεια αφού δεν θυμίζει άλλες χρονιές, ενώ σέρνεται ο κορονοϊός και στο Αιγαίο το Oruc Reis- είναι ένα μεγάλο θαύμα από μόνο του…
Σπύρος Σεραφείμ
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια