Η ρευστότητα του διεθνούς τοπίου αφήνει περιθώρια… συνδιαµόρφωσης των εξελίξεων, για όσους φυσικά προτίθενται να δουν µπροστά µε όραµα και αποφασιστικότητα
 |
| Ap Images |
Τριάντα χρόνια µετά το τέλος του λιβανέζικου εµφυλίου και άλλα 14 έπειτα από τις τελευταίες µεγάλης κλίµακας συγκρούσεις ανάµεσα στο Ισραήλ και τη Χεζµπολάχ, η Βηρυτός, το επονοµαζόµενο και «Παρίσι της Μέσης Ανατολής», θρηνεί. Χρεοκοπηµένος εδώ και καιρό, ο Λίβανος πλέον βλέπει τις πληγές του να πολλαπλασιάζονται υπό το βάρος ενός πολύνεκρου, συντριπτικού «ατυχήµατος» που είναι σαφές ότι θα µπορούσε να έχει αποφευχθεί. Αλλά και εκατέρωθεν του Λιβάνου, Τρίπολη και ∆αµασκός βρίσκονται εγκλωβισµένες µέσα στις φλόγες πολυετών εµφυλίων που θα µπορούσαν να καταλήξουν ακόµη και σε αλλαγές συνόρων.
Η Σύρτη από την πλευρά της ξεχωρίζει ήδη ως ένα τέτοιο de facto νέο «σύνορο» στο µέτωπο του λιβυκού proxy war. Οσο για την Αµµόχωστο, εκείνη παραµένει ερηµωµένη, ούσα στο έλεος κατοχικών δυνάµεων που τώρα διαµηνύουν πως σκοπεύουν να την ανοίξουν υπό κατοχική διοίκηση στον δρόµο προς τις εκλογές που έχουν προγραµµατιστεί για τον Οκτώβριο στα Κατεχόµενα. Οι εκ των υστέρων προφήτες θα σπεύσουν να µας υπενθυµίσουν ότι τα είχαν εγκαίρως προβλέψει όλα…
Υπάρχουν όµως και πολλοί άλλοι που -προς τιµήν τουςπαραδέχονται, αν και έζησαν τις εξελίξεις από κοντά, ότι δεν µπορούσαν να φανταστούν όσα θα έρχονταν. Ποιος, άλλωστε, θα φανταζόταν έναν Ντόναλντ Τραµπ στην προεδρία των ΗΠΑ ως… διάδοχο του Μπαράκ Οµπάµα ή µια πανδηµία να κλείνει σπίτι δισεκατοµµύρια πολίτες του ανεπτυγµένου κόσµου ταυτόχρονα; Περιθώρια για επανάπαυση στη βάση βεβαιοτήτων πλέον δεν υπάρχουν. Μόνο µια µατιά στο tweeter feed του Αµερικανού προέδρου αρκεί για να καταλάβει κανείς πως η «σύγχυση» βρίσκεται πια στον πυρήνα των εξελίξεων.
Και όχι, δυστυχώς δεν πρόκειται απλώς για ένα ενοχλητικό όνειρο από το οποίο κάποια στιγµή θα ξυπνήσουµε. ∆ιότι ο Τζο Μπάιντεν µπορεί να περιµένει στη γωνία εν όψει των αµερικανικών προεδρικών εκλογών ως επερχόµενος πυλώνας αποκατάστασης της πολιτικής ορθότητας στις ΗΠΑ, αλλά τι θα γίνει µε τον όποιο διάδοχο της Μέρκελ και το αµφίβολο πολιτικό µέλλον του Μακρόν, µε την κλονισµένη ΕΕ και το Brexit που εκκρεµεί, µε τις ανελεύθερες τάσεις των χωρών του Βίσεγκραντ και την επιθετικά επεκτατική Τουρκία του Ερντογάν;
Το αφήγηµα περί επιστροφής στην κανονικότητα δεν υφίσταται, καθώς όλα όσα αντιλαµβανόµασταν ως κανονικότητα πλέον µεταβάλλονται. Η µονοπολική στιγµή της δυτικής ηγεµονίας έχει πια λάβει τέλος, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι οι ∆υτικοί µε το βλέµµα στραµµένο όχι στη Ρωσία αλλά στην Κίνα. Η ρευστότητα του διεθνούς τοπίου αφήνει όµως και περιθώρια… συνδιαµόρφωσης των εξελίξεων, για όσους φυσικά προτίθενται να δουν µπροστά µε όραµα και αποφασιστικότητα. Η κρίση µπορεί να γίνει αντιληπτή και ως ευκαιρία (όχι νοµιµοποιητική των δεινών της κρίσης, αλλά ενισχυτική µιας φυγής προς τα εµπρός). Το κάθε τέλος και ως νέα αρχή.
Γιώργος Σκαφιδάς
0 Σχόλια