Βιάστηκαν όσοι από την πρώτη στιγμή τα βαλαν και καταράστηκαν Βερολίνο, Καγκελαρία και Μέρκελ. Ηρεμία και ψυχραιμία. Όπως λέει και ο Ποιητής «θέλει δουλειά πολύ».
Ο λόγος, φυσικά για τα 32 δισεκατομμύρια ευρώ που κάποια στιγμή, ίσως σε έξι μήνες, θα καταφθάσουν στα κρατικά ταμεία. Τα περισσότερα με την μορφή επιδοτήσεων και τα υπόλοιπα ως δάνειο. Στην πραγματικότητα δανεικά αγύριστα. Τέλος πάντων.
Η πρώτη αντίδραση που άκουσα και που από πολιτικούς σε τηλεοπτικές εκπομπές είδα, ήταν μια συνηθισμένη, νεοελληνική αντίδραση. Κάπως έτσι: «Μα τι είδους βοήθεια είναι αυτή; Με όρους;»
Τι να τους πεις. Για παράδειγμα, να τους πεις πως ακόμα και το χαρτζιλίκι του πατρός η της μητρός, εκχωρείται με όρους; Τι να τους πεις. Πως κανείς δεν προσφέρει και δεν εκχωρεί δεκάρα τσακιστή χωρίς όρους;
Δηλαδή τι; Να τα πάρουμε, να τα κάνουμε «φελιά» που έλεγε και η νόνα μου. Να τα ξεκοκκαλίσουμε, να τα επενδύσουν οι κάποιοι γνωστοί και «συνήθεις ύποπτοι» σε βίλες, κότερα, πισίνες, ελβετικές τράπεζες και σε πουτάνες;
Εγώ στη θέση της Μέρκελ όχι μόνο όρους, αλλά θ απαιτούσα ως μη διαπραγματεύσιμη προυπόθεση, να ελέγχω τιμολόγια. Και όχι μόνο τιμολόγια αλλά και να εποπτεύω κάθε έργο που θα γίνεται με αυτά τα δισεκατομμύρια.
Που πήγαν; Σε ποιους πήγαν; Σε ποιες τσέπες; Ποια τα αποτελέσματα; Ποιες υποδομές; Που είναι τα λεφτά; Και γιατί τόσα πολλά για ένα χιλιόμετρο ασφάλτου; Για να δούμε.
Εγώ, πάντα καχύποπτος όπως όλοι, θα ήμουν ικανοποιημένος και προστατευμένος αν μάλιστα υπογράφαμε ένα νέο Μνημόνιο άλλου τύπου. Θα ήμουν ακόμα πιο πολύ ικανοποιημένος και προστατευμένος αν κάθε δύο μήνες κατέφθαναν τα μέλη κάποιας τρόικας με προορισμό να ελέγχουν επί τόπου το μοίρασμα και τις επενδύσεις όλων αυτών των δισεκατομμυρίων.
Εγώ μάλιστα θα αισθανόμουν ακόμα πιο ικανοποιημένος αν όλες αυτές οι επενδύσεις βρίσκονταν στην αποκλειστική διαχείριση της Τρόικας. Όχι σε χέρια ελληνικά. Ποτέ σε χέρια ελληνικά.
Οι λόγοι αυτονόητοι. Όπως εκλογική πελατεία. Όπως ευνοούμενοι. Όπως «τα δικά μας παιδιά». Όπως παρασιτική ολιγαρχία. Και άλλα τέτοια. Η παθογένεια κατασπατάλησης και εξαέρωσης ξένης βοήθειας, χρονολογείται από «αρχαιοτάτων» χρόνων.
Για παράδειγμα, όταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν, λόγω βοήθειας «σχεδίου Μάρσαλ» είχε αποστείλει στην Αθήνα τον Πολ Πότερ, προσωπικό του συνεργάτη και στενό του φίλο. Αν ρίξετε μια ματιά στην έκθεση του Πολ Πότερ προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ τον Μάρτιο του 1948, μέσα στο λιοπύρι του Εμφυλίου Πολέμου, θα μείνετε άφωνοι από τα γνωστά αμαρτήματα και το προσφιλές, νεοελληνικό σπορ της λαμογιάς.
Περίπου ο απεσταλμένος του Τρούμαν, έγραψε πως οι ελληνικές κυβερνήσεις αντί να επενδύουν σε υποδομές, στην παραγωγή, τη βιομηχανία και την Γεωργία, ροκάνιζαν τα δολάρια, τα έκαναν βίλες και ταυτοχρόνως αδιαφορούσαν για τον φτωχό λαό που πεινούσε και που στέναζα κάτω από την μπότα της ανεργίας.
Με ένα λόγο. Αγαπητή Ανγκελα Μέρκελ. Ούτε μισή δεκάρα. Να δώσετε αλλά ταυτοχρόνως να επιβλέπετε, να ελέγχετε, να αξιολογείται. Αλλιώτικα τα περισσότερα θα εξαφανιστούν με προορισμό ιδιωτικά, ιδιοτελή και εχθρικά προς τον λαό, συμφέροντα.
Χίλιες φορές να με ελέγχουν. Χίλιους όρους και χίλιες απαγορεύσεις να βάλουν. Παρά όλα αυτά τα δισεκατομμύρια να εξαερωθούν προς ευχαρίστηση και εύκολο πλουτισμό των λίγων, των κομπραδόρων και των κρατικοδίαιτων καπιταλιστών!
Αν υπάρχει μία περίπτωση να γλιτώσουμε αυτό θα γίνει μόνο «με τον Γερμανό μας». Με το χρήμα ο πατριωτισμός των Νεοελλήνων καταλήγει Εφιάλτης και προδοσία!
Δημήτρης Δανίκας
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια