Τριπλή ενεργή απειλή σε μια διαδραστική γεωπολιτική εξίσωση

Του Κ. Κυριακόπουλου

Το να υπάρχει μια κοινωνία ουσιαστικά παρκαρισμένη, με το ένα τμήμα της να προσεγγίζει με σκεπτικισμό, και το άλλο – το μεγαλύτερο – να επικροτεί τις κυβερνητικές αποφάσεις που αφορούν στην διαχείριση των προβλημάτων που ανέκυψαν με την επιθετική μετάδοση του κορωνοϊού, είναι μάλλον λογικό και εν πολλοίς ήταν ΚΑΙ αναμενόμενο…

Η Ελληνική κοινωνία, είναι μια κοινωνία που πιέζεται… Που βιώνει με τρόπο πρωτοφανή έναν πρωτόγνωρο Γολγοθά φόβου και ανασφάλειας… Μια κοινωνία που δεν έχει να θυμάται, και που δυστυχώς ούτε και σήμερα πορεύεται σε ένα περιβάλλον μπέσας και ειλικρίνειας σε ότι αφορά στις σχέσεις της με την πολιτική εξουσία… Μια κοινωνία που βομβαρδίζεται επί μακρόν με την συνωμοσιολογική παράνοια διάφορων τυχάρπαστων και νοσηρών γυρολόγων…

Το διεθνές περιβάλλον από την άλλη, ΔΕΝ είναι ένα περιβάλλον σιγουριάς και ασφάλειας αυτήν την δύσκολη και αμφιλεγόμενη εποχή.

Οι μεγάλες δυνάμεις αδυνατούν να διαχειριστούν ελπιδοφόρα τις αλυσιδωτές προκλήσεις που προέκυψαν με την σύγχρονη βιολογική κατάρα που χτύπησε τον πλανήτη…
Το διεθνές σύστημα ασφάλειας, και ο ΟΗΕ ως θεσμικός του εκφραστής και θεματοφύλακας, τελεί υπό εξαφάνιση και σε κάθε περίπτωση σιωπά προκλητικά…
Η συλλογική ευθύνη έχει υποχωρήσει δραματικά και δεν αποτελεί πλέον κυρίαρχο προσδιοριστικό στοιχείο, ούτε καν με την τυπική έννοια, στις παραδοσιακές «συμμαχικές» δομές και στα υπερεθνικά επιτελεία τους, που όλην την προηγούμενη περίοδο εξέπεμπαν απλώς διθυράμβους στο πλαίσιο του όποιου επίπλαστου συνεργατισμού αλλά ΚΑΙ του όποιου ανταγωνισμού τους (εγγενούς αλλά και έναντι άλλων).

Προφανώς αυτή η εξέλιξη δεν είναι τυχαία.

Τροφοδοτείται από το δέος του αγνώστου, σε ότι αφορά την πραγματική φυσιογνωμία και την δυναμική του κορωνοϊού…
Ανατροφοδοτείται από την διαφαινόμενη κατάρρευση κρίσιμων πυλώνων με πρώτιστο αυτόν της Οικονομίας που βλέπει τα κυρίαρχα προσδιοριστικά στοιχεία του, να ροκανίζονται ανηλεώς και τον σκληρό πυρήνα των αντιλήψεων πάνω στον οποίο δομήθηκε να καταρρέει με πάταγο…
Εξαλλάσσεται σε ένα περιβάλλον που η υποβόσκουσα συγκρουσιακή δυναμική ανασυντάσσεται, και όλα δείχνουν πως τείνει να εξελιχθεί σε μια σύγκρουση νέας γενιάς, πολλαπλών επιπέδων, και αρκετών πολυσύνθετων και επικαιροποιημένων παραμέτρων.

Για την χώρα μας τα πράγματα δεν είναι διόλου απλά.

Και καλό θα είναι η διαχείριση των προκλήσεων που αφορούν στον κορωνοϊό, να μην μονοπωλεί το ενδιαφέρον των πολιτών, παρά την αδιαμφισβήτητη σοβαρότητά της. Η πατρίδα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με μια τριπλή ενεργή απειλή, και αυτό το επικίνδυνο μείγμα, δεν θα πρέπει να υποτιμάται σε καμία περίπτωση.

Η βιολογική κατάρα με τις πολλές κρίσιμες και αδιερεύνητες πλευρές της, παραμένει κυρίαρχη αφού παραμονεύει ουσιαστικά έξω από κάθε σπιτικό με διαθέσεις απειλητικές και απρόβλεπτες, αλλά δυστυχώς για την πατρίδα μας, συνυπάρχει με την ενεργή απειλή της Τουρκικής επιθετικότητας η οποία κλιμακώνεται, όχι μονάχα στις Καστανιές αλλά με τρόπο ασύμμετρο εκτείνεται σε όλο το εύρος των βορείων, ανατολικών και νοτίων της συνόρων. Όπως επίσης συνυπάρχει ΚΑΙ με το καρκίνωμα της λαθρομετανάστευσης, η διαχείριση του οποίου, μόνο ανησυχία και γενικευμένη ανασφάλεια μπορεί να τροφοδοτεί.

Υπό προϋποθέσεις, αυτή η τριπλή ενεργή απειλή, θα μπορούσε – και θα έπρεπε – να αποτελέσει θρυαλλίδα εξελίξεων, με κορυφαίο ζητούμενο την πραγματική εθνική χειραφέτηση μιας χώρας που συνειδητοποιεί το εύρος των προκλήσεων της επόμενης μέρας, και την αναγκαιότητα να διεκδικήσει ρόλο και λόγο, στο πλαίσιο μιας ιστορικής ευκαιρίας με την οποία οσονούπω θα βρεθεί αντιμέτωπη.

Αυτήν την παράμετρο ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται πως δεν την συνειδητοποιεί, και σε κάθε περίπτωση αποδεικνύεται πολύ κατώτερη των περιστάσεων, άρα και εκ των πραγμάτων ανίκανη, να την διαχειριστεί στοχευμένα.

Οι πολίτες σωστά χειροκροτούν και επιδοκιμάζουν τις αποφάσεις που σχετίζονται με την προσπάθεια ανακοπής της προέλασης της πανδημίας, αλλά μέσα στο καθεστώς του φόβου και της ανασφάλειας, ξεχνούν ίσως ότι αυτές οι αποφάσεις είναι εν πολλοίς ένας προδιαγεγραμμένος τυφλοσούρτης. Είναι πρωτόκολλα τυποποιημένα που εφαρμόζονται με τρόπο καθολικό, σε ένα περιβάλλον χωρίς αντίπαλο ή με μοναδικό ίσως αντίπαλο την «απειθαρχία» των ίδιων των πολιτών.

Τι γίνεται όμως εκεί που θα έπρεπε να συνεκτιμηθεί η αποτελεσματικότητα της εφαρμογής τους, με την αποφασιστικότητα της πολιτικής εξουσίας να τα διαχειριστεί αποτρέποντας μια σειρά από παράπλευρα εμπόδια που τα υπονομεύουν, με σοβαρό τον κίνδυνο ακόμη και να ακυρώσουν στην πράξη αυτήν την αποτελεσματικότητα;;;

Η διαχείριση του λαθρομεταναστευτικού, και η προκλητική δολιότητα με την οποία η κυβέρνηση συνεχίζει να διοχετεύει μαζικά ΚΑΙ υγειονομικές βόμβες σε ολόκληρη την επικράτεια, έχουμε την άποψη πως πέρα από το γεγονός ότι συνιστά έτσι κι αλλιώς μια επικίνδυνη και με απρόβλεπτες συνέπειες διαχείριση, θα πρέπει να προβληματίσει όλους αυτούς τους συμπολίτες μας που σπεύδουν αβασάνιστα και χωρίς περίσκεψη να επικροτήσουν την δήθεν «αποφασιστικότητα» και την αποτελεσματικότητα των κυβερνητικών χειρισμών καικυρίως την «αυστηρότητα» που σχετίζεται με την εφαρμογή των μέτρων.

Και αυτό βεβαίως αφορά μονάχα στην μία πλευρά του προβλήματος…

Διότι η άλλη πλευρά σχετίζεται με την ουσιαστική και διαρκή εργαλειοποίησή του από την τουρκική εξωτερική πολιτική, και την απροκάλυπτη επίθεση που κλιμακώνει σε βάρος της χώρας.

Μια επίθεση που όσο η κυβέρνηση αρνείται να την κατονομάσει ως τέτοια, και όσο επιμένει να ερωτοτροπεί με την εργαλειοποιημένη της κρίσιμης παραμέτρου που είναι το Λαθρομεταναστευτικό, τόσο το σύνολο των ενεργειών της θα υποβαθμίζεται σε μια εκφυλιστική διαχείριση που αποδυναμώνει σωρευτικά την προοπτική μιας στοχευμένης στρατηγικής Ελληνικής ανταπάντησης.

Η συστηματική υποβάθμιση αυτής της πλευράς, και η μοιραία εξοικείωση της κοινής γνώμης με το παπατζίδικο παιχνίδι που ενορχηστρώνει η ΜΙΤ στις Καστανιές, έχει πολύ σημαντικές επιπτώσεις και δυστυχώς όλα δείχνουν πως θα έχει και βαρύτατο τίμημα.

Το παιχνίδι πλέον στις Καστανιές, μόνο κατ’ επίφαση σχετίζεται με αυτό που είθισται να αποκαλείται «μεταναστευτική πίεση». Η ποιοτική σύνθεση των συγκεντρωμένων τροποποιείται δραματικά, και το ειδικό βάρος στην σύνθεσή τους, βαραίνει υπέρ των πρακτόρων, αλητών, φυγόδικων, κατάδικων, εγκληματιών και αδίστακτων φονιάδων.

Η πατρίδα μας δεν βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με ασύμμετρη απειλή, αλλά με τα πρόδρομα φαινόμενα μιας επίθεσης η οποία έχει ήδη ξεκινήσει.

Η Τουρκία, σε αντίθεση με τα διαδραματιζόμενα στην Υφήλιο, παραμένει ένας ενεργός παράγοντας αποσταθεροποίησης, ο οποίος επιχειρεί να πλασαριστεί στην θέση του πρωταγωνιστή και να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες τις επόμενης μέρας, προκειμένου να προωθήσει συνολικότερα την αναθεωρητική του ατζέντα.

Ως τέτοιος, είναι και πολλαπλά χρήσιμος στα ανομολόγητα σχέδια των ισχυρών, που μπροστά στην διαφαινόμενη πολλαπλή κατάρρευση του οικοδομήματος που έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όριά του, δεν θα διστάσουν να ενεργοποιήσουν ακόμη και «ρήτρες πολέμου» στην προσπάθειά τους να δρομολογήσουν μια ευρύτερη οικονομική και γεωστρατηγική ανασύνταξη.

Σε αυτό το σενάριο, η Τουρκία ταυτοποιείται ως ο αδίστακτος πυροκροτητής και η Ελλάδα θέλουν να εκλαμβάνεται ως ο αδύναμος κρίκος μέσα σε μια διαδραστική γεωπολιτική εξίσωση.

Είναι λοιπόν φανερό, ότι η αποφασιστικότητα και η αποτελεσματικότητα των κυβερνητικών χειρισμών, δεν μπορεί να αξιολογείται στο περιβάλλον μιας επιλεγμένης ατζέντας, αλλά μόνο στην απόλυτη αντιστοίχισή τους με την συνολική ατζέντα των προκλήσεων με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα.

Η πρόκληση κύριοι είναι τριπλή…
Παραμένει στο σύνολό της ενεργή…
Διαδραματίζεται σε ένα περιβάλλον επαπειλούμενης καθολικής οικονομικής κατάρρευσης…
Και όπως αντιλαμβάνεστε πριν δρομολογηθούν αμετάκλητες εξελίξεις, αυτό που επείγει σε ότι αφορά στη χώρα μας, είναι να τροποποιηθούν οι κανόνες του παιχνιδιού και οι όροι της αντιπαράθεσης.

Σε αυτό το περιβάλλον, ακόμη και οι ίδιες οι συνέπειες της βιολογικής κατάρας, προδιαγράφονται οδυνηρές για μια χώρα της οποίας η κοινωνία, η παραγωγική βάση, η οικονομία και η στρατηγική υποδομή, έχουν πλιατσικολογηθεί ανελέητα την προηγούμενη δεκαετία..

Ο πρωθυπουργός της χώρας, θα έπρεπε επομένως να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά, και όχι να σύρεται πίσω από τις εξελίξεις σε μια φτηνή επικοινωνιακή επένδυση μαυρογιαλούρων μιας άλλης εποχής.

Θα έπρεπε να προΐσταται ενός επιτελείου στρατηγικού σχεδιασμού, που θα επεξεργάζεται σχέδια, οδικό χάρτη, και περιβάλλον δυναμικών συμμαχιών για την κλιμάκωση μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής αντεπίθεσης την επόμενη μέρα, συνειδητοποιώντας ότι η χώρα διαθέτει ανυπέρβλητα συγκριτικά πλεονεκτήματα, που πρέπει να διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα και την δυνατότητα της αποτελεσματικής εργαλειοποίησής τους.

Κρίσιμα στοιχήματα αυτού του σχεδιασμού, είναι ο πλήρης απογαλακτισμός από κάθε λογική δουλοπρέπειας με στόχο την πραγματική εθνική χειραφέτηση σε όλα τα επίπεδα, και φυσικά ο αναγκαίος στρατηγικός ανασχεδιασμός της Εθνικής μας Οικονομίας.

Ειδικά στον τομέα της Οικονομίας, οι εξελίξεις αναμένεται να είναι ραγδαίες, μιας και αυτή θα είναι το μεγάλο θύμα της εμβόλιμης κρίσης με τον κορωνοϊό (φυσικά μετά από το τελικό κόστος σε ανθρώπινες ζωές που είναι και το πρώτιστο). Θα είναι το μεγάλο θύμα…

ΟΧΙ μονάχα γιατί η λογιστική καρτέλα των προσδοκιών σε αριθμούς οδηγείται σε απόλυτη κατάρρευση…
ΑΛΛΑ κυρίως διότι η ρηχή και στρεβλά προσανατολισμένη Ελληνική Οικονομία, θα είναι πλήρως αναντίστοιχη με τις πραγματικές προκλήσεις της επόμενης μέρας.
Ήδη οι προσδοκίες για συμβολή του Τουρισμού κατά 20% στο ελληνικό ΑΕΠ ναυαγούν, και μαζί τους εξανεμίζονται περίπου 40 δις ως προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Και ενώ αυτός ο στρατηγικός ανασχεδιασμός αναδεικνύεται σε κορυφαία και πολυσύνθετη πρόκληση, αυτό που παρατηρείται είναι ένα διόλου τυχαίο λιβανιστήρι στον Κεϋνσιανισμό από οικονομολόγους και κάθε λογής οικονομολογούντες και λοιπούς παπαγαλίζοντες, που επιδιώκουν να τον εμφανίσουν, γι ακόμη μία φορά, ως φάρμακο δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν (πρωτίστως μαλακίαν), απολυτοποιώντας έτσι το ειδικό βάρος του εργαλείου, και υποβαθμίζοντας πλήρως πραγματική βάση πάνω στην οποία κάθε εργαλείο επιστρατεύεται για την καλύτερη δυνατή εφαρμογή.

Είναι η αντίληψη όλων αυτών που επιμένουν να αποσπούν την Οικονομία από την πολιτική και να υποβαθμίζουν την ανάγκη για ουσιαστικές ανατροπές στην πολιτική, σε τεχνοκρατική διαχείριση δεδομένων στην Οικονομία.
Είναι η νοσηρή και αδιέξοδη αντίληψη όλων αυτών που αποφεύγουν να οραματιστούν μια Ελλάδα με μια Οικονομία – Παραγωγό Χρήματος και Μέσων, και επιμένουν να παραμυθιάζονται αναπαράγοντας ευμετάβλητες διαχειριστικές λογικές στο ίδιο αποτυχημένο μοτίβο.
Έτσι έχουν τα πράγματα και νομίζουμε πως η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να συναισθανθεί την ιστορική της ευθύνη.