Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Η ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας, κύριε Πρόεδρε, είναι ένα από τα κλειδιά για την ουσιαστική ενίσχυση της ασφάλειας της χώρας. Να θυμηθούμε ότι στους πολέμους του μακρινού παρελθόντος η χώρα μας είχε το πλεονέκτημα ότι διέθετε πολεμική βιομηχανία. Θα μου πείτε ότι αυτά συνέβαιναν πριν από εκατό χρόνια, όταν το Πυριτιδοποιείο, εταιρεία εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αθηνών, εξασφάλιζε τις σφαίρες που έριχναν οι Εύζωνοι στο μέτωπο. Το πρόβλημα είναι ότι η παραγωγή πυρομαχικών δεν αρκεί πλέον για να κερδίζονται οι πόλεμοι. Η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο πολύ, που οι μάχες κερδίζονται στα εργαστήρια των μεγάλων εταιρειών και πριν αυτές αρχίσουν.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η πρόταση: Να επενδύσουμε στην τεχνολογία! Είναι αστείο να υποστηρίξει κανείς ότι μπορούμε να κατασκευάσουμε αεροπλάνα. Μπορούμε να κάνουμε ένα καλό συμβόλαιο συμπαραγωγής. Και ίσως εδώ κρύβεται μία ευκαιρία με την κρίση που έχει δημιουργηθεί με τα F35 και την Τουρκία. Ίσως! Τα χρήματα που απαιτούνται για το πρόγραμμα είναι πολλά, αλλά νομίζω ότι αυτή είναι μία θυσία που θα τη δεχόταν κάθε Έλληνας. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι βέβαιο ότι θα γίνει κάτι επειδή το θέλουμε, ακόμη κι αν έχουμε τη δυνατότητα της «επένδυσης». Δεν εξαρτάται από εμάς.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι διαθέτουμε κρατικές εταιρείες στον χώρο της αμυντικής βιομηχανίας που σήμερα παράγουν ζημίες, ενώ θα μπορούσαν να παράγουν προϊόντα. Ο τρόπος λειτουργίας αυτών των εταιρειών δεν βοηθάει και θα πρέπει άμεσα να αλλάξει. Αλλά οι εταιρείες αυτές πρέπει να αρχίσουν να δουλεύουν. Με κάθε κόστος. Μπορούν να αναζητήσουν συνεργασίες στο εξωτερικό. Υπάρχουν εταιρείες και στην Ευρώπη και στο Ισραήλ που θα ήθελαν -ενδεχομένως- να έχουν μία βάση παραγωγής και στην Ελλάδα και σε συνεργασία με τις υπάρχουσες εταιρείες.
Οι νέες τεχνολογίες είναι το άλλο μεγάλο κεφάλαιο της αμυντικής βιομηχανίας. Μπορούν να δημιουργηθούν νέες εταιρείες σε συνεργασία και πάλι με παίκτες του εξωτερικού. Να μην ξεχνάμε το παράδειγμα του Ισραήλ. Το Ισραήλ απέκτησε δυνατότητες στην τεχνολογία επενδύοντας στην αμυντική βιομηχανία. Για παράδειγμα, πολλά από τα προϊόντα που χρησιμοποιούμε σήμερα στην καθημερινότητά μας «ξεκίνησαν» ως «υποπροϊόντα» μιας άλλης έρευνας, που έγινε για στρατιωτικούς λόγους.
Πάμε για πόλεμο; Δεν λέμε αυτό. Για να μπορείς να υπερασπιστείς την ειρήνη, θα πρέπει να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή για πόλεμο. Και αυτό δεν γίνεται χωρίς να έχεις καλά και σύγχρονα όπλα. Ενα μέρος των εξοπλισμών θα πρέπει να το παράγεις μόνος σου.
Ανεξάρτητα απ’ αυτό! Η αμυντική βιομηχανία είναι ένας σημαντικός κλάδος της Οικονομίας. Μπορεί να γίνει ακόμη πιο σημαντικός και να φέρει στο μέλλον και έσοδα, που δεν τα έχουμε σήμερα. Να απασχολήσει ανθρώπους που δεν έχουν σήμερα δουλειά. Να χρηματοδοτήσει την έρευνα για νέες τεχνολογίες και να πυροδοτήσει την ανάπτυξη και σε άλλους κλάδους. Είναι πράγματα που έχουν γίνει. Δεν ανακαλύπτουμε εκ νέου τον τροχό.
Αναφερθήκαμε στον τρόπο λειτουργίας των κρατικών εταιρειών της αμυντικής βιομηχανίας. Είναι ένα θέμα! Ξέρετε ότι επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ η πρόσληψη σε αυτές τις εταιρείες ήταν ένα «καλό ρουσφέτι»; Οι συνδικαλιστές ανέλαβαν στη συνέχεια δράση, όπως και σε πολλές άλλες εταιρείες του δημόσιου τομέα. Αν σε αυτό δίπλα βάλουμε τις κυβερνήσεις που επί σειρά ετών αντιμετώπισαν με μεγάλη ελαφρότητα όλο το θέμα της αμυντικής βιομηχανίας, καταλαβαίνει κανείς γιατί έχουμε εταιρείες για να λέμε ότι τις έχουμε. Ενώ αντικειμενικά οι εταιρείες αυτές έχουν δυνατότητες. Έχουν καταφέρει στο παρελθόν να υλοποιήσουν σημαντικά έργα σε συνεργασία με πολύ μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού. Δεν πρέπει να τις απαξιώνουμε. Αλλά και δεν πρέπει να ανεχτούμε άλλο να υπάρχουν και να μην υπάρχουν. Έφτασε η ώρα να αποφασίσουμε αν τις θέλουμε. Αν δεν τις θέλουμε, αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Αν όμως τις θέλουμε, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δουλέψουν. Όχι άλλα «ναι μεν, αλλά».
Κύριε Πρόεδρε, είστε ήδη σ' αυτή την κατεύθυνση. Χαρήκαμε πολύ για την πρωτοβουλία του υπουργείου Άμυνας να έρθει σε επαφή με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, με στόχο την παραγωγή ελληνικού UAV. Η ερευνητική ομάδα του Αριστοτέλειου έχει ήδη παρουσιάσει σημαντικό έργο σ' αυτό τον τομέα. Όπως τόνισε ο κ. Παναγιωτόπουλος σε ομιλία του στη Βουλή, η Τουρκία χρειάστηκε 15 χρόνια για να αναπτύξει τα δικά της μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Εμείς μπορούμε να είμαστε σύντομα έτοιμοι. Η Τουρκία εργάζεται εδώ και 15 χρόνια! Δεν μας φταίει, λοιπόν, μόνο η κρίση! Και είναι σημαντικό, κύριε Πρόεδρε, ότι η κυβέρνησή σας διαθέτει αντανακλαστικά.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια