Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος
Ο τίτλος της, βαρύγδουπος και πολυσήμαντος: « Πρωτοβουλία Πολιτών για την Ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης». Πολλοί; Σε πρώτη φάση… 140 νοματαίοι, που έσπευσαν ν’ ανταποκριθούν στο «ανοιχτό κάλεσμα» που απηύθυνε ο ΣΥΡΙΖΑ, από την Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης του. Απλοί πολίτες; Όχι δα. Μικρομεσαία, μεσαία και μεγάλα στελέχη του πάλαι ποτές κραταιού ΠΑΣΟΚ, που από την μια ή την άλλη θέση είχαν εργασθεί στο κομματικό και κυβερνητικό «πράσινο» απαράτ. Κομματάνθρωποι δηλαδή, σε αναγκαστική ανεργία…
Έστω κι’ έτσι, υποτίθεται ότι αποτελούν νέες προσελεύσεις σ’ αυτό το εγχείρημα του Τσίπρα για «δημοκρατική ανασυγκρότηση», για την νέα «προοδευτική κεντροαριστερά» κατά πως θέλει να μετασχηματίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι… μισοί τουλάχιστον από τους 140, είναι ρυτιδιασμένες πράσινες φιγούρες που εδώ και πολύ καιρό χειμάζουν στο μαντρί του ΣΥΡΙΖΑ, στήνουν «Γέφυρες», έχουν κάνει προεκλογικές ομιλίες ως «πρόθυμοι», κάποιοι κατάφεραν να εκλεγούν βουλευτές, οι πλέον εύκολοι και άνευ όρων ραγιάδες…
Παρά ταύτα, χαρά μεγάλη επικρατούσε στο «Κάραβελ», όπου τους συναθροιζόμενους έκαναν να μοιάζουν με… πλήθος η προστρέξασα στο πανηγύρι σχεδόν μισή κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και τέως υπουργοί του! Τόση χαρά, μάλιστα, που οδήγησε τον «Γιάννη Τον Ραγκούση» ( για να τιμήσουμε και τον πασοκικό τύπο προσφωνήσεων…), παρατρεχάμενος μέχρι τις εκλογές και νυν βουλευτής να ανακράξει πανευτυχής κάποια στιγμή, «αν φωνάξει κανείς “το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό!”, θα γίνει χαμός στην αίθουσα…». Τον θυμάστε τον Ραγκούση, αυτόν που είχε βάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ, πάτωσε, και εξαίφνης ανακάλυψε τον Συριζαίο που έκρυβε μέσα του;
Η όλη φιέστα, απέπνεε κλίμα παρακμιακού μνημοσύνου. Μια ευκαιρία να δηλώσουν ζωντανοί οι νοσταλγοί ενός (εξουσιαστικού) παρελθόντος, χορταριασμένα υλικά κατεδάφισης που θέλουν να νομίζουν ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν πάλι. Κι’ αφού ΠΑΣΟΚ (με τα ιστορικά χαρακτηριστικά και τις παθογένειες του…) δεν υπάρχει πια, ας είναι και με τον ΣΥΡΙΖΑ που καμώνεται ότι ρίχνει θεμέλια για την νέα «δημοκρατική ανασυγκρότηση». Κάποιο, όποιο, ρόλο θέλουν τα άτομα. Έστω του κομπάρσου…
Ο κ. Τσίπρας επιδιώκει μετεκλογικά να αυξήσει τον αριθμό των κομματικών μελών, που είναι απελπιστικά λίγοι σε σύγκριση με τις εκλογικές επιδόσεις του. Να μεγαλώσει την «εγγεγραμμένη» κομματική του βάση με την προσέλκυση ψηφοφόρων του. Για να μπορέσει να δώσει την εντύπωση ενός μεγάλου και σοβαρού κομματικού σχήματος, με ρίζες στα κοινωνικά στρώματα, προκειμένου να διευκολυνθεί στην προσπάθειά του, υπό την μαρκίζα της «προοδευτικής νέας αριστεράς», να απορροφήσει το όλον ή το μεγαλύτερο μέρος του ΚΙΝ.ΑΛ-ΠΑΣΟΚ, να ξεγελάσει αν μπορεί και το ΚΚΕ προς το οποίον κάνει απελπισμένα ανεπιτυχή ανοίγματα, και να ηγεμονεύσει ως αντίπαλο δέος στην κεντροδεξιά.
Δεν είπε τυχαία στους εν Κάραβελ συναθροισμένους ο τέως πρωθυπουργός ότι το «Παπανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ «παρά τις σημαντικές διαφορές τους», προέρχονται από την ίδια μήτρα, την μήτρα της εθνικής και ΚΥΡΙΩΣ της ΕΑΜικής αντίστασης…». Με τέτοιες συναισθηματικές αναφορές σε ορόσημα του… περασμένου αιώνα, 40 χρόνια μετά την μεταπολίτευση, ο κ, Τσίπρας «μαζεύει» ακόμη και ρώγες. Ξέρει ότι το ΚΚΕ δεν υπάρχει περίπτωση να «τσιμπήσει» (το ξεκαθάρισε κι’ όλας ο Κουτσούμπας), τις ριζοσπαστικά αριστερές φωνές μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που αρνούνται ή θέλουν υπό συγκεκριμένους όρους την διεύρυνση, ξέρει πως προσώρας θα τις παρακάμψει.
Το θέμα, όμως, είναι ότι δεν συνιστά πολιτική στρατηγική να μαζεύεις… απολιθώματα για να επικοινωνήσεις (σε ποιους;) ότι παραμένεις μεγάλος και σοβαρός διεκδικητής της εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αποδεχθεί ακόμη τις αιτίες της εκλογικής του ήττας! Νομίζει ότι τα έκανε όλα καλά, και απλώς η κοινωνία «δεν εκτίμησε σωστά» λόγω δικής του λαθεμένης επικοινωνιακής πολιτικής! Επιμένει να εδράζει την αντιπολιτευτική του τακτική κατηγορώντας την κυβέρνηση ως “ακροδεξιά” ακραία νεοφιλελεύθερη, αναχρονιστική και αυταρχική.
Δεν έχει κάνει τον κόπο να μελετήσει όλες τις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν ότι ένα συντριπτικό 60-70% των ερωτώμενων πολιτών, ακόμη και ένα μεγάλο τμήμα δικών του ψηφοφόρων, έχουν την εντελώς διαφορετική αντίληψη για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Εντελώς αυθαίρετα και αντιεπιστημονικά, κατά τους δημοσκόπους, διαπράττει το σφάλμα να θεωρεί “τσιμενταρισμένους» ψηφοφόρους-οπαδούς του το 31% που πήρε τον Ιούλιο στις εκλογές. Όλες οι αναλύσεις των δημοσκοπήσεων από ειδικούς, καταδεικνύουν ότι σ’ αυτό το 31% περιλαμβάνεται και ένα σεβαστό ποσοστό πολιτών, που απλώς δεν ήθελαν να ψηφίσουν άλλο κόμμα. Γι’ αυτό και το περιβόητο αυτό 31%, σ’ όσες έρευνες έχουν γίνει έχει κατρακυλήσει περί το 20-23%…
Από την πλευρά του ΚΙΝ.ΑΛ, το πρόβλημα που πρέπει να το απασχολεί, δεν είναι φυσικά το… προσκλητήριο «αγνοούμενων» που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να το αποδυναμώσει και να το ενσωματώσει. Αυτό, την κοινωνία όταν δεν την κάνει να γελάει, την αφήνει παγερά αδιάφορη. Η κ. Γεννηματά και οι περί αυτήν, θα πρέπει ν’ αναζητήσουν τις αιτίες για τις οποίες αυτό το 8% που εξασφάλισαν στις εκλογές (υπό συνθήκες… συνθλιπτικής πόλωσης, και παρά τα τεράστια λάθη τακτικής και προσώπων που διέπραξαν), μετεκλογικά υποχωρεί ταχύτατα. Με την μεγάλη μείωση των δημοσκοπικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, το λογικό θα ήταν ένα μέρος της χασούρας του να το καρπωνόταν το ΚΙΙΝ.ΑΛ. Και κάτι τέτοιο, δεν καταγράφεται- το αντίθετο, πέφτει κι’ αυτό…
Παγιδευμένο στο δίλημμα και στην αμηχανία του πώς και να μην φανεί συνοδοιπόρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και να μην δώσει την εντύπωση του “δεκανικιού” της ΝΔ, το ΚΙΝ.ΑΛ… καταφεύγει σε μια γενικόλογη έκφραση ιδεών, μια πάει από εδώ μια από εκεί αυταπατώμενο ότι έτσι κρατάει ισορροπίες, δεν τολμάει να καταρτίσει συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα, αποφεύγει να δρα. Απλώς αντιδρά επικαιρικά, σε ρόλο… εκκρεμούς μεταξύ «δεξιάς» και «αριστεράς». Με αποτέλεσμα κάποια στιγμή, να σταματήσει να κινείται…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια