Η δικαιοσύνη στο πολιτικό παζάρι - Η κοινωνία σε αποσάρθρωση

Γράφει ο Πέτρος Πιζάνιας

Στα Συντάγματα όλων των δημοκρατιών του κόσμου, από τις εθνικές επαναστάσεις έως σήμερα, κατοχυρώνονται, μεταξύ άλλων, δύο θεμελιώδεις αρχές: η αρχή του νόμου και η ισότητα όλων ανεξαιρέτως έναντι του νόμου. Πρόκειται για μεγάλες κατακτήσεις, ιστορικής εμβέλειας, οι οποίες τυπικά ευνοούν τους κοινωνικά αδύναμους, ενώ ταυτόχρονα συνιστούν θεμέλια της κοινωνικής συγκρότησης.

Οι εναλλακτικές είναι είτε το Far West, είτε η απολυταρχία η οποία νομοθετεί αυτοβούλως. Στην κοινωνία μας ασφαλώς δεν βρισκόμαστε σε καθεστώς απολυταρχίας -- την οθωμανική δεσποτεία την αποτινάξαμε με την Επανάσταση του 1821. Έχουμε όμως κάτι από Far West, χωρίς εξάσφαιρα, καραμπίνες, ούτε ακόμη δικαστές που οι κακοί παράνομοι τους καλύπτουν με πίσσα και πούπουλα προς συνετισμό.

Το δικό μας ανάλογο πνεύμα κατάκτησης της Δύσης ως προς την εφαρμογή των νόμων είναι μακράν και αναμφίλεκτα πιο πολιτισμένο: η δικαιοσύνη ασκείται με όρους διαπραγμάτευσης, πολιτικού παζαριού και σίγουρα στρεψόδικα. Βέβαια, καλού κακού, έχουν εξαιρεθεί από την δίωξη οι πολιτικοί, αλλά αυτό εφαρμόζεται απρόσωπα για κάθε πολιτικό ανεξαρτήτως ιδεολογίας, κόμματος κ.ο.κ.

Δηλαδή, στο επίπεδο της πολιτικής μας τάξης υπάρχει ισότιμη και για όλους (αυτούς) απαλλαγή από την αρχή της ισότητας έναντι του νόμου. Και αν το καλοσκεφτεί κανείς οι πολιτικοί μας απαλλάσσονται και από την αρχή του νόμου γενικώς, χάρη σε εκείνη την νομική κουτοπονηριά του Ευάγγελου Βενιζέλου, η οποία φωλιάζει στην λεξούλα "αμελλητί".

Διαβάστε τη συνέχεια στο: SLpress.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.