Tου system failure
Κυκλοφορεί συχνά-πυκνά το μύθευμα ότι ο λαός είναι σοφός και επιλέγει τους εκπροσώπους του με σοφία. Το συγκεκριμένο κλισέ που αναπαράγεται κοντά σε κάτι άλλα χαριτωμένα του τύπου "στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα", υπονοεί σχεδόν ότι, με κάποιον μυστηριώδη και μεταφυσικό τρόπο, μια ετερόκλητη μάζα εκατομμυρίων ψηφοφόρων καταφέρνει να συνεννοηθεί λίγο πριν από τις κάλπες για να εκλέξει ένα πολιτικά ισορροπημένο κοινοβούλιο, ότι και αν σημαίνει αυτό.
Στις τελευταίες εκλογές, οι ψηφοφόροι έδωσαν αυτοδυναμία στην πιο νεοφιλελεύθερη δεξιά όλων των εποχών, πράγμα που εκ πρώτης όψεως φαντάζει παράλογο, ειδικά μετά από τις καταστροφικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επέβαλαν οι δανειστές στα χρόνια της κρίσης. Πολιτικές που έφεραν τη χώρα και την οικονομία σε χειρότερη κατάσταση.
Φαντάζει ακόμα πιο παράλογο και για το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι έδωσαν αυτοδυναμία σε ένα από τα κόμματα του παλαιοκομματικού κατεστημένου, το οποίο ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη χρεοκοπία της χώρας. Αλλά και για το γεγονός ότι ένα κομμάτι του σκληρού πυρήνα αυτού του κόμματος, ακόμα και ο ίδιος ο αρχηγός του, εμπλέκεται σε σκάνδαλα διαφθοράς.
Μήπως όμως τελικά δεν είναι και τόσο παράλογα όλα αυτά;
Όσον αφορά τη ΝΔ, είναι βέβαιο ότι η αυτοδυναμία δεν κερδήθηκε λόγω των παραδοσιακών ψηφοφόρων της δεξιάς που δεν αλλάζουν κόμμα ότι και αν γίνει. Η δεξαμενή αυτή είναι πλέον αρκετά περιορισμένη. Τη διαφορά την έκανε ένα κομμάτι της λούμπεν μικροαστικής τάξης που δεν έχει σαφή ιδεολογικό και ταξικό προσανατολισμό. Η αυτοδυναμία όμως που έδωσε στη ΝΔ είναι δίκοπο μαχαίρι, γιατί μόνο λευκή επιταγή δεν μπορεί να θεωρηθεί.
Πράγματι, μπορεί ο Έλλην μικροαστός να άγεται με ευκολία από τη μιντιακή προπαγάνδα, δεν είναι όμως και τόσο αφελής. Μετά από τόσες δεκαετίες σκανδάλων και διαφθοράς, η αυτοδυναμία που χάρισε στη γαλάζια παράταξη, μπορεί να θεωρηθεί ως μια τελευταία περίοδος χάριτος. Αν ο Μητσοτάκης δεν κάνει πράξη αυτά που υποσχέθηκε, είναι πολύ πιθανόν η γαλάζια παράταξη να έχει την τύχη του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ. Η αυτοδυναμία λοιπόν είναι δίκοπο μαχαίρι γιατί ο Κυριάκος δεν θα έχει καμία δικαιολογία, ότι δηλαδή δήθεν δεν μπορεί να κυβερνήσει επειδή του βάζουν εμπόδια.
Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, οι ψηφοφόροι κατάφεραν να αιφνιδιάσουν ακόμα και την ίδια την ηγεσία του κόμματος, που δεν περίμενε η παράταξη να διατηρήσει τις δυνάμεις της σε τέτοιο βαθμό. Είναι βέβαιο ότι η Τρόικα εσωτερικού ήθελε έναν αποδεκατισμένο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν κατάφερε ακόμα να τον "εξημερώσει" εντελώς και άρα ακόμα αποτελεί, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, συστημικό κίνδυνο.
Άρα, εκ πρώτης όψεως, η συνολική εικόνα τείνει να δικαιώσει την ισχύ του μυθεύματος ότι ο λαός ψηφίζει με σοφία. Από τη μια, θα υπάρχει μια αυτοδύναμη κυβέρνηση που δεν θα μπορεί εύκολα να αθετήσει τις προεκλογικές της υποσχέσεις εφαρμόζοντας ταυτόχρονα μια σκληρή νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Από την άλλη, θα αισθάνεται ακόμα την ανάσα μιας ισχυρής αντιπολίτευσης που θα την περιμένει στη γωνία με το πρώτο στραβοπάτημα.
Όμως όλα αυτά είναι αρκετά θεωρητικά και μάλλον δεν έχουν και πολλή σημασία τελικά. Διότι ακόμα και αν πιστέψουμε στο μύθευμα ότι ο "σοφός λαός" καταφέρνει με κάποιον μαγικό τρόπο να συνεννοείται και να ισορροπεί το αποτέλεσμα σε κάθε εκλογική διαδικασία, τότε μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι κυβέρνηση ειδικής αποστολής.
Καθώς λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε το χαλί στη Νέα Δημοκρατία, η γαλάζια παράταξη θα έχει μπροστά της μια καθαρή τετραετία προκειμένου να εφαρμόσει το πιο βάρβαρο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, κατ'εντολή του άξονα Βρυξελλών-Βερολίνου και της Τρόικας εσωτερικού. Και υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος τρόπος να εμποδιστεί κοινοβουλευτικά.
Τα περισσότερα γαλάζια στελέχη είναι γαλουχημένα με τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και σκέφτονται εντελώς τεχνοκρατικά. Δεν έχουν όραμα, ούτε νοιάζονται ιδιαίτερα για την υστεροφημία τους και θα εκτελέσουν κατά γράμμα τις εντολές του νεοφιλελεύθερου ιερατείου. Αυτά είναι ορισμένα βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν ολόκληρες στρατιές πολιτικών που παράγονται σε ποσότητες στα εκκολαπτήρια της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Φαίνεται ότι ο μόνος τρόπος να εμποδιστεί η νεοφιλελεύθερη επέλαση είναι ένα μαζικό κίνημα σαν αυτό των "κίτρινων γιλέκων" στη Γαλλία. Θα μπορούσε να γίνει πράξη όταν οι πολίτες αρχίσουν να νοιώθουν στο πετσί τους τα νέα βάρβαρα μέτρα και τις περικοπές που θα εφαρμόσει η νέα κυβέρνηση. Όμως αν ο Μακρόν κατάφερε να επιβιώσει εφαρμόζοντας σκληρή καταστολή εναντίον μιας κοινωνίας που έχει βαθειά παράδοση στα επαναστατικά κινήματα, τότε για τον Μητσοτάκη θα είναι παιχνιδάκι να καταστείλει τέτοιες απόπειρες, έχοντας μάλιστα κερδίσει τις εκλογές με μια άνετη πλειοψηφία.
Ίσως μάλιστα η κυβέρνηση Μητσοτάκη να εκμεταλλευτεί τέτοιου είδους απόπειρες και να θυμηθεί το "παλιό, καλό" δεξιό παρακράτος για να οργανώσει κατάλληλες επιχειρήσεις προβοκάτσιας. Έτσι, θα τα φορτώσει όλα ως συνήθως στους "μπαχαλάκηδες" του ΣΥΡΙΖΑ για να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τα βάρβαρα νεοφιλελεύθερα μέτρα και να κάνει τους αγανακτισμένους νοικοκυραίους να επιζητούν απεγνωσμένα "ησυχία, τάξη και ασφάλεια" μέσω μιας σκληρής καταστολής.
Εκτός απ'όλα αυτά, οι εμπνευστές του μυθεύματος περί "σοφού λαού" δεν φαίνεται να λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν το κομμάτι των απογοητευμένων ψηφοφόρων (γιατί άραγε;) που απέχουν από την εκλογική διαδικασία και που θα μπορούσαν να αλλάξουν άρδην το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα, αφού τείνουν να γίνουν μια σιωπηλή πλειοψηφία.
Άρα, απ'ότι φαίνεται τελικά, ο "σοφός λαός" δεν είναι και τόσο σοφός. Είτε με την ψήφο του, είτε με την αποχή του, έδωσε το ελεύθερο στη χειρότερη δεξιά της μεταπολίτευσης να σαρώσει σαν 'οδοστρωτήρας' τα πάντα στο πέρασμά της. Μετά από τέσσερα χρόνια νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, το τοπίο καταστροφής θα έχει κάνει τη χώρα κυριολεκτικά αγνώριστη.
Ακόμα και αν εξαφανιστεί η Νέα Δημοκρατία από τον πολιτικό χάρτη, δεν θα έχει και πολλή σημασία. Όποιος και αν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας τότε, θα βρει μπροστά του έναν πραγματικό Γολγοθά. Και θα διαπιστώσει, ότι είναι σχεδόν αδύνατο να μετατρέψει την αποικία χρέους ξανά σε μια κανονική χώρα ...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια