Γράφει o Σπύρος Χατήρας
Στους δρόμους του εύπορου πριγκιπάτου και στην «αγκαλιά» της κοσμοπολίτικης Mεσογείου, διεξάγεται κάθε χρόνο το μοναδικό σιρκουί πόλης που επιβιώνει ακόμη στο πρόγραμμα των αγώνων GP της εποχής μας.
Στο φετινό αγώνα η τιμώμενη μορφή δε μπορεί παρά να είναι ο τρεις φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής Νίκι Λάουντα, που έφυγε από κοντά μας λίγες μέρες πριν τη διεξαγωγή του. Ο μεγάλος Αυστριακός κέρδισε δύο φορές μέσα στο πριγκιπάτο, το 1975 και το 1976, σπάζοντας μια κακή παράδοση πολλών χρόνων για τη Scuderia Ferrari στο Μονακό. Παρά τον υψηλό κίνδυνο που δημιουργεί η έλλειψη χώρων διαφυγής των μονοθεσίων από την πίστα στους δρόμους της πόλης, κανείς δεν σκέφτεται να βγάλει το Μονακό απο το πρόγραμμα. Ποιός θα μπορούσε να φανταστεί ένα πρωτάθλημα χωρίς την απρόσμενη «Σέντ Ντεβότ», την φημισμένη «Μιραμπό» ή την ευθεία του «Τούνελ»; Πώς είναι δυνατόν να μην ακούγεται ο ήχος των κινητήρων στην «Ταμπάκ», την «Πισίνα» και την «Ρασκάζ»; Bασικός στόχος για όποιον θέλει να πάρει απο τους πρίγκιπες Ρενιέ το κύπελλο, είναι η καταδίωξη του πιλότου που προηγείται. Δύσκολη δουλειά, αν αναλογιστεί κανείς το μικρό πλάτος του δρόμου και τις μπαριέρες που περιμένουν όσους χάσουν τις αγωνιστικές τους γραμμές.
Για πρώτη φορά ο αγώνας έγινε το 1929 και έληξε με νικήτρια μια Bugatti. Πολυάριθμες είναι οι μονομαχίες απο τα περασμένα: Φον Μπράουχιτς εναντίον Καρατσιόλα με τις Μercedes την δεκαετία του ’30, Μος και Φάντζιο στα χρόνια του ’50, Σένα εναντίον Μάνσελ τις μέρες του ’90. Αρκετές φορές ο νικητής άλλαζε την τελευταία στιγμή, όπως έγινε το ’70 που ο Μπράμπαμ έριξε την «ΒΤ33» στο στηθαίο 400 μέτρα πριν την σημαία, χαρίζοντας τις δάφνες στον Ριντ. Tα δεδομένα επίσης συχνά ανατρέπονταν, όταν κατά την διάρκεια της αναμέτρησης ξεσπούσε βροχή. Χαρακτηριστικοί ήταν οι αγώνες του 1982 και του 1996, όταν οι Πατρέζε και Πανίς τερμάτισαν νικητές χωρίς να το πιστεύουν. Ψυχωμένοι μαχητές, όπως οι Σέκτερ και Βιλνέβ, έκαναν εδώ μερικές απο τις καλύτερες εμφανίσεις τους.
Η διαδρομή κάτω απο τους εξώστες των ξενοδοχείων και των πολυτελών διαμερισμάτων ανέδειξε τέσσερις «πρίγκιπες», που ξεδίπλωναν τα χαρίσματα τους στην στενή πίστα την κατάλληλη στιγμή. Ο ένας ήταν ο Γκρέιαμ Χιλ, με πέντε νίκες στην δεκαετία του ’60. Ο άλλος, ο «μαγικός» Άιρτον Σένα που στο τιμόνι της Μaclaren το 1993 αντίκρυσε για έκτη φορά πρώτος τον αλυτάρχη.
Πέντε νίκες έχει επίσης ο πολυπρωταθλητής της F1 Μίκαελ Σουμάχερ και τέσσερις ο Γάλλος «καθηγητής» Αλέν Προστ. «Μύστες» της κοσμοπολίτικης ασφάλτου υπήρξαν επίσης οι Στιούαρτ –που πρωταγωνιστούσε απο την εποχή που έτρεχε εκεί τις F2 και F3 του Τίρελ-,Τρεντινιάν και Μος.
Ο Γάλλος νίκησε δύο φορές, και οι δύο επιφανείς: H πρώτη με Ferrari «625», όταν οι Μercedes «W196» κυριαρχούσαν στην Γηραιά ήπειρο. Η δεύτερη το ’58 με το Cooper, το πρώτο «rear-engine» αυτοκίνητο που κέρδισε GP στην μεταπολεμική Ευρώπη. Τα δράματα δεν έλειψαν ούτε απο το χαρούμενο λιμάνι. Το 1952 έχασε την ζωή του ο Φαγκιόλι, στα δοκιμαστικά του Sports Car Grand Prix.15 χρόνια αργότερα την ίδια τύχη είχε ο Λορέντσο Μπαντίνι, όταν η Ferrari του ανατράπηκε και πήρε φωτιά. Τους Ασκάρι και Χόκινς που κάποτε βούτηξαν στο λιμάνι, ο θάνατος τους περίμενε αλλού. Ονομαστοί θα μείνουν οι ελιγμοί του Νουβολάρι στην «Σεντ Ντεβότ» το 1936, όταν μπροστά του τροχοί, εξατμίσεις και αμαξώματα γίνονταν ένα ύστερα απο μιά απίστευτη σύγχιση στο στενό οδόστρωμα. Επίκαιρη παραμένει σήμερα η αγωνία για την ταχύτερη επίδοση στα δοκιμαστικά που, όπως και τότε, δίνει τον πρώτο λόγο για την νίκη.
Από τους οδηγούς που θα παραταχθούν στην εκκίνηση του φετινού αγώνα, μόνο τέσσερις έχουν νικήσει στο παρελθόν στους δρόμους του πριγκιπάτου (από δύο φορές οι Λιούις Χάμιλτον και Σεμπάστιαν Φέτελ, από μία ο Κίμι Ράικονεν και ο Ντανιέλ Ρικιάρντο). Άραγε, θα δει πρώτος την καρώ σημαία ένας νέος νικητής ή κάποιος από τους προαναφερόμενους θα αυξήσει τα κύπελλά του στο Μονακό; Ίδωμεν...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια