Επιστήμονες στο Max Planck Institute for Solar System Research (MPS), το Georg August University of Göttingen και στο Αστεροσκοπείο Sonneberg ανακάλυψαν 18 πλανήτες μεγέθους αντίστοιχου αυτού της Γης πέρα από το ηλιακό μας σύστημα. Πρόκειται για κόσμους που προηγούμενες έρευνες είχαν παραβλέψει, και μεταξύ τους είναι ένας από τους μικρότερους που έχουν βρεθεί ως τώρα και ένας που θα μπορούσε να έχει συνθήκες φιλικές στην ύπαρξη ζωής.
Οι επιστήμονες ανέλυσαν εκ νέου ένα μέρος των δεδομένων του διαστημικού τηλεσκοπίου Kepler με μια νέα και πιο ευαίσθητη μέθοδο που ανέπτυξαν. Η ομάδα εκτιμά πως η μέθοδος αυτή έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει στον εντοπισμό 100 επιπλέον εξωπλανητών από τα δεδομένα της αποστολής Kepler. Τα αποτελέσματα της εν λόγω έρευνας δημοσιεύτηκαν στο Astronomy & Astrophysics.
Πάνω από 4.000 πλανήτες σε τροχιά γύρω από άλλα άστρα έχουν βρεθεί ως τώρα, και από αυτούς το 96% είναι σημαντικά μεγαλύτεροι από τη Γη- οι περισσότεροι είναι περισσότερο συγκρίσιμοι με τον Ποσειδώνα ή τον Δία. Ωστόσο, οι μικρότεροι κόσμοι είναι πιο ενδιαφέροντες στο πλαίσιο της αναζήτησης «εξαδέλφων» της Γης, πιθανώς κατοικήσιμων. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι 18 νέοι πλανήτες, με τον μικρότερο εξ αυτών να έχει μόλις το 69% του μεγέθους της Γης. Μέχρι τώρα δεν χείχαν εντοπιστεί στα δεδομένα του Kepler επειδή οι κοινοί αλγόριθμοι αναζήτησης δεν ήταν επαρκώς ευαίσθητοι.
Στο πλαίσιο της αναζήτησης μακρινών πλανητών, οι επιστήμονες συχνά χρησιμοποιούν τη μέθοδο transit (διέλευσης), ψάχνοντας για άστρα που σημειώνουν περιοδικές πτώσεις φωτεινότητας. Εάν ένα άστρο τύχει να έχει έναν πλανήτη που βρίσκεται σε επίπεδο ευθυγραμμισμένο με τη γραμμή που χαρακτηρίζει την οπτική επαφή με τη Γη, τότε αυτός «κόβει» μέρος της φωτεινότητας του άστρου καθώς περνά από μπροστά του.
«Οι κανονικοί αλγόριθμοι αναζήτησης προσπαθούν να εντοπίζουν ξαφνικές πτώσεις φωτεινότητας» εξηγεί ο Ρενέ Χέλερ του MPS, first author της έρευνας. «Στην πραγματικότητα, ωστόσο, ένας ηλιακός δίσκος εμφανίζεται ελαφρώς σκοτεινότερος στα άκρα από ό,τι στο κέντρο. Όταν ένας πλανήτης περνά μπροστά από ένα άστρο, αρχικά μπλοκάρει λιγότερο φως από ό,τι όταν βρίσκεται στα μέσα της διέλευσης. Το μέγιστο θάμπωμα του άστρου λαμβάνει χώρα στο κέντρο της διέλευσης, αμέσως πριν το άστρο αρχίσει να γίνεται σταδιακά φωτεινότερο ξανά».
Οι μεγάλοι πλανήτες τείνουν να παράγουν βαθύτερες και πιο ξεκάθαρες διακυμάνσεις φωτεινότητας από τα άστρα τους- ωστόσο οι μικρότεροι είνια πιο δύσκολοι, για ευνόητους λόγους. Η ομάδα του Χέλερ, ωστόσο, έδειξε πως η ακρίβεια και ευαισθησία της μεθόδου transit μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά, εάν ληφθεί υπόψιν στον αλγόριθμο αναζήτησης μια ρεαλιστικότερη καμπυλότητα φωτός. «Ο νέος μας αλγόριθμος βοηθά να διαμορφώνουμε μια πιο ρεαλιστική εικόνα του πληθυσμού εξωπλανητών στο διάστημα» λέει ο Μάικλ Χίπκε του Αστεροσκοπείου Sonneberg. «Η μέθοδος αυτή συνιστά σημαντικό βήμα προς τα εμπρός, ειδικά στην αναζήτηση πλανητών σαν τη Γη».
Οι περισσότεροι από τους νέους πλανήτες περιστρέφονται γύρω από το άστρο τους σε σχετικά μικρές αποστάσεις- και ως εκ τούτου θεωρείται πως οι επιφάνειές τους έχουν θερμοκρασίες άνω των 100 βαθμών Κελσίου, σε κάποιους άνω των 1.000. Μόνο ένας αποτελεί εξαίρεση, καθώς βρίσκεται στην αποκαλούμενη κατοικήσιμη ζώνη, που θεωρείται πως επιτρέπει την παρουσία νερού σε υγρή μορφή.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια