 |
Γράφει ο Τάσος Παπαδόπουλος
|
Το θέμα και το ερώτημα είναι τι έμεινε ως απόηχος από αυτήν την, κατά τα άλλα επιτυχημένη επικοινωνιακά του, επίσκεψη στη χώρα μας.
Το πρώτο, η προτροπή Μακρόν στους επιχειρηματίες που τον συνόδευαν, και δεν ήταν λίγοι, να επενδύσουν στην Ελλάδα, επισημαίνοντας ότι η απουσία ευρωπαίων επενδυτών, άφησε ελεύθερο το έδαφος να διεισδύσουν στην Ελληνική αγορά Κινέζοι, Αμερικανοί και Κορεάτες.
Το δεύτερο, η ανάγκη να αναλάβει τον ρόλο του ΔΝΤ ένας Ευρωπαϊκός Οργανισμός, ενδεχομένως ο ESM, μια και η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να τακτοποιεί μόνοι της τα του οίκου της.
Από την πλευρά του ο Α. Τσίπρας, ενώ επεσήμανε στη συνάντηση με τους Έλληνες και Γάλλους επιχειρηματίες στο Ίδρυμα Νιάρχου, τα προβλήματα της ελληνικής γραφειοκρατίας και την υψηλή φορολογία, που αποθαρρύνουν τους ξένους επενδυτές, στην ουσία σήκωσε τα χέρια ψηλά για την αντιμετώπισή τους, μιλώντας για μακροχρόνια αλλαγή της υπάρχουσας απαράδεκτης κατάστασης.
Βεβαίως για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το εχθρικό Δημόσιο απέναντι στις επενδύσεις, δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων δύο ετών. Η κατάσταση όμως επιδεινώθηκε από την παρούσα διακυβέρνηση, που έχει ιδεολογικό πρόσημο την παρουσία και την επικυριαρχία του κράτους, σε κάθε είδους επιχειρηματική δραστηριότητα.
Ένα σύγχρονο δημόσιο, φιλικό στον πολίτη και το επιχειρείν επαγγέλθηκαν προεκλογικά, τόσο ο Κ. Σημίτης όσο και ο Κ. Καραμανλής, με σύνθημα ο πρώτος την μεταρρύθμιση και την επανίδρυση του κράτους ο δεύτερος. Όμως στις μέρες τους το κράτος και μεγαλύτερο έγινε και η λερναία Ύδρα που αναπτύχθηκε, κατάπιε πολλές ιδιωτικές προσπάθειες.
Ακούγεται οξύμωρο το σχήμα της δέσμευσης του Α. Τσίπρα για την δημιουργία ενός φιλικού στους πολίτες Δημοσίου, την ώρα που τα συνδικάτα απειλούν με απεργιακές κινητοποιήσεις, αν τολμήσει η κυβέρνηση να υποχρεώσει τους δημοσίους υπαλλήλους να συμπληρώσουν τα φύλλα της αξιολόγησης και τους προϊσταμένους να προχωρήσουν σε κρίσεις για την αποδοτικότητα τους.
Και βέβαια το πιο πιθανό είναι να συμπληρωθούν τελικά τα έντυπα και οι προϊστάμενοι να τους βγάλουν όλους αρίστους, οπότε θα έχουν πετύχει μια τρύπα στο νερό.
Το Δημόσιο δεν αναδιοργανώνεται εκ των έσω. Το σύστημα δεν επιτρέπει ακόμη και σε ικανούς και αξιόλογους δημόσιους λειτουργούς να δραστηριοποιηθούν. Υπονομεύεται από τους συνδικαλιστές, από τους κοπανατζήδες και τους επίορκους, που δεν ενοχλεί κανείς, από το γραφειοκρατικό σύστημα, που τυλίγει σε μια κόλα χαρτιού τους πάντες και τέλος από το πολιτικό σύστημα, που το χρησιμοποιεί για να βολέψει ανθρώπους και να τακτοποιήσει ποικιλοτρόπως τους κάθε λογής φίλους.
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Από την επένδυση του Ελληνικού, στην Κασιώπη της Κέρκυρας, τα Υδατοδρόμια, την Οξιά και πολλές άλλες. Η γραφειοκρατία και η στενοκεφαλιά πολλές φορές από ευθυνόφοβους δημόσιους λειτουργούς είναι ανίκητη.
Όμως αυτό το δαιδαλώδες και γραφειοκρατικό κράτος, που έχει μάθει να κάνει τα στραβά μάτια σε κάθε λογής κομπιναδόρους κινείται εδώ και χρόνια με τη λογική, εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν.
Μην ξεχνάμε, ότι ζούμε σε μια χώρα, που δεν έχει καταφέρει εν έτι 2017 να διαχειριστεί τα σκουπίδια της και δεν έχει αξιοποιήσει ακόμη την ηλιακή και αιολική ενέργεια, που προσφέρεται πλουσιοπάροχα λόγω κλιματολογικών συνθηκών.
Φτάσαμε στο σημείο, δια νόμου να απαγορευθεί η ανάθεση σε ιδιώτες της αποκομιδής των σκουπιδιών, όταν όλες οι οικονομικές μελέτες αποδεικνύουν, ότι το κόστος, είναι μικρότερο κατά 50%. Την ίδια ώρα οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ διακηρύττουν ότι είναι εναντίον της αιολικής και της ηλιακής ενέργειας και προκρίνουν τον άνθρακα, που και μολύνει το περιβάλλον και η εξόρυξή του πληγώνει τη φύση.
Μη μου τους κύκλους τάραττε που λένε. Τα κακώς κείμενα καλώς υπάρχουν, γιατί βολεύουν κάποιους, έστω κι αν δημιουργούν προβλήματα στους πολλούς και γι’ αυτό δεν χρειάζεται τίποτα να αλλάξει.
Σε αυτό το κράτος βασίλευαν και βασιλεύουν οι αεριτζήδες και όχι οι σοβαροί επενδυτές. Όταν επένδυση, που έχει πάρει έγκριση από όλους τους πολυδαίδαλους φορείς για την κατασκευή ανεμογεννητριών στο Κάβο Ντ Όρο εμποδίζεται από τοπικούς παράγοντες, τότε δεν μπορεί κάποιος να ελπίζει σε καλύτερες μέρες.
Όταν το ίδιο το κράτος διώχνει τους επενδυτές, τα επικοινωνιακά παιχνίδια σε χώρους όπως αυτός του Ιδρύματος Σ. Νιάρχος αύριο θα ξεχαστούν, μια και θα γυρίσουμε στην μίζερη πραγματικότητά μας.
Αυτό το τέρας δεν φαίνεται κάποιος ικανός να το δαμάσει. Γι’ αυτό και ο Α. Τσίπρας αν θέλει παρακάμψει το κομματικό του κατεστημένο, να αποδεχθεί την πρόταση των δανειστών για απεργιακές κινητοποιήσεις μόνο μετά από την απόφαση του 50% συν 1 από το σύνολο των εργαζομένων που και δημοκρατικότερο είναι, και δεν μπορούν εσαεί να καπελώνονται οι εργαζόμενοι από του εργατοπατέρες, που παίζουν κομματικά και προσωπικά μόνο παιχνίδια.
Παράλληλα να δεχθεί ξένους οργανισμούς να στήσουν το Δημόσιο από την αρχή όπως έκανε η Εσθονία, προκειμένου να γίνει παραγωγικό και να μην ζει σε βάρος του ιδιωτικού τομέα, που πληρώνει τα σπασμένα μέσω της βαριάς φορολογίας.
Η εξουσία δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Η προσφορά είναι αυτή που έχει αξία. Και κάποτε θα πρέπει, αυτή να είναι η φιλοδοξία, όσων ασχολούνται με τα κοινά…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια