 |
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
|
Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών κ. Κοτζιάς, που, όπως διαφαίνεται, έχει αποκαταστήσει μετά τον ανασχηματισμό και την παραμονή του στο υπουργείο τους διαύλους καλής επικοινωνίας με τον πρωθυπουργό, κάνει μια έξυπνη κίνηση «κατευνασμού» στις σχέσεις με την Τουρκία. Προτίθεται η Αθήνα να παρουσιάσει στη Γενεύη ή αλλού, με αφετηρία το Κυπριακό αλλά και την αύξηση της έντασης στο Αιγαίο ή στη Θράκη, μια πλατφόρμα «συμφώνου φιλίας και μη επιθέσεως» στην Τουρκία και στον ηγέτη της Τ. Ερντογάν.
Με τον τρόπο αυτόν, Αθήνα και Λευκωσία πετυχαίνουν να επιδείξουν στη διεθνή κοινότητα της Δύσης και της Ευρασίας -το ΝΑΤΟ αλλά και τη Ρωσία- ότι υπάρχει κάθε διάθεση στην κρίσιμη αυτή συγκυρία να «κλείσει» το δυτικό μέτωπο για την Τουρκία. Στην περίπτωση που η Αθήνα θέσει αυτήν την προοπτική από την αρχή σε διμερείς ή πολυμερείς συναντήσεις με αφορμή τις συζητήσεις για το Κυπριακό δείχνει επιπλέον τη διάθεση να ακολουθήσει τη στρατηγική του «κατευνασμού» ακόμη και στην περίπτωση που υπάρξει «ναυάγιο» στην προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού ή συνεχιστούν οι παραβιάσεις σε αέρα και θάλασσα στο Αιγαίο.
Από την άλλη πλευρά, ο Ερντογάν στο εσωτερικό του μέτωπο επιχειρεί να συγκροτήσει έναν «αυτοκρατορικό σύνδεσμο» όχι μόνο με τους κεμαλιστές αλλά και με τους σκληρούς εθνικιστικούς κύκλους των Γκρίζων Λύκων στον προθάλαμο του επερχόμενου χάους για την Τουρκία, όταν τα «θερμά μέτωπα» με τους Κούρδους και το Χαλιφάτο κυριαρχήσουν στο εσωτερικό της με τρομοκρατία και κατάσταση πολιορκίας που θα δημιουργήσουν. Το πρόβλημα για την Ελλάδα, που ήδη θέλει να προκαταλάβει ο υπουργός κ. Κοτζιάς αλλά και η κυβέρνηση συνολικά με τους χειρισμούς Μαξίμου και -ας ελπίσουμε- τη συνεννόηση του κ. Τσίπρα με τους επικεφαλής των κομμάτων της αντιπολίτευσης, είναι να θέσει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή, που θα προφυλάξει την Ελλάδα στον πλέον δυνατό βαθμό από τις συνέπειες της πλήρους απορύθμισης της συγκρότησης της Τουρκίας, στο μοντέλο Συρίας.
Κάτι εξόχως πιθανόν να συμβεί. Αλλά μάλλον με σκεπτικισμό θα πρέπει να αναμένουμε την υποδοχή που θα τύχουν τέτοιου τύπου πρωτοβουλίες από την Αγκυρα. Και αυτό γιατί ο Τ. Ερντογάν πολύ δύσκολα θα θελήσει να κλείσει το «δυτικό μέτωπο» διεκδικήσεων σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου, που αποτελούν πάγιους στόχους για τους εθνικιστές με τους οποίους επιχειρεί εσωτερικό πολιτειακό μέτωπο. Αρα η Ελλάδα μπορεί να πετύχει την έξωθεν καλή μαρτυρία, αλλά θα πρέπει να οργανώνεται για τις συνέπειες της πλήρους αποσταθεροποίησης στην Εγγύς Ανατολή, με δομικές αλλαγές συνόρων εκεί χωρίς να επενδύει στη μυθολογία της ελληνοτουρκικής φιλίας.
Στην ίδια μάλιστα συγκυρία, όπως όλα δείχνουν, θα υπάρξει απορύθμιση και στο «δυτικό μέτωπο» για την Ελλάδα, που είναι η συνοχή της ευρωζώνης ή της Ενωσης γενικά. Αυτό που δείχνει καθοριστικό για τη χώρα μας, ύστερα από την τελευταία δεκαετία της οικονομικής χρεοκοπίας και την εικοσαετία του πλήρους ετεροκαθορισμού της σε σχέση με τα κέντρα αποφάσεων των Βρυξελλών και του Βερολίνου, είναι η ανάκτηση της ευθύνης και της κυριαρχίας με στρατηγική και όχι κοινοτικές οδηγίες.
Η εθνική ιντελιγκέντσια δεν έχει καθόλου πλέον χρονικά περιθώρια να οργανώσει τη νέα πραγματικότητα και τη νέα δομή για ένα νέο εθνικό κράτος, πριν τα καραβάνια των προσφύγων και οι απειλές από την Ανατολή πνίξουν την Ελλάδα. Τουλάχιστον στο μεσοδιάστημα των χρόνων μέχρι να τριχοτομηθεί -με καντόνια ή όχι- η Τουρκία.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια