 |
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
|
Πρώτη κίνηση μετά την απόφαση για σκληρό Βrexit, που μπορεί να αντιμετωπίσει περιπλοκές, αλλά δεν απειλείται από τη χθεσινή απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου που θέτει ως προϋπόθεση εκκίνησης της διαδικασίας αποχώρησης την έγκριση της Βουλής, είναι η αναζήτηση ουσίας και περιεχομένου στην Ειδική Σχέση Βρετανίας - ΗΠΑ, η οποία εδώ και πολύ καιρό ήταν αδειανό κέλυφος.
Δεύτερη κίνηση η διερεύνηση μιας συνολικής προσέγγισης με την Τουρκία του Ερντογάν με προφανή στόχο, πρώτον, την αλληλοϋποστήριξη στη δύσκολη σχέση και των δύο χωρών με την ΕΕ και ειδικότερα με τη Γερμανία: Και οι δύο χώρες επιδιώκουν μια Ειδική Σχέση με τις Βρυξέλλες και έχουν μόνο να κερδίσουν αν το Βερολίνο συνειδητοποιήσει ότι θα έχει μπροστά τη διαρκή απειλή του αντιπερισπασμού της τρίτης πλευράς στις δύο ξεχωριστές διμερείς διαπραγματεύσεις.
Μια προσέγγιση που έχει ως εξίσου σημαντικό πεδίο τη Μέση Ανατολή, όπου το Λονδίνο μπορεί να ενεργοποιηθεί για πρώτη φορά μετά το φιάσκο της αγγλογαλλικής επέμβασης στη Διώρυγα του Σουέζ το 1956, και, πρώτον, να εξισορροπήσει την προσέγγιση της Αγκυρας με τη Μόσχα και, δεύτερον, να αξιοποιήσει το κενό στις περιφερειακές ισορροπίες που θα προκύψει από μια απρόθυμη για νέες εμπλοκές Ουάσιγκτον και μια απούσα-ανύπαρκτη ΕΕ.
Οι απειλούμενοι με απομόνωση στις διεθνείς και τις περιφερειακές ισορροπίες συγκλίνουν εκ των πραγμάτων, έστω και με διαφορετικά κίνητρα και επιδιώξεις: Τα πιο κλασικά παραδείγματα μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι η στενή συνεργασία της σοβιετικής Ρωσίας του Λένιν με την επαναστατική κυβέρνηση Κεμάλ από τα τέλη του 1919 και δυόμισι χρόνια αργότερα η προσέγγιση του καθεστώτος των Μπολσεβίκων με τη Γερμανία της Βαϊμάρης, οι οποίες στο περιθώριο της Διεθνούς Διάσκεψης του Σαν Ρέμο την άνοιξη του 1922 υπέγραψαν στο γειτονικό Ραπάλο μνημόνιο φιλίας και συνεργασίας.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια