 |
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
|
Καταρχήν η ίδια η επίσκεψη του υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων στη γερμανική πρωτεύουσα είναι από μόνη της μια επιλογή υψηλού πολιτικού κινδύνου, καθώς δεν είναι σαφές τι θα υπερισχύσει: Η εικόνα του υπεύθυνου συνομιλητή που επιχειρεί να μιλήσει ισότιμα στην καγκελάριο ή η εικόνα του αιτούντος πιστοποιητικό ευρωπαϊκής φερεγγυότητας από τη Μέρκελ;
Ο Φιγιόν υπόσχεται ακόμη πιο σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία, με βασικό εργαλείο τη μείωση των δημοσίων υπαλλήλων και ζητά πολιτική επανεκκίνηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με επίκεντρο την Άμυνα, αλλά και την πολιτική πλαισίωση της Ευρωζώνης στην πάγια και σταθερή γαλλική προσδοκία ότι σταδιακά η διαχείριση του κοινού νομίσματος θα γίνει με πολιτικά κριτήρια.
Την ίδια στιγμή ο Σόιμπλε κινείται προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, καθώς προωθεί το σχέδιο που πρώτη φορά διατύπωσε στα μέσα του 2015, να μεταβιβασθούν οι αρμοδιότητες εποπτείας του Σύμφωνου Σταθερότητας από τη χαλαρή Κομισιόν των Γιούνκερ και Μοσκοβισί, στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας που θα ασκεί τα καθήκοντά του και θα τιμωρεί την παραβατικότητα με αυτοματισμούς αλγορίθμων χωρίς πολιτικές διαβουλεύσεις και σκοπιμότητες.
Με άλλα λόγια, την ώρα που ο Φιγιόν πρέπει να πείσει τους ψηφοφόρους ότι έναντι μιας ακόμη προσπάθειας δημοσιονομικής πειθαρχίας η Γαλλία μπορεί να διαπραγματευθεί και να πετύχει την επανεκκίνηση της πολιτικής ολοκλήρωσης της Ευρωζώνης, οι Μέρκελ - Σόιμπλε θα προσπαθούν να πείσουν τη δική τους εκλογική βάση πρώτον ότι η πειθαρχία των εταίρων θα είναι πλέον αυτόματη και δεύτερον ότι δεν τίθεται θέμα περαιτέρω εκχωρήσεων εθνικής κυριαρχίας υπέρ των ευρωπαϊκών θεσμών.
Με άλλα λόγια ότι θα μπορούσε υποθετικά να βοηθήσει τον Φιγιόν δημιουργεί πρόβλημα στην καγκελάριο και τον υπουργό Οικονομικών, που έχουν ως απόλυτη προτεραιότητα να κόψουν τις διαρροές της εκλογικής τους βάσης προς τα Δεξιά προς την «Εναλλακτική για τη Γερμανία» και προς τους επανακάμπτοντες από τα Δεξιά Φιλελεύθερους.
Πέραν των παραπάνω, ουδείς σήμερα μπορεί να εγγυηθεί ότι ο Φιγιόν θα είναι απέναντι στη Λεπέν στον δεύτερο γύρο, καθώς ο ανεξάρτητος «κεντρώος» πρώην υπουργός Οικονομίας των Ολάντ - Βαλς Μακρόν καταγράφει μια δυναμική που αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο δικής του παρουσίας στον δεύτερο γύρο.
Και αν τα παραπάνω δεν είναι αρκετά, ο Φιγιόν που έχει σκληρές απόψεις για το Προσφυγικό και την Μετανάστευση και είναι υπέρ μιας άμεσης και στην ουσία άνευ όρων προσέγγισης Ε.Ε. - Ρωσίας εμφανίζεται να έχει αποκλίνουσες από τη Μέρκελ θέσεις σε δύο κρίσιμες θεματικής ενότητες της προεκλογικής εκστρατείας στη Γερμανία.
Τούτων λεχθέντων πέραν των εκλογικών σκοπιμοτήτων που οριοθετούν τη στήριξη που θα μπορούσε να δώσει η Μέρκελ στον Φιγιόν, μια αποσταθεροποίηση της Γαλλίας είναι συνώνυμη στρατηγικού αδιεξόδου για τη Γερμανία στην Ε.Ε. - Ευρωζώνη.
Αποσταθεροποίηση της Γαλλίας δεν είναι μόνον μια νίκη της Λεπέν που σήμερα δεν φαίνεται δυνατή, αλλά και ένα ισχυρό ποσοστό της στον δεύτερο γύρο που θα είχε σαν συνέπεια να βραχυκυκλώσει την όποια βούληση πλήρους εναρμόνισης με το πλαίσιο και τις προδιαγραφές της Γερμανικής Ευρωζώνης του Φιγιόν ή του Μακρόν.
Χωρίς τη Γαλλία δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ούτε πρώτη ταχύτητα, ούτε μικρή Ευρωζώνη, χωρίς το Παρίσι και τις υπόλοιπες χώρες του Νότου η Γερμανική Ευρωζώνη συρρικνώνεται δραματικά.
Εν επιγνώσει των παραπάνω, Μέρκελ και Φιγιόν δεν θέλησαν χθες ούτε κοινό ανακοινωθέν, ούτε συνέντευξη Τύπου, προφανώς για να περιορίσουν την όποια φθορά και κόστος ενώπιον των εθνικών τους ακροατηρίων.
Η Μέρκελ είχε στηρίξει τον Σαρκοζί το 2012 και ατύχησε, όπως ατύχησε και ο Χέλμουτ Σμιτ το 1981, όταν στήριξε τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν απέναντι στον Φρανσουά Μιτεράν.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια