Ως γνωστό ο νεοφιλελευθερισμός υποστηρίζει τη μη παρεμβατικότητα, την αυτορρυθμιζόμενη αγορά, την ελευθερία στο επιχειρείν και την ύπαρξη ενός «μικρού» κράτους που ασχολείται με τα απολύτως απαραίτητα: εθνική ασφάλεια, νομοθέτηση, δικαιοσύνη, παροχή βασικών υπηρεσιών υγείας, παιδείας.
Τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί που υποστηρίζουν τον νεοφιλελευθερισμό, κατηγορούν εκείνους που αντιστρατεύονται τις απόψεις τους, ως κρατιστές, υποστηρικτές του παλαιολιθικού κομμουνισμού και ανθρώπους που βάζουν εμπόδια στην ανάπτυξη των επιχειρήσεων, στην καινοτομία και στις δυνατότητες των πολιτών να γίνουν αφεντικά του εαυτού τους και να πάψουν να δουλεύουν γι’ άλλους.
Όταν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι υπερασπιστούν ή θελήσουν να λάβουν μέτρα που «περιορίζουν» την ελευθερία (βλέπε και ασυδοσία) των επιχειρηματιών, τότε η ταξικότητα των μέτρων είναι έκδηλη στο κατηγορώ των νεοφιλελεύθερων και η -κατά τη δική τους άποψη- παρεμπόδιση στη δυνατότητα των ανθρώπων να επιλέγουν, θεωρείται ως απαράδεκτη ιδεοληψία.
Ουσιαστικά, οτιδήποτε είναι αντίθετο στο νεοφιλελεύθερο δογματισμό είναι εκ προοιμίου καταδικαστέο.
Αλλά ας αφήσουμε τι υποστηρίζουν οι μεν και τι πιστεύουν οι δε και να θέσουμε κάποια ερωτήματα:
1. Υπάρχουν επιχειρήσεις που λαμβάνουν μεγάλα συμβόλαια για έργα ή για παροχή υπηρεσιών στο κράτος ή για προμήθειες σε κρατικούς φορείς;
2. Αν ναι, αυτές οι επιχειρήσεις για να καταφέρουν να «κερδίσουν» στους διαγωνισμούς, συμφωνούν (ηθελημένα ή όχι) να «δώσουν δώρα» σε πολιτικούς ή ανώτερους κρατικούς υπαλλήλους για να επιλέξουν την αντισυμβαλλόμενη εταιρεία;
3. Αυτές οι επιχειρήσεις, με το πρόσχημα την «ύπαρξη» κρατικού κακοπληρωτή (σημειώνουμε ότι το κράτος πληρώνει από τα έσοδα των φόρων που εμείς καταβάλουμε), κάνουν υπερτιμολόγηση στις προμήθειες που πουλάνε ή στις υπηρεσίες που παρέχουν στο κράτος ή εμφανίζουν εικονικές ποσότητες στα τιμολόγια τους;
4. Αυτοί οι επιχειρηματίες ενώ προσφέρουν απασχόληση σε ανθρώπους, είναι έτοιμοι να τους «βάλουν μπροστά» απειλώντας τους με απολύσεις, όταν δουν ή αντιληφθούν ότι μειώνονται οι προμήθειές τους ή πιστέψουν ότι «χάνουν» τις συμβάσεις τους με το κράτος;
5. Μήπως αυτές οι εταιρείες ελέγχονται από ελάχιστα άτομα τα οποία είναι «εμπλεκόμενα» σε διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες, σχεδόν όλες -αποκλειστικά ή ως επί το πλείστον- με αγοραστή το κράτος και τις υπηρεσίες του;
6. Όταν καταγγέλλεται ή αποδεικνύεται ότι υπάρχει ξέπλυμα χρήματος, οικονομικές δοσοληψίες σε εξωχώριες εταιρείες, εκτεταμένη φοροδιαφυγή, παράνομη μεταφορά χρημάτων στο εξωτερικό, μήπως οι εμπλεκόμενοι είναι ή ήταν προμηθευτές του κράτους;
7. Όταν όλοι συζητάνε για το «τρίγωνο της διαπλοκής» και αποδέχονται ότι αυτή υπάρχει, μήπως η μια πλευρά του τριγώνου είναι επιχειρηματίες που έχουν πάρε-δώσε με το κράτος;
8. Τέλος, η περιβόητη διαφθορά που έχει σχέση με το κράτος, δεν έχει ως τη μία πλευρά -αυτόν του δωροδοκεί- τον επιχειρηματία που πουλάει στο κράτος ή το προμηθεύει με προϊόντα και υπηρεσίες;
Απαντώντας στις παραπάνω ερωτήσεις, είναι εύλογο να αναρωτηθούμε αν οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού είναι αντικρατιστές και υπέρμαχοι της «ελεύθερης» αγοράς.
Μήπως όλα όσα λένε είναι «όμορφα λόγια» για μαζική κατανάλωση και για να δημιουργούν μια εικονική πολιτική πραγματικότητα, πολύ βολική γι’ αυτούς και τα συμφέροντά τους (πάντοτε άμεσα σχετιζόμενα με το κράτος και το «άρμεγμά» του);
Μα πιο πολύ, ποια μπορεί να είναι η σχέση των πολλών (μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων, μικροεπιχειρηματιών, ανέργων, επιστημόνων), με αυτού του είδους τον νεοφιλελευθερισμό στην πράξη;
Εκτός και εάν πιστεύουμε ότι τα λίγα «ψίχουλα» που αφήνουν με «μεγάλη γενναιοδωρία» να πέσουν για να μας ταΐσουν, είναι το δικό μας άλλοθι στην πολιτική στήριξη που τους παρέχουμε για να ζούνε αυτοί «βασιλικά» από το κράτος, ελέω και σε βάρος όλων μας.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια