Όσα δεν καταλάβαμε την 11η Σεπτεμβρίου

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την πιο φονική τρομοκρατική επίθεση που γνώρισε ποτέ η Αμερική - και συνολικά ο δυτικός κόσμος - με τους Δίδυμους Πύργους, πάλαι ποτέ σύμβολο της Νέας Υόρκης,
κυριολεκτικά να λιώνουν από την πρόσκρουση των αεροσκαφών που είχαν καταλάβει οι μαζικοί δολοφόνοι τρομοκράτες φανατικοί μουσουλμάνοι στέλνοντας χιλιάδες ανθρώπους στον θάνατο μέσα σε λίγα λεπτά, βυθίζοντας στο πένθος τις ΗΠΑ και σκορπώντας τον τρόμο σε ολόκληρο τον κόσμο. Για πολλές ημέρες η Νέα Υόρκη έμοιαζε με πόλη-φάντασμα: οι λεωφόροι της, οι πιο πυκνοί σε κίνηση σε όλη τη γη, είχαν ερημώσει από τον φόβο μιας ενδεχόμενης συνέχειας με βιολογικά όπλα, ενώ οι αεροπορικές συγκοινωνίες με τις ΗΠΑ είχαν διακοπεί για περίπου έναν μήνα.

Την πρώτη ημέρα που άνοιξαν πλέον οι πτήσεις από την Ευρώπη, ο υπογράφων ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη για τη δημοσιογραφική κάλυψη των γεγονότων. Η πτήση από τη Ρώμη καθυστέρησε περίπου τέσσερις ώρες για την επανάληψη των ελέγχων ασφαλείας, ενώ σε όλο αυτό το διάστημα οι επιβάτες του ήδη γεμάτου αεροσκάφους σχεδόν όλοι έκλαιγαν σιωπηρά στις θέσεις τους από τον φόβο του τι μπορούσε να συμβεί στην πτήση, αλλά και έπειτα, στην αμερικανική μητρόπολη. Φτάνοντας κάποτε στο Ground Zero, ήταν η αποκάλυψη: πολλά οικοδομικά τετράγωνα πριν τα πάντα θύμιζαν βομβαρδισμένη πόλη, ενώ στο ίδιο το σημείο της επίθεσης η οσμή της καμένης ανθρώπινης σάρκας κυριαρχούσε παντού, την ώρα που χιλιάδες Νεοϋορκέζοι συνέρρεαν στο λιμάνι της πόλης, στο Pier 9, προσπαθώντας να αναγνωρίσουν τους ανθρώπους τους από ό,τι μπορεί να είχε απομείνει από αυτούς: ένα ρολόι, ένα πορτοφόλι ή ένα πρόσωπο που είχε μείνει μισό από τη φωτιά.

Η Αμερική πήρε το μάθημα και αντέδρασε, κατ' άλλους σωστά, κατ' άλλους λάθος. Πάντως, πέρα από ό,τι έγινε μακριά από το έδαφός της, προσπάθησε να οργανώσει όσο δυνατόν καλύτερα την ασφάλεια των συνόρων της. Και το κατάφερε. Αραγε, συμβαίνει σήμερα το ίδιο και στην Ευρώπη, που είναι τώρα το κύριο θέατρο της ισλαμικής τρομοκρατίας; Ασφαλώς όχι. Παγιδευμένη στις αδιέξοδες ισορροπίες της και στην πάγια λογική τού να κάνει ότι δεν βλέπει τα προβλήματα, η Ευρώπη, ουσιαστικά, δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα το οποίο να τη θωρακίζει. Δεν παίρνει αποφάσεις. Δεν τολμά να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ενιαία, καθώς η ίδια δεν είναι στην πραγματικότητα ενιαία: τα έχει, ουσιαστικά, χαμένα. Και περιμένει την επόμενη επίθεση, ενώ το πρόβλημα διαρκώς μεγαλώνει. Τόσο που όσο εκείνη αδρανεί, αυτό μπορεί να την καταστρέψει...

Πηγή: TO BHMA

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.