Η διακήρυξη της ουδετεροθρησκείας στο Σύνταγμα και οι κίνδυνοι
 |
Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
|
στα οποία επέμενε παρασκηνιακά ο αρμόδιος υπουργός, μέχρι τη γενικόλογη διακήρυξη Τσίπρα για κράτος αυστηρά ουδετερόθρησκο και την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου υπάρχει απόσταση μεγάλη, δεν γεννάται θέμα.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει και ότι δεν υπάρχει θέμα. Υπάρχει και πολλαπλό. Και αναφορικά με την Εκκλησία της Ελλάδος και αναφορικά με τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Αρχίζω από αυτονόητα ερωτήματα: Η ουδετεροθρησκεία του κράτους σημαίνει κατάργηση της διδασκαλίας του Κορανίου στα δημόσια σχολεία της Θράκης; Σημαίνει ερμηνευτικά επίσης κατάργηση του ιερού ισλαμικού νόμου (σαρία), που στη μετριοπαθή εκδοχή του (αστικά δικαιώματα) εφαρμόζεται στη Θράκη από κρατικό λειτουργό (μουφτής); Οποιος πει «ναι», επειδή δεν του αρέσει αυτό το καθεστώς και πρεσβεύει την κοσμικότητα, θα πρέπει να θυμάται ότι με αυτό το νομικό καθεστώς δεν βγήκε μισός τζιχαντιστής από τη μειονότητα. Το αντίθετο: Νέος μουσουλμάνος από τον Αρατο της Ροδόπης έπεσε νεκρός από σφαίρες ακραίου στο Μόναχο προχθές.
Τι, άραγε, επιδιώκουμε με τη διακήρυξη της ουδετεροθρησκείας στο Σύνταγμα; Να βάλουμε μπελάδες στο κεφάλι μας; Να ανοίξουμε τον ασκό του Αιόλου; Και κάτι ακόμη: Η ελληνική δημοκρατία έχει εισαγάγει στο νομικό της πλαίσιο την έννοια της «θετικής διάκρισης». Εκατό τουλάχιστον μουσουλμάνοι μαθητές εισάγονται πλέον των επιτυχόντων σε θέσεις στα πανεπιστήμια, εντασσόμενοι στην ελληνική κοινωνία αντί να σπουδάζουν στην Τουρκία. Το αυτό ισχύει και για τους ιμάμηδες που φοιτούν στη σχολή μουσουλμανικών σπουδών του ΑΠΘ. Κανείς φωστήρας δεν καταλαβαίνει ότι στην πρώτη προσφυγή πολίτη με βάση το νέο Σύνταγμα θα κινδυνεύσει να καταρρεύσει κρατική πολιτική ενός αιώνα για τα καπρίτσια ορισμένων κολλημένων; Στα καθημάς, τι να πω! Η κατάργηση του θρησκεύματος στις ταυτότητες πρώτα και τώρα η κατάργηση της επιλογής μεταξύ πολιτικού και θρησκευτικού όρκου αποτελούν αλλοίωση ταυτότητας.
Η μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών από ομολογιακό μάθημα σε κάτι άλλο και η κατάργηση της προσευχής επίσης ταρακουνούν θεμέλια. Και, μάλιστα, σε μια εποχή που ο κόσμος ψάχνει τις απαντήσεις εντός του γιατί εκτός «σώθηκαν». Αχρείαστη αριστεροσύνη τα βρίσκω όλα αυτά. Δεν θα πάρει κανείς παράσημο. Οταν, μάλιστα, οι εξελίξεις στη Γαλλία και τη Γερμανία μάς δείχνουν ότι ο τζιχαντισμός γοητεύει και κερδίζει έδαφος εκεί όπου το κράτος παραμένει θρησκευτικά ουδέτερο, προσωπικά διερωτώμαι τι κάνουμε εμείς εδώ... Βάζουμε φωτιά στα μπατζάκια μας;
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια