Ένας χρόνος κλείνει σήμερα από την προκήρυξη δημοψηφίσματος της ελληνικής κυβέρνησης. Ο λαός απάντησε όχι και φυσικά η απάντηση αυτή δεν αφορούσε ακριβώς την συμφωνία- αυτό είναι το τυπικό μέρος- αφορούσε γενικώς τη θέση της Ελλάδας μέσα στο ευρώ.
Όλοι γνωρίζουν, πως εάν εκείνη τη στιγμή το ερώτημα ήταν μέσα ή έξω από το ευρώ, η απάντηση θα ήταν έξω. Ο λαός απηυδισμένος από τα μνημόνια, οργισμένος με τους ευρωπαίους θα αποφάσιζε αποχώρηση, εάν είχε μια αποφασισμένη ηγεσία. Πλην όμως, για λόγους ανεξάρτητους της λαϊκής βούλησης, η κυβέρνηση δεν έκανε τη ρήξη. Και ο λόγος είναι πως δεν υπήρχε πολιτική τόλμη ούτε επεξεργασμένο σχέδιο εξόδου. Έτσι, μοιραία, το όχι περιορίστηκε στη συμφωνία και φυσικά έγινε ναι, καθώς ήρθε μια άλλη συμφωνία που πέρασε στα μουλωχτά. Αυτό λοιπόν που έκαναν οι βρετανοί, θα το είχαμε κάνει εμείς πριν ένα χρόνο.
Η ανελεύθερη ΕΕ
Πίσω από αυτήν την γενικευμένη λαϊκή απέχθεια προς την ΕΕ και το ευρώ, σε όλη την ήπειρο, μια απέχθεια που όλο και μεγαλώνει, κρύβεται μια θεμελιώδης αντίφαση: η πολιτική και οικονομική παρά φύσιν ένωση λαών με διαφορετικό πολιτικό, νομικό και πολιτισμικό status. Το εγχείρημα της συσσωμάτωσης αυτής είναι ολοκληρωτικής έμπνευσης, είναι κατεξοχήν αντιδημοκρατικό και ανελεύθερο.
Διότι, προϋπόθεση της πολιτικής κοινωνίας είναι η λαϊκή κυριαρχία, η οποία εδράζεται πάνω στην δυνατότητα ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας, που οφείλει να αντιπροσωπεύει αυθεντικά τη λαϊκή βούληση. Αυτό είναι το θεμέλιο των δυτικών δημοκρατιών από την εποχή της αμερικανικής ανεξαρτησίας και της γαλλικής επανάστασης. Πως δηλαδή, κάθε λαός έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να επιλέγει τις κυβερνήσεις που επιθυμεί και να αποφασίζει αυτός ο ίδιος, με τρόπο κυρίαρχο, για κάθε απόφαση που τον αφορά, να έχει πλήρη έλεγχο φυσικά των δημοσιονομικών της χώρας, και της εσωτερικής έννομης τάξης.
Με λίγα λόγια, τα εθνικά κράτη που διαμορφώθηκαν από αυτήν την επαναστατική αλλαγή του 18ου αιώνα και συγκροτήθηκαν από τον ναπολεόντειο κώδικα και την καντιανή πολιτική φιλοσοφία, θεμελιώνονται πάνω στην έννοια της ελευθερίας και του ατομικού και εθνικού δικαιώματος, καθώς το έθνος αντιμετωπίζεται κι αυτό ως μονάδα.
Η ΕΕ συγκρούεται λοιπόν, από τη φύση της, με αυτό το θεμελιώδες πρόταγμα της ελευθερίας, που είναι το σήμα κατατεθέν της μετα-απολυταρχικής εποχής. Επομένως, το brexit δεν είναι τίποτε άλλο από την απάντηση ενός ιστορικού έθνους στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και την τραπεζική ελίτ της Ευρώπης, που στοχεύουν στην κατάλυση των ελεύθερων εθνικών κρατών και επομένως στην ουσιαστική κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί παρακάμπτουν απροκάλυπτα όλες τις βασικές παραμέτρους του κοινοβουλευτισμού, καταλύουν ουσιαστικά το πολίτευμα και θέτουν τους ευρωπαϊκούς λαούς υπό τον έλεγχο του γαλλογερμανικού άξονα. Πρωταρχικό καθήκον αυτή τη στιγμή, για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς είναι η αποχώρηση όχι μόνον από το ευρώ, αλλά και από την ίδια την ΕΕ.
Όσες πολιτικές δυνάμεις εκφράσουν αυτό το αίτημα ελευθερίας θα ηγηθούν αυτής της κίνησης. Εάν η ευρωπαϊκή αριστερά συνεχίσει να ενεργεί ως ουρά του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των γραφειοκρατών των Βρυξελλών, εάν συνεχίσει να πλήττει τα λαϊκά συμφέροντα για να απολαμβάνει τα οφέλη μιας κατ’ ουσίαν δοτής εξουσίας, τότε είναι πιθανόν να ξεπεραστεί από τα γεγονότα. Η ενίσχυση της λαϊκής δεξιάς σε όλη την Ευρώπη είναι σταθερή και αυξανόμενη και σύντομα θα οδηγήσει σε πλήρη ανατροπή του πολιτικού τοπίου.
Έρχεται και ο Τραμπ
Η Αριστερά συνεχίζει να μιλάει αορίστως για την Ευρώπη των λαών. Πρόκειται για μια φράση άνευ περιεχομένου. Ο βρετανικός λαός αποφάσισε. Γιατί λοιπόν δεν δεχόμαστε την λαϊκή βούληση; Είναι αλά καρτ η αποδοχή αυτή;
Τα μαντάτα για τους συνεργάτες του γαλλογερμανικού άξονα δεν είναι όμως καθόλου καλά. Η οικονομική κρίση βαθαίνει, ενώ στο πολιτικό επίπεδο, το brexit φουσκώνει και τα πανιά του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ. Εάν συμβεί και αυτό, τότε οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις σε όλη την ΕΕ θα καταρρεύσουν και θα δημιουργηθεί ένα εντελώς νέο πολιτικό τοπίο, υπό τον απόλυτο έλεγχο της λαϊκής δεξιάς, που θα κινηθεί σταθερά στη λογική του εθνικού προστατευτισμού.
Διότι, κανένας λαός δεν πρόκειται να αναθέσει τις τύχες του στον Σουλτς, τον Σταϊνμάγερ, τον Γιουνκερ, την Μέρκελ και τον Ντάϊσενμπλουμ. Αργά ή γρήγορα οι ευρωπαϊκοί λαοί θα αποτινάξουν τα δεσμά και θα ανακτήσουν τον έλεγχο της πατρίδας τους.
Οι βρετανοί έκαναν την αρχή σ’ αυτήν την επαναστατική αλλαγή και θα ακολουθήσουν σύντομα και άλλοι, με πρώτους φυσικά τους Γάλλους, που ήδη από το 2005 απέρριψαν το ευρωσύνταγμα. Τα δημοψηφίσματα που έρχονται μπορούν να ανατρέψουν το ανελεύθερο καθεστώς της ΕΕ και η Ελλάδα θα πρέπει να προετοιμάζεται γι’ αυτό, διότι δεν αποκλείεται να είναι από τις πρώτες που θα διαδεχθούν την Βρετανία.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια