 |
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
|
Είναι ήδη εμφανές από τις διεθνείς οικονομικές ισορροπίες ισχύος και στη συνέχεια τις γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές σε Ευρώπη, Αμερική και Ασία ότι η παγιωμένη αντίληψη στη Δύση αλλά και την παγκόσμια τάξη της τελευταίας εικοσαετίας ανατρέπεται ή καλύτερα ξεπερνιέται ως ατυχής.
Η επονομαζόμενη και ως παγκοσμιοποίηση του «άυλου καπιταλισμού», που ξεκίνησε το 1996 επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον στις ΗΠΑ και γιγάντωσης του ρόλου της απεθνικοποιημένης γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και της ηγεμονίας της Γερμανίας στην Ευρώπη, καταλήγει. Η αποτυχία της δεν βρίσκεται φυσικά στην απουσία κερδών για το διεθνές χρηματιστηριακό, επενδυτικό κεφάλαιο ή για το καρτέλ των πολυεθνικών της Δύσης. Η παγίδα βρίσκεται στη πλήρη ανισομέρεια που προκλήθηκε και ουσιαστικά καταργεί τον καπιταλισμό, αφού ένας τεράστιος όγκος πλούτου δεν ανακυκλώνεται μέσω των επενδύσεων και της κατανάλωσης, αλλά κυριολεκτικά «παρκάρει» σε φορολογικούς παραδείσους ή στα σεντούκια των σύγχρονων «Σκρουτζ», που ούτε μέσω φιλανθρωπίας δεν μπορούν να τον διοχετεύσουν στους «φτωχούς» για να στηρίξουν τον κύκλο του χρήματος.
Οι κύκλος των διεθνών οικονομικών κρίσεων, με τελευταία αυτή που ξεκίνησε από τη Γουόλ Στριτ το 2008, γίνεται αέναος και κατέληξε κυρίαρχος στη διεθνή εξέλιξη. Η ύφεση, η υπανάπτυξη, οι διαδοχικές κρίσεις γίνονται όλο και πιο συχνές, όλο και με μεγαλύτερη διάρκεια. Οι κρατικοί προϋπολογισμοί και τα χρέη των κυβερνήσεων και των λαών διογκώνονται πέραν κάθε λογικής και ισορροπίας, ενώ η κίνηση της Ιστορίας ακολουθεί τροχιά ανατολική, με την ισχύ να μετακινείται από τη Δύση (ΗΠΑ - Ευρώπη) προς την Ασία. Μια σειρά από κεντρικές παραδοχές των θεωρητικών ή «αρχιτεκτόνων» της μεταψυχροπολεμικής παγκοσμιοποίησης, όπως η υπέρβαση των εθνών, της ένοπλης εθνικής κυριαρχίας, των αυτοκρατοριών με τις ζώνες επιρροής και την «ασπίδα προστασίας», η αταξική μετάπλαση της εθνικής κουλτούρας και των εσωτερικών συνόρων σε ανοιχτές περιοχές συναλλαγών και εκμετάλλευσης με ενιαία γλώσσα, νόμισμα, νόμο, φέουδο ενός ανιστόρητου οικονομικού φιλελευθερισμού «δικαιωματιστών» και σοσιαλδημοκρατών της μαζικής ομοιομορφίας (liberal, global) καταλήγουν σε βατερλό για την ευημερία και την αρμονία. Η απουσία κεντρικού πολέμου για πολλές δεκαετίες και ο περιορισμός των συγκρούσεων σε περιφερειακές συρράξεις, που ενίσχυσε μέχρι παντοδυναμίας τους τραπεζίτες «συνταξιοδοτώντας» τους στρατηγούς, ολοκληρώνεται με το τέλος της προεδρίας Ομπάμα στην Αμερική.
Η μεταβατική τάξη πραγμάτων του τέλους του Ψυχρού Πολέμου θα δώσει τη θέση της στην πραγματική νέα τάξη πραγμάτων. Η νέα πραγματικότητα μπορεί να έχει ως σηματοδότες την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ και ένα νέο δόγμα Μονρόε με εμπεδωμένες διμερείς σχέσεις επιρροής στον κόσμο· την επιστροφή της Ευρώπης στη διάταξη των ζωνών, με την ανάδειξη εκ νέου των εθνών και των αυτοκρατοριών και τη θέσπιση μιας νέας, πιο ώριμης αποικιοκρατίας εξωστρέφειας, ευημερίας και ανάπτυξης προς τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Αποτέλεσμα, μια Κοινωνία των Εθνών στην Ευρώπη πέραν του ευρώ με ισόρροπους πόλους ισχύος μεταξύ Γερμανίας και Αγγλίας και παράγοντα ισορροπίας τη Γαλλία. Μια συμφωνημένη διάταξη ισχύος στην Ευρασία με κύριους πόλους τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία μέσω των δικτύων καρτέλ διεθνών τραπεζών, που θα έχουν τη βάση τους στη Δύση, και στρατιωτικές δυνάμεις που θα μπορούν να εξασφαλίσουν την ηρεμία και την ασφάλεια σε μια νέα παγκόσμια ισχύ απέναντι στην τρομοκρατία του ριζοσπαστικού Ισλάμ και άλλων «βαρβάρων». Η αντίληψη του τέλους των εθνών δεν βοήθησε την ανθρωπότητα. Το λάθος θα πρέπει να διορθωθεί με ταυτόχρονη ανασυγκρότηση των αυτοκρατοριών.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια