Τόσο δύσκολο είναι να μαζευτούν σε ένα δωμάτιο πέντε έξι «ειδικοί» και να αποφασίσουν ένα πλαίσιο εισοδηματικής πολιτικής;
 |
Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
|
Το είδαμε πολλές φορές στην περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Με αποκορύφωμα, τα πέντε τελευταία χρόνια των Μνημονίων, όπου η ανάγκη για ανεύρεση φορολογικών εσόδων εξελίσσεται σε ταμειακό πανικό των οικονομικών υπουργών. Με αποτέλεσμα, να λένε ό,τι τους κατεβαίνει στο κεφάλι, να τα παίρνουν πίσω άρον άρον, υπό την πίεση των «έγκυρων δελτίων των οκτώ» και στο τέλος να εφαρμόζουν εντελώς διαφορετικά μέτρα σε σχέση με αυτά για τα οποία είχαν προϊδεάσει τον κόσμο.
Η περίπτωση Αλεξιάδη είναι ασφαλώς ενδεικτική. Ενας απίθανος τύπος που, αντί να στρωθεί στη δουλειά και να κοιτάξει να φέρει λεφτά στα ταμεία μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, γνώρισε τη μαγεία της τηλεόρασης και, όπου δει κάμερα, σπεύδει να αραδιάσει και μια...ιδέα. Γιατί περί σκέψεων και ιδεών πρόκειται, να είστε σίγουροι. Και μάλιστα ατάκτως ερριμμένων. Καμία απολύτως σχέση με επεξεργασμένο σχέδιο ή στοχευμένη στρατηγική.
Το φαινόμενο, ξαναλέω, δεν είναι καινούργιο. Τα «μπρος πίσω» και τα «ράβε ξήλωνε», ιδίως στη φορολογική πολιτική, αποτελούν σήμα κατατεθέν όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων, σε μια περίοδο όπου βασικό ζητούμενο για τους πολίτες, τις επιχειρήσεις, αλλά και τους επίδοξους ξένους επενδυτές θα ήταν η φορολογική σταθερότητα. Εστω και σε ένα πλαίσιο επαχθές όπως αυτό που επιβάλλει η ξένη επιτροπεία.
Το να ρίχνεις ένα «πυροτέχνημα», να μετράς αντιδράσεις, να το μαζεύεις πίσω και μετά, υπό το κράτος άγχους και πίεσης, να νομοθετείς ό,τι σου έρχεται βολικότερο αποτελεί το άκρον άωτον του πολιτικού μαζοχισμού. Γιατί εξαγριώνει μια εξουθενωμένη κοινωνία, που ζει στιγμές αβεβαιότητας και αγωνίας, και επιτείνει την εικόνα της προχειρότητας που δυστυχώς φαίνεται να διέπει συνολικότερα το κυβερνητικό έργο.
Πάρτε για παράδειγμα το σίριαλ με τα τέλη κυκλοφορίας. Και τι δεν έχει πει το στόμα του Αλεξιάδη τους τελευταίους μήνες. Ξεκίνησε με χρησμούς, προχώρησε σε υπαινιγμούς για τις κατηγορίες εκείνες των τροχοφόρων που έφτασε η ώρα να επιβαρυνθούν, έμπλεξε τα υβριδικά με τα πετρελαιοκίνητα, έκανε τρεις πιρουέτες γύρω από τον εαυτό του και, όταν ήρθε η ώρα να έρθουν τα ραβασάκια, κανείς δεν κατάλαβε προς τι όλη αυτή η φλυαρία. Μικρές ήταν οι αυξήσεις στις περισσότερες περιπτώσεις και για τα παλαιότερα αυτοκίνητα υπήρξαν και κάποιες συμβολικές εκπτώσεις. Περιορισμένη η ζημιά δηλαδή σε σχέση με την εκτίναξη που είχαν τα τέλη στη διάρκεια της προηγούμενης πενταετίας. Και ασφαλώς καμία σχέση με το χαράτσι των «φόρων πολυτελείας» που επέβαλε ακόμη και σε δίλιτρα σαραβαλάκια δεκαετίας η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου.
Η υπόθεση λοιπόν ήταν ήσσονος σημασίας και δεν χρειαζόταν καθημερινή... τηλεοπτική επεξήγηση από τον αρμόδιο υπουργό. Ξαφνικά όμως ο τελευταίος ανακάλυψε ότι δεν του βγαίνουν έτσι τα κουκιά! Και προανήγγειλε νέο σύστημα τελών κυκλοφορίας μεικτού τύπου. Πάγια τέλη για τα... παρκαρισμένα και ταυτόχρονα έμμεσο φόρο... τιμωρίας στη βενζίνη για αυτούς που κινούν τα Ι.Χ. τους και δεν τα αφήνουν στις πιλοτές. Παρανοϊκά πράγματα δηλαδή, κομμένα και ραμμένα για να θυμώνουν τους πολίτες που πήραν μια ανάσα από τη σχετική μείωση της τιμής των καυσίμων!
Το ίδιο αλαλούμ και με τις αποδείξεις. Τη μια μέρα τις μαζεύουμε, την άλλη τις πετάμε στα σκουπίδια και την τρίτη τις... ξαναμαζεύουμε, επειδή έτσι σκέφτηκε ο Αλεξιάδης. Κι αν παρ' ελπίδα τις έχουμε πετάξει στα σκουπίδια, επειδή τον ακούσαμε την προηγουμένη, ε, τι να κάνουμε, χάσαμε!
Διερωτάται κανείς: Τόσο δύσκολο είναι να μαζευτούν σε ένα δωμάτιο πέντε έξι τεχνοκράτες με ειδίκευση στα φορολογικά και να αποφασίσουν ένα εύλογο πλαίσιο εισοδηματικής πολιτικής που δεν θα αλλάξει, έστω κι αν γκρινιάζουν τα... τηλεοπτικά δελτία; Ευχαριστημένοι να είναι όλοι αποκλείεται. Κάποιοι θα στενοχωρηθούν. Αλλά μήπως είναι καλύτερο το «είπα ξείπα»; Δεν δημιουργεί πολιτικό κόστος η εκνευριστική ανακολουθία;
Ας σοβαρευτούν λοιπόν στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης και, αν δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδάρων άχυρα, ας φωνάξουν κάποιον κι απέξω. Μόλις πριν από λίγες μέρες ο σύνδεσμος πολυκαταστημάτων κατέθεσε ένα απλούστατο υπόμνημα 10 σημείων, με το οποίο κεφαλαιοποιείται άμεσα όλο το φοροεισπρακτικό πλεονέκτημα που (καλώς ή κακώς) δημιουργεί η εκτεταμένη χρήση του πλαστικού χρήματος. Ας το υιοθετήσουν για να τελειώνουμε. Κι ας κρατήσουν μακριά από τις κάμερες τον κύριο Τρύφωνα. Δεν χρειάζεται να μας το... εξηγήσει.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια