Παράταξη εξουσίας μεγάλου εύρους

Η Δεξιά δεν είναι κόμμα διαμαρτυρίας αλλά παράταξη εξουσίας

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

H καρέκλα του αρχηγού της συντηρητικής παράταξης στην Ελλάδα είναι υπό προϋποθέσεις πιο σημαντική και από τη θέση του πρωθυπουργού. Η συντήρηση στην πατρίδα μας εκπροσωπεί τη συνέχεια του έθνους, την παράδοση του έθνους, τους κώδικες του έθνους.

Και παράδοση -εκ του παραδίδω- σημαίνει αυξημένες ευθύνες. Κανείς δεν απαίτησε από τον Τσίπρα ως ηγέτη της Αριστεράς στην αντιπολίτευση να συμπράξει στην ψήφιση των Μνημονίων. Οι πάντες, όμως, απαίτησαν από τον Μεϊμαράκη ως ηγέτη της Δεξιάς να βάλει πλάτη, να συναινέσει και να απομακρύνει τη χώρα από τον κίνδυνο.

Το πρώτο και σημαντικό μεγάλο δεδομένο που οφείλει, λοιπόν, να έχει υπ' όψιν του όποιος διανοηθεί να διεκδικήσει την καρέκλα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Γεωργίου Ράλλη, του Ευάγγελου Αβέρωφ, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Μιλτιάδη Εβερτ, του Κώστα Καραμανλή, του Αντώνη Σαμαρά είναι να αντιληφθεί το ιστορικό βάρος του αξιώματος και να αναρωτηθεί: «Μπορώ να το σηκώσω;» Το δεύτερο που πρέπει να αναρωτηθεί είναι: «Είμαι ολοκληρωμένος πολιτικός; Με ακούει η Βουλή όταν μιλάω; Εχω οικοδομήσει ένα στοιχειώδες διεθνές δίκτυο; Καταλαβαίνω από οικονομικά και εξωτερική πολιτική; Βαθιά γνώση της ελληνικής πολιτικής ιστορίας έχω; Υπήρξαν σκιές διαφθοράς για το πρόσωπό μου; Η αρχηγία τι είναι για μένα; Επιχείρηση ή αξίωμα;»

Το τρίτο που πρέπει να απαντήσει είναι: «Με ποιους είμαι; Η πατρίδα είναι πάνω ή το κόμμα; Οι πρεσβείες ή το εθνικό συμφέρον; Ο λαός ή η διαπλοκή; Ο Τόμσεν ή η εθνική κυριαρχία;» Κάθε φορά που θα ψηφίζεται ένας νόμος στη Βουλή, κάθε φορά που θα προκύπτει ανάγκη τοποθέτησης για Κυπριακό και Σκοπιανό, τα διλήμματα θα προβάλλουν αμείλικτα και η παράταξη θα παρακολουθεί. Το τέταρτο ερώτημα που πρέπει να απαντήσει είναι: «Πώς θα καλύψω τις διψήφιες διαφορές που μας έριξε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Β' Αθηνών; Πώς θα ξαναπάρω τα κάστρα μου στη Μακεδονία; Θα επιμείνω στο αστικό κόμμα των ελίτ ή θα ανοιχτώ στο πέλαγος της λαϊκής πλειοψηφίας;»

Πέμπτο και τελευταίο. Η φυσιογνωμία του αρχηγού. Οσες φορές εξελέγη αρχηγός με αποστολή «αντι-», η παράταξη καθυστέρησε. Η Ν.Δ. δεν χρειάζεται απαραιτήτως «αντι-Τσίπρα», γιατί η Δεξιά στην Ελλάδα δεν ετεροπροσδιορίζεται. Ηγέτη χρειάζεται ο χώρος, όχι δολιοφθορέα. Ηγέτη που να μην αυτοπροσδιορίζεται με όρους ενοχής («δεν ντρέπομαι που είμαι δεξιός») αλλά με όρους αυτοπεποίθησης. Η Δεξιά δεν είναι ένα κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά παράταξη εξουσίας μεγάλου εύρους.

Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.