Εξαντλήθηκε η υπομονή με τα άγρια μέτρα!

Γράφει ο Σπύρος Λίτσας

Αν και θιασώτης της άποψης ότι η Ιστορία κινείται γραμμικά, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι ως λαός βιώνουμε διαρκή deja vu.

Κι αυτό γιατί για άλλη μια φορά βρισκόμαστε εμπρός στο κομβικό δίλημμα «συστημική σταθερότητα ή εσωτερική παλινόρθωση / ανασυγκρότηση».

Για πρώτη φορά μάς ετέθη ασφυκτικά από την Ιερά Συμμαχία τον 19ο αιώνα, όταν οι Φιλικοί, εμπνευσμένοι από τον δροσερό άνεμο νεοτερικής ανατροπής που φύσηξαν στο πρόωρα γερασμένο κορμί της γηραιάς ηπείρου η Αμερικανική και η Γαλλική Επανάσταση, έθεσαν σε κίνηση την εθνική παλιγγενεσία. Τα πρώτα κράτη που έσπευσαν να αναγνωρίσουν τους επαναστατημένους Ελληνες ήταν η Αϊτή, υπό την ηγεσία του Ζαν Πιέρ Μπουαγιέ, και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, με το διάγγελμα του προέδρου Τζέιμς Μονρόε στις 4 Δεκεμβρίου 1822, αντιαποικιακές οντότητες που επιθυμούσαν την ανατροπή του status quo που είχε επιβάλει η Ιερά Συμμαχία μετά την ήττα του Ναπολέοντα.

Σήμερα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ αλλά και το ΔΝΤ δεν επιθυμούν μεγάλης κλίμακας μεταβολές ως προς τον τρόπο διαχείρισης του οικονομικού ζητήματος της Ευρώπης. Εκ πρώτης η αντίδραση αυτή είναι αναμενόμενη, αφού η πλειονότητα των αναλύσεων συμφωνεί στο ότι, αν η Ελλάδα αλλάξει μεθοδολογία, τότε η Ισπανία, η Ιταλία και η Γαλλία θα έχουν όλα τα αναγκαία επιχειρήματα ώστε να αντιταχθούν στη συνταγή της ευρωλιτότητας. Αυτό όμως που τρομάζει είναι η άποψη ότι η τοξικότητα θα διαχυθεί από τον Νότο στο σύνολο της γηραιάς ηπείρου και από κρίση χρέους θα μετατραπεί σε κρίση λειτουργίας του ενωσιακού μοντέλου.

Η προσέγγιση αυτή όμως είναι λανθασμένη. Η διατήρηση των συστημικών δεδομένων έρχεται να προσκρούσει στην ανάγκη εσωτερικής, κοινωνικής και οικονομικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας. Χάσαμε πολύ χρόνο υποστηρίζοντας ανορθολογικά ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο, εγκλωβισμένοι σε μια ακατανόητη επιχειρηματολογία που δεν είχε να προσφέρει ουσιαστικά στην πραγματική οικονομία. Ως αποτέλεσμα, οι αναλυτές προσεγγίζουν την ελληνική κρίση ως μαγική εικόνα. Οι άνεργοι καταγράφονται ως απρόσωποι αριθμοί, η άνοδος της Ακρας Δεξιάς περιστασιακή συνθήκη και όχι σύμπτωμα της βαθιάς ασθένειας που διαπερνά τον κοινωνικοπολιτικό κορμό της χώρας, το αποτυχημένο μοντέλο διαχείρισης της κρίσης μια πραγματικότητα που ήδη παρουσιάζεται σε επιστημονικές μονογραφίες ανά τον κόσμο αλλά όχι ως μια πραγματικότητα στο εσωτερικό αφήγημά μας που χρειάζεται αλλαγή πορείας.

Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να συνεχίσει να εξηγεί με σαφήνεια και επιστημονικό ορθολογισμό στους εταίρους μας ότι η εξουθένωση της Ελλάδας, που δεν μπορεί να γίνει πλέον ανεκτή από τον ελληνικό λαό σε καμία των περιπτώσεων, όχι μόνο είναι αδιέξοδη, αλλά οδηγεί και στη συνολικότερη αποδόμηση της ευρωζώνης, αφού η αρχή της αλληλεξάρτησης πάνω στην οποία είναι χτισμένη η Ε.Ε. θα αρχίσει να λειτουργεί αντίστροφα, οδηγώντας το ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε αποδόμηση.

Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να συνεχίσει με σαφήνεια να καθιστά ξεκάθαρο ότι η συνέχιση της λιτότητας δεν μπορεί να παραταθεί, τόσο γιατί ο κυρίαρχος λαός αποφάσισε αντίθετα όσο και γιατί τυχόν διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης καθιστά την Ελλάδα φορέα αρνητικών εξελίξεων για το σύνολο της Ευρώπης δίχως τη θέληση των Αθηνών, εξαιτίας του ότι οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο έχουν αναλύσει λανθασμένα την εξίσωση της συστημικής θωράκισης, αγνοώντας παντελώς την αρχή της πολιτικοδημοσιονομικής αλληλεξάρτησης. Τέλος, η Ελλάδα οφείλει να απευθυνθεί σε φορείς που έχουν αποδείξει την ευελιξία τρόπου σκέψης και προσέγγισης της διεθνούς πολιτικής, όπως οι ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ, Ινδία, Ιαπωνία και Νότιος Κορέα. Η συνέντευξη Ομπάμα στο CNN, που υποστηρίζει το τέλος της λιτότητας στην Ελλάδα, ενισχύει μια νέα στρατηγική από την Αθήνα. Χρειαζόμαστε ισχυρά στηρίγματα στο δύσκολο διάστημα που ανοίγεται εμπρός μας και που οφείλει να μας βρει ενωμένους, αν θέλουμε να επιστρέψουμε στη διεθνοπολιτική κανονικότητα.

Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.