Je suis Grec

Γράφει ο Θωμάς Σιωζόπουλος

Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν την απογοήτευση και τον θυμό που νιώθουν οι Έλληνες αυτές τις ημέρες για το αποτυχημένο πολιτικό σύστημα και το χρεοκοπημένο κράτος που αυτό δημιούργησε.

Ενάντια σε κάθε λογική, με πρόφαση έναν παρωχημένο συνταγματικό όρο και με την κοινή γνώμη να είναι αντίθετη σε μεγάλο ποσοστό (πάνω από 60%), επιβάλλουν και πάλι εκλογές σε μία χώρα που μαστίζεται από αστάθεια, έχει εξοντωθεί από τα μέτρα λιτότητας και εξαρτάται απόλυτα για την επιβίωσή της από τους πόρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο χώρας θηράματος ενός τόσο αναξιόπιστου και ανεύθυνου πολιτικού καιροσκοπισμού σε επίπεδο κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, παρέα με τους γνωστούς δορυφόρους πολιτικούς νάνους, πρόθυμους να ξεπουληθούν στον μεγαλύτερο πλειοδότη.

Η πρώτη μας ελπίδα για μερική λύτρωση από αυτό το σαθρό πολιτικό σύστημα θα ήταν οι εδώ και καιρό αναγκαίες συνταγματικές αλλαγές, που θα περιόριζαν και θα ήλεγχαν καλύτερα την πολιτική εξουσία, όπως και τη χωρίς προηγούμενο διαπλοκή της με τη δικαστική. Δυστυχώς οι πρόωρες εκλογές εξαφάνισαν αυτήν τη μοναδική ευκαιρία, καταδικάζοντας όλους μας σε συνέχιση της ομηρείας μας στον αναχρονισμό που λέγεται Ελληνικό Σύνταγμα. Η δεύτερη ελπίδα μας θα ήταν (όπως έγινε στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία) η δημιουργία ενός ενοποιημένου πολιτικού συνασπισμού, που θα διαχειριστεί όλες τις αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, όχι επειδή οι δανειστές τις επιβάλλουν, ούτε για να πληρώσουμε το μη βιώσιμο χρέος μας, αλλά για να θεραπεύσουμε την ημιθανή μη βιώσιμη οικονομία μας. Δυστυχώς το επίπεδο πολιτικού διαλόγου στην Ελλάδα εξαντλείται σε υπεραπλουστευμένους όρους και ταμπέλες, όπως «οι κακοί νεοφιλελεύθεροι ιδεολόγοι που υποστηρίζουν την ελεύθερη αγορά που υποδουλώνει τους καλούς εργατικούς ανθρώπους» από τη μία πλευρά και από την άλλη οι «καλοί αριστεροί παντός καιρού, σοσιαλιστές κ.λπ., που οραματίζονται έναν κρατικό καπιταλισμό που υπόσχεται δουλειές για όλους».
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία ιστορικά μοναδική χρονική περίοδο, που δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν ή να ερμηνεύσουν ακόμη και οι μεγαλύτεροι διανοητές των περασμένων δύο αιώνων. Σε μια εποχή όπου ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό καπιταλιστικό σύστημα βασιλεύει αναπόδραστα και όλες οι χώρες αναζητούν μεθόδους και τρόπους για να μην υπονομεύσουν την πραγματική δημοκρατία μέσα από την οικονομική ανισότητα που αναπόφευκτα δημιουργείται. Σε μια εποχή που τα παλιά βιβλία δεν δίνουν καμία λύση στα προβλήματά μας και τα νέα βιβλία δεν έχουν ακόμα γραφτεί. Σε μια εποχή που η τεχνολογική πρόοδος και οι δυνάμεις που συνδέονται με αυτή δημιουργούν πλούτο και οικονομική ανισότητα από τη μία πλευρά, ενώ από την άλλη οι σοβαροί πολιτικοί ηγέτες αναζητούν δημοκρατικούς δρόμους για να διατηρήσουν ένα ανθρώπινο και εύρωστο κράτος, εφευρίσκοντας νέες μεθόδους και τρόπους διάχυσης των ωφελημάτων.
Όλοι οι Έλληνες έχουμε καταλάβει και αποδεχτεί στο έπακρο ότι το μόνο μας μέλλον βρίσκεται μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι ο διεφθαρμένος, άκαμπτος και υπεράριθμος δημόσιος τομέας πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο, ότι χρειαζόμαστε ένα μοντέρνο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα (με την ελπίδα να γίνει κοινό και ευρωπαϊκό), ότι τα μέτρα λιτότητας οδηγούν σε αδιέξοδο, ότι η ανάπτυξη και οι δουλειές απαιτούν πραγματικά έξυπνους, μορφωμένους και έμπειρους ανθρώπους, ότι οι επενδύσεις απαιτούν πολιτική σταθερότητα, ότι η ανάπτυξη δεν μπορεί να προέρχεται μόνο από το κράτος (ειδικά το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος) αλλά σε σύμπραξη με ιδιωτικά κεφάλαια.
Αντί, όμως, για την αυτονόητη ενότητα γύρω από κοινούς στόχους, στο σουρεαλιστικό ελληνικό πολιτικό σκηνικό βιώνουμε μόνο ανώφελο πόλεμο και καταστρεπτικό χάος. Η τυφλωμένη από το εγώ της πολιτική ελίτ, μαζί με τη βιομηχανία των media που αναγκαστικά αλλά και αμήχανα την υπηρετεί, κατάφεραν και πάλι να χωρίσουν και να πολώσουν τον κόσμο κάτω από ψεύτικα, τεχνητά και φανταστικά διλήμματα. Όλοι εμείς, οι άτυχοι πολίτες αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας, είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε (όπως ο πρωταγωνιστής στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι», με τα μάτια δεμένα ερμητικά ανοιχτά) την εξέλιξη ακόμη ενός επεισοδίου του γνωστού κακοπαιγμένου θεατρικού έργου «Ελληνικές Εκλογές», που εξυπηρετεί μόνο την απληστία και τις φιλοδοξίες των μελών του ελληνικού πολιτικού οικοσυστήματος και των ανεπάγγελτων συνεργατών τους.
Όμως στην άλλη όχθη, στον πραγματικό κόσμο, όπου ζούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, ο φόβος για το άγνωστο και η αίσθηση ότι κυοφορούνται χειρότερα τέρατα συνεχίζουν να απομυζούν τη χώρα από το καλύτερα μυαλά και τα επενδυτικά ιδιωτικά κεφάλαια που απελπισμένα χρειαζόμαστε. Δυστυχώς στο λίκνο της περιβόητης Ελληνικής Δημοκρατίας βασιλεύει η χειρότερη μορφή κομματοκρατίας.

*Πρόεδρος της ΕΝΕΔ - Ενωση Εκδοτών Διαδικτύου

Έθνος


** Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.