Η τρομοκρατία σε αδιέξοδο (Ι)

Γράφει ο Βασίλης Γκουρογιάννης 
Δικηγόρος - συγγραφέας

Με αφορμή τις εξελίξεις στην υπόθεση του Νίκου Μαζιώτη, μπορεί κάποιος χωρίς φόβο και πάθος να κάνει νηφάλιες σκέψεις γύρω από την τρομοκρατία στην Ελλάδα όπως μετεξελίχθηκε τα τελευταία χρόνια μέσα στον παρόντα κοινωνικό και πολιτικό χρόνο.
Βλέπουμε λοιπόν κάποια νέα, μορφωμένα και ικανά παιδιά να βουλιάζουν στον συνωμοτικό χώρο της τρομοκρατίας παίζοντας τη ζωή τους, το μέλλον τους, την ηρεμία των οικογενειών τους,
κορώνα-γράμματα για το νεφελώδες ιδανικό της νεφελώδους επανάστασης που το έχουν ως κίνητρο και ως άλλοθι των διαφόρων εγκληματικών ενεργειών τους.
Ρισκάρουν λοιπόν τα αγαθά της ζωής (που δεν ξανάρχεται) ανάβοντας κροτίδες, γκαζάκια, ανατινάζοντας χύτρες και λοιπά κατσαρολικά για να ξυπνήσουν δήθεν από τον λήθαργο τον λαό, ώστε να βγει στους δρόμους και να ανατρέψει το κατεστημένο παίρνοντας την εξουσία από το κράτος! Μέχρις εδώ αντέχονται οι επαναστατικές φαντασιώσεις τους. Φτάνουν κάποιοι τελικά σε ληστείες και φόνους (οπότε γι' αυτούς δεν υπάρχει επιστροφή, μετά το πάτημα της σκανδάλης ουδέν λάθος αναγνωρίζεται).
Μιλάμε όμως για αυτά τα αγόρια και τα κορίτσια που ακόμα δεν έφτασαν μακριά, δεν μάτωσαν τα χέρια τους, αλλά μάτωσαν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους σ' ένα ντελίριο αυτοκαταστροφής. Εχουν άραγε τα παιδιά αυτά αλλά και οι μεγαλύτεροί τους αίσθηση της πραγματικότητας;
Ξέρουν ότι «επιδιώκουν» να σώσουν ανθρώπους που δεν θέλουν να σωθούν από αυτούς; Η δράση των τρομοκρατών μάς θυμίζει μερικούς Ιάπωνες πολεμιστές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που χάθηκαν στις ζούγκλες του Ειρηνικού και δεν έμαθαν ποτέ, έστω κι αν πέρασαν σαράντα, πενήντα χρόνια από τη λήξη του πολέμου, ότι ο πόλεμος τελείωσε, η Ιαπωνία ηττήθηκε από την Αμερική και ταπεινώθηκε και κυρίως ότι η Ιαπωνία και η Αμερική έγιναν οι καλύτερες φιλενάδες! Αυτοί όμως γυροφέρνουν στη ζούγκλα υπερασπιζόμενοι τα ιδανικά με σκουριασμένα όπλα και σκουριασμένες σφαίρες.
Το εκπληκτικό είναι ότι όταν τους ανακαλύπτουν, αρνούνται να παραδοθούν, παίρνουν θέση μάχης και δεν πείθονται ούτε από τους ίδιους τους συμπατριώτες τους αξιωματικούς που αναλαμβάνουν να τους ενημερώσουν για τα γεγονότα και να τους εξημερώσουν.
Αν υπάρχει κάποιος ζων διοικητής τους από τον καιρό του πολέμου, μόνο σε αυτόν υπακούουν και παραδίνουν τα όπλα.

Έθνος