Αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα οι επικεφαλής των κυβερνήσεων να θυμούνται τη συναίνεση στα... δύσκολα.
Μέχρι όμως να φτάσει αυτή η στιγμή, οι περισσότεροι πρωθυπουργοί (εάν όχι όλοι) κυβερνούν λίγο-πολύ ως «αυτοκράτορες», αγνοώντας τις προτάσεις της αντιπολίτευσης των εκπρόσωπων των παραγωγικών τάξεων και των κάθε λογής φορέων.
Η αλαζονεία είναι ένα από τα βασικά προβλήματα του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας και μία από τις αίτιες που οδήγησαν στη σημερινή πολύπλευρη κρίση. Δυστυχώς το ίδιο κακό ακολούθησε και ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος και ως αντιπολίτευση υπηρέτησε πιστά την τακτική τού «όχι σε όλα» και ως κυβέρνηση δεν υιοθέτησε ούτε μία φορά τις προτάσεις της αντιπολίτευσης. Τώρα, όμως, που βρίσκεται αντιμέτωπος με το φάσμα της πολιτικής κατάρρευσης, «θυμήθηκε» τις συναινέσεις και δεν είναι τυχαίο ότι ξαφνικά είδαν το φως της δημοσιότητας σενάρια περι κυβερνήσεων συνεργασίας, οικουμενικής κ.λπ.
Είναι, όμως, πλέον πολύ αργά για τέτοιου είδους επιλογές, καθώς η εμπιστοσύνη μεταξύ των ηγετών των κομμάτων έχει κλονιστεί σημαντικά, το κλίμα έχει πολωθεί επικίνδυνα και οι διαφωνίες είναι πλέον σε όλα τα επίπεδα της άσκησης πολιτικής. Οι βουλευτές (και από τα δύο μεγάλα κόμματα) τα γνωρίζουν όλα αυτά και κατά συνέπεια όσοι μιλούν για συναίνεση μάλλον το κάνουν εκ του πονηρού. Οι μεν αναζητούν συνενόχους σε μια αδιέξοδη πολιτική και οι δε απλώς διαφοροποιούνται από την «κομματική γραμμή» για εκλογές. Και σε αυτήν τη φάση η συζήτηση περί συγκλίσεων, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία, δεν έχει ουσιαστικό νόημα και θα μπορούσε να γίνει στο πλαίσιο μιας... φιλολογικής βραδιάς.
Η πραγματικότητα είναι απλή: είτε ο Αλέξης Τσίπρας θα περάσει (και) αυτόν τον κάβο μαζί με τον Πάνο Καμμένο είτε ο λόγος θα δοθεί στους πολίτες!
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια