 |
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
|
Το εγχώριο σύστημα ισχύος και διακυβέρνησης της χώρας την εικοσαετία 1990-2010, αποτελούμενο από πολιτικούς, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, πανεπιστημιακούς, δημόσιους διανοούμενους, εκδότες, δημοσιογράφους, ανώτερα στελέχη της κρατικής γραφειοκρατίας, ισχυρά δικηγορικά γραφεία, δικαστές, που βρίσκεται σε λειτουργία μέχρι και σήμερα σε συνθήκες πλήρους εποπτείας από την ευρωπαϊκή υπερδομή και τη γερμανική ηγεμονία, αποτελείται από «ιδιώτες».
Το γεγονός ότι η Ελλάδα κατέληξε «αποτυχημένο κράτος» (failed state) δεν υπήρξε ένα «ατύχημα», όπως περιγράφεται, αλλά μία εναρμονισμένη σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης στρατηγική. Η Ελλάδα επί της ουσίας κατέρρευσε όχι ως κράτος γενικώς, αλλά ως έθνος-κράτος. Και υλοποιείται η προαποφασισμένη εξέλιξή της σε κράτος-εταιρία. Ο όρος μπορεί να φαντάζει ιδιότυπος, αλλά σε πραγματικές συνθήκες αυτή είναι η δομή της μεταπολεμικής Γερμανίας έως και σήμερα ακόμη. Το μοντέλο αυτό αναδείχθηκε από τα κύρια κέντρα σχεδιασμού και αποφάσεων της σε αποδρομή πλέον παγκοσμιοποίησης της «ανοιχτής κοινωνίας», χωρίς έθνη-κράτη, σύνορα, δασμούς, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτοπροσδιορισμού (καταγωγή, χρώμα, θρησκεία, γλώσσα, δίκαιο), διακρατικές περιοριστικές συμφωνίες, τραπεζικά συστήματα και παραγωγικά μέσα.
Στην Ελλάδα το εγχώριο κατεστημένο, αναδεικνύοντας την ιδιωτικότητα, κινήθηκε στον άξονα του οικονομικού νεοφιλελεύθερου διεθνισμού και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, επιδιώκοντας την απόκτηση κυριότητας της εθνικής περιουσίας και την αποκομιδή οικονομικών ανταλλαγμάτων για τη μετατροπή του εθνικού κράτους σε ευρωπαϊκή περιοχή.
Αρα μέρος της ευρωπαϊκής-παγκόσμιας αγοράς. Με απλά λόγια, ένταξη στην ΟΝΕ με υπερχρέωση του κράτους μέσω ασυλλόγιστου δανεισμού, άρα και υποθήκευση της δημόσιας και της εκτεταμένης ιδιωτικής περιουσίας. Πολιτικοί, κεντρικοί επιχειρηματικοί όμιλοι, τράπεζες και μίντια «έχτισαν» το δόγμα του εκσυγχρονισμού και της διεθνοποίησης της χώρας μέσω της απεθνικοποίησης. Το ίδιον όφελος, κυρίαρχα οικονομικό αλλά και πολιτικό-διαχειριστικό. Μετά την απεθνικοποίηση η Ελλάδα με όρους κράτους-εταιρίας θα μπορούσε να «διαχυθεί» ως χρηματιστηριακή εταιρία-όχημα σε μεγαλύτερες αγορές, όπως αυτή της Τουρκίας ή τη βαλκανική, προκειμένου τα μερίδια αγοράς του κατεστημένου αυτού, που είναι μια «λέσχη» από συγκεκριμένες «οικογένειες», μέτοχοι στο κράτος-εταιρία Ελλάδα, να μεγιστοποιηθούν.
Οσο για τους ανυποψίαστους και προδομένους πολίτες, χωρίς να έχουν συνείδηση τι τους συμβαίνει μέσω της προσχεδιασμένης χρεοκοπίας -τελική ένταξη στη ζώνη του ευρώ-, θα μετατρέπονταν, όπως συμβαίνει άλλωστε, σε φθηνό εργατικό δυναμικό και καταναλωτές της ολιγαρχίας των μετόχων-ιδιοκτητών του κράτους-εταιρίας.
Το πολύ σημαντικό, η «μικρή Ελλάδα» μέσω της ένταξης στο ευρώ θα αποτελούσε εταιρία του ομίλου της οικονομικής υπερδύναμης για την Ευρώπη Γερμανίας και το λειτουργικό κατεστημένο των «μεταπρατών» της εθνικής χρεοκοπίας θα βρισκόταν με πολλαπλάσια ωφελήματα.
Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου και στη μετάβαση στην παγκοσμιοποίηση του διεθνούς οικονομισμού, όπου μέσω των οικουμενικών κυβερνήσεων του 1989-1990 το κατεστημένο των «μεταπρατών» πέτυχε consensus και τη δυναμική προσαρμογή του στη νέα πραγματικότητα, στην παρούσα φάση βρέθηκε απολύτως αιφνιδιασμένο και απροετοίμαστο. Δεν περίμενε τους καταλύτες του Brexit στην Ευρώπη και την εκλογή Τραμπ στην Αμερική.
Διάβαζε «Financial Times» τρώγοντας χαβιάρι στις διεθνείς λέσχες του καπιταλισμού, καθησυχασμένο ότι η «ανοιχτή κοινωνία» είναι μη αναστρέψιμη. Επίσης, δεν αξιολόγησε σωστά τη σημασία της ύπαρξης της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. στην Ελλάδα, πρελούδιο των παγκόσμιων ανατροπών, που κλείνει τα κεφάλαια του παλιού Εμφυλίου στη χώρα και υπερβαίνει το χάσμα της Δεξιάς με την Αριστερά, ελαχιστοποιώντας τα περιθώρια επιστροφής σε πρακτικές 1944.
Ακόμη και αν δεχθούμε ότι ο Τσίπρας είναι ένας νέος Τσιριμώκος, η ΕΔΑ είναι ένα μέρος του «μεσαίου χώρου» κατά τον ορισμό του Κέντρου από τον Γ. Λούλη και πόλωση δεν μπορεί να δημιουργηθεί εντός της Ενώσεως Κέντρου. «Ιδρυτική πράξη», το 3ο Μνημόνιο που υπερψήφισαν όλοι μαζί.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια