Ενώ κάποια καλά στοιχεία υπάρχουν στο «Batman V Superman - H αυγή της δικαιοσύνης» («Batman V Superman - Dawn of justice», ΗΠΑ, 2016), δεν αρκούν δυστυχώς για να ξεμπουκώσουν μια υπερφορτωμένη εμπειρία που προσωπικά με άγχωσε και με κούρασε, κάτι βεβαίως που δεν ξέρω αν θα ισχύσει για τους θαυμαστές των δύο ηρώων του τίτλου στους οποίους η ταινία ουσιαστικά απευθύνεται.
Ενα καλό που βρήκα είναι ο Τζέσι Αϊζενμπεργκ, ο οποίος φτιάχνει έναν ιδιοφυή παράφρονα καπιταλίστα Λεξ Λούθερ αλλάζοντας τελείως την καρτουνίστικη εικόνα του Τζιν Χάκμαν και του Κέβιν Σπέισι περασμένων ταινιών (και εποχών). Ο Λούθερ είναι ο μόνος χαρακτήρας της ταινίας που θέλεις πραγματικά να ακούσεις τι λέει.
Ενα άλλο καλό της ταινίας είναι ο κυνισμός που επικρατεί καθ' όλη τη διάρκειά της, ένας κυνισμός ο οποίος δεν αφορά μόνο τους αρνητικούς αλλά και τους θετικούς ήρωές της, τον Batman και τον Superman. Τελικά δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά του κόσμου και εδώ το αποδεικνύουν περίτρανα. Για κάποιον λόγο ο Batman (Μπεν Αφλεκ) τα έχει βάλει με τον συνάδελφό του Superman (Χένρι Καβίλ) και θέλει να τον εξοντώσει. «Είμαστε εγκληματίες, Αλφρεντ, πάντα ήμασταν» λέει σε μια στιγμή αυτογνωσίας ο Batman στον βοηθό του (Τζέρεμι Αϊρονς).
Ενα τρίτο καλό της ταινίας είναι η προσπάθεια του σκηνοθέτη Ζακ Σνάιντερ και των σεναριογράφων Κρις Τέριο - Ντέιβιντ Σ. Γκόιερ να συνδέσουν την επικαιρότητα με το παραμύθι. Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, εμφύλιοι στην Αφρική και άλλα γεγονότα που παρακολουθούμε καθημερινά στις ειδήσεις διαπερνούν την ταινία, η οποία όμως δεν παύει να είναι τρομερά χαοτική, αδίστακτα θορυβώδης και επιτηδευμένα σοβαρή. Στη μισή ταινία οι ήρωες λένε ψιθυριστά μεγαλοστομίες για τον Θεό, την εξουσία και την πλουτοκρατία και στην άλλη μισή πλακώνονται στο ξύλο κάνοντας λαμπόγυαλο ό,τι βρίσκουν μπροστά τους.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE MALL - ODEON STARCITY - ODEON ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON ΟΠΕΡΑ - STER ESCAPE ΙΛΙΟΝ - ΑΕΛΛΩ - ΝΑΝΑ - ΚΗΦΙΣΙΑ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS, ΓΛΥΦΑΔΑ - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ - ΑΙΓΛΗ, ΧΑΛΑΝΔΡΙ - ΦΟΙΒΟΣ, ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ - ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ, ΑΙΓΑΛΕΩ - ΑΝΟΙΞΗ, ΧΑΪΔΑΡΙ - ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ - ΧΟΛΑΡΓΟΣ - ΒΑΡΚΙΖΑ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΚΑΛΛΙΘΕΑ - ΣΟΦΙΑ, ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ - ΣΙΝΕΑΚ ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: VILLAGE COSMOS - STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - CINEPLEXX CINEMA@ONE
Εθελοντές του Καλού που δεν σημαίνει τίποτε…
Στην «Υπέροχη μέρα» («Perfect day», Ισπανία, 2015) του ισπανού σκηνοθέτη Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα (γνωστού από την υπέροχη ταινία «Δευτέρες με λιακάδα») δύο Αμερικανοί, ο Τιμ Ρόμπινς και ο Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, εθελοντές μη κερδοσκοπικής εταιρείας (Aid Across Borders), προσπαθούν να προσφέρουν το Καλό σε κάποια χώρα των Βαλκανίων ενώ ο πόλεμος μαίνεται (1995). Οπως φαίνεται και από τον τίτλο, δραματουργικός χρόνος της ταινίας είναι μια μέρα, κατά τη διάρκεια της οποίας οι δύο άντρες (μετά των όμορφων συναδέλφων τους Ολγκα Κουριλένκο και Μελανί Τιερί) προσπαθούν να βρουν λίγο σχοινί για να βγάλουν ένα πτώμα από ένα πηγάδι.
Οχι μόνο η ανεύρεση του σχοινιού δεν είναι εύκολη υπόθεση αλλά, όπως η ταινία λέει, όλη αυτή η εθελοντική προσπάθεια γίνεται τελικά για το τίποτε. Κανείς δεν θέλει να τους δώσει σχοινί. Εξάλλου, μολυσμένο νερό σημαίνει εκμετάλλευση των χωρικών από τους μαυραγορίτες, με το μπουκάλι το νερό να κοστίζει πανάκριβα. Και πώς θα μπορούσε να αφαιρεθεί το σχοινί που κρατά μια σημαία; Και ύστερα είναι κι εκείνο το σχοινί που έχουν δέσει έναν επικίνδυνο σκύλο ονόματι Τάισον. Συχνά με χιούμορ ο Ντε Αρανόα καταγράφει μικροεπεισόδια από τη μάταιη προσπάθεια της ομάδας να κάνει αυτό που πρέπει σε έναν κόσμο όπου ουδείς ενδιαφέρεται πραγματικά.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΒΑΝΑ - ΙΝΤΕΑΛ - ΓΑΛΑΞΙΑΣ - ΣΠΟΡΤΙΓΚ - ΚΗΦΙΣΙΑ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS, ΓΛΥΦΑΔΑ
Ο πρώτος μαύρος σταρ στη Γαλλία
Με τον «Κύριο Σοκολά» («Chocolat», Γαλλία, 2016) ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Ροσντί Ζεμ καταπιάνεται με την αληθινή ιστορία του Ραφαέλ Παντίγια, του κουβανού σκλάβου ο οποίος στις αρχές του 20ού αιώνα κατάφερε να γίνει ο πρώτος διάσημος μαύρος αρτίστας στη Γαλλία. Το κατάφερε φτιάχνοντας ένα επιτυχημένο ντουέτο κλόουν με τον λευκό Φουτίτ, αλλά στη συνέχεια έπεσε θύμα μιας υπέρτατης φιλοδοξίας που δεν του επέτρεψε να δει τα όριά του. Καλές ερμηνείες από τον Ομάρ Σι των «Αθικτων» και τον Τζέιμς Τιερέ (ηθοποιός, χορευτής, μίμος και εγγονός του Τσάρλι Τσάπλιν) σε μια ταινία που, εκτός από το προφανές αντιρατσιστικό σχόλιο που κάνει, μας θυμίζει και πόσο θλιβερός είναι ο κόσμος του τσίρκου.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: EMBASSY NOVACINEMA ODEON - ΓΑΛΑΞΙΑΣ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΠΑΤΗΣΙΩΝ - GAZARTE - ODEON ATΛΑΝΤΙΣ - ΖΕΑ, ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ - ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ - NOVACINEMA ODEON ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - VILLAGE PENTH
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Αναζητώντας την Εβίτα
Μια ανορθόδοξη ματιά επάνω σε έναν θρύλο της Αργεντινής, την αμφιλεγόμενη μορφή της πολιτικής Εβίτα Περόν, αποπειράται ο Πάμπλο Αγουέρο στην ταινία «Η Εβίτα δεν κοιμάται πια εδώ» («Eva non duerme», Αργεντινή / Ισπανία / Γαλλία, 2015). Συνδυάζοντας ιστορικά επίκαιρα με μυθοπλασία, ο σκηνοθέτης, ξεκινώντας από την ιστορία της ταρίχευσης και εξαφάνισης της σορού της Περόν, έφτιαξε μια πολιτική αλληγορία μέσα από την οποία ρέει όλο το αίμα που χύθηκε από την αιμοσταγή δικτατορία που μάστισε την Αργεντινή. Το φιλμ αρχίζει το 1952, χρονιά θανάτου της Περόν, και κλείνει 25 χρόνια αργότερα, όταν επιτέλους θάφτηκε. Παίζουν οι Ντενί Λαβάν, Ντανιέλο Φανέγκο και σε ένα μικρό πέρασμα ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ.
ΑΘΗΝΑ: CINERAMA - ΑΤΛΑΝΤΙΣ - ΔΑΝΑΟΣ - ΕΛΛΗ - ΟΣΚΑΡ - ΣΙΝΕ ΑΝΟΙΞΙΣ - ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ - ΤΡΙΑΝΟΝ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ
Μουσικές εικόνες
Ποιητική, πειραματική, ανθρώπινη και συχνά συγκινητική, η ταινία «Το κυπαρίσσι του βυθού» (Ελλάδα, 2015) του Νίκου Κορνήλιου προσφέρει μια ιδιαίτερη εμπειρία. Μια συρραφή από «μουσικές» εικόνες με φόντο μια μελαγχολική, μουντή Αθήνα. Βλέπουμε ζευγάρια να περπατούν, να τσακώνονται, να φιλιούνται, να κάνουν έρωτα. Οι ηθοποιοί δεν μιλούν, η οff αφήγηση γίνεται από κάποιον που διαβάζει ποιητικά κείμενα (Δημήτρης Σταματελόπουλος), κλασική μουσική διάχυτη στις εικόνες: De Profundis For Corus, Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, Σουίτα για τσέλο, Φεντερίκο Μομπού. Η κάμερα άλλοτε σταθερή και άλλοτε σαν μεθυσμένη, στριφογυρίζει αριστερά και δεξιά. Το ασπρόμαυρο γίνεται έγχρωμο και τα συναισθήματά μας χάνονται μέσα στον βυθό μιας ταινίας που με τον δικό της, πολύ προσωπικό τρόπο υμνεί την αγάπη.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (εκτός Κυριακής)
Αντι-κινηματογράφος
Η κριτική σηκώνει τα χέρια ψηλά μπροστά στο «Παραμύθι χωρίς όνομα», που μάλιστα φέρεται και ως πρώτη κινηματογραφική εκδοχή του μυθιστορήματος της Πηνελόπης Δέλτα. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτε το επαγγελματικό στη δίωρη παραγωγή του Πνευματικού Κέντρου «Ο Αγιος Φώτιος της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους» και η όποια ενασχόλησή μας με αυτήν θα ήταν προσβλητική για τον ίδιο τον κινηματογράφο.
Βαθμολογία: 0
ΑΘΗΝΑ: ΤΡΙΑΝΟΝ
Ελληνικά ντοκιμαντέρ
Λίγες ημέρες μετά τη λήξη του 18ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου αιώνα δύο ταινίες που έκαναν αίσθηση και συζητήθηκαν κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης βρήκαν τον δρόμο προς τις αίθουσες.
Στις αίθουσες Αστορ, Μικρόκοσμος, Ταινιοθήκη της Ελλάδος της Αθήνας και Σταύρος Τορνές της Θεσσαλονίκης προβάλλεται το ντοκιμαντέρ «Επόμενος σταθμός: Ουτοπία» του Απόστολου Καρακάση, που μας θυμίζει τον αγώνα για επιβίωση των εργαζομένων στο εργοστάσιο κατασκευής υλικών οικοδομής της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη. Οταν η επιχείρηση έκλεισε, ορισμένοι από τους εργάτες αποφάσισαν να κάνουν κάτι επαναστατικό προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ανεργία: το κατέλαβαν και το λειτούργησαν μόνοι τους με τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας. Αυτή όμως η γενναία κίνηση, ενώ ξεκίνησε με μεγάλες προσδοκίες, σύντομα σκάλωσε σε πολλά εμπόδια γιατί, παρά την παλικαριά τους, οι εργάτες δεν έπαψαν να έχουν τις ανθρώπινες αδυναμίες που όλοι έχουμε.
Βαθμολογία: 2 ½
Κάθε μέρα στις 19.00 ως την επόμενη Τετάρτη προβάλλεται στην Αλκυονίδα το ντοκιμαντέρ του Νίκου Νούλα «Γεια σας και καλή αντάμωση ως νικητές!». Αναφέρεται στον θρυλικό λοχαγό του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας Ηλία Μεταλλίδη ο οποίος συμμετείχε σε σημαντικές μάχες (Φλώρινα, Πατώματα, Λέσιτς κ.α.). Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, οι αφηγήσεις προσπαθούν να φωτίσουν πλευρές του κινήματος το οποίο υπηρέτησε έτσι ώστε το ντοκιμαντέρ να μετατραπεί σε ένα σύντομο χρονικό της δράσης των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού στον Γράμμο και στο Βίτσι τα έτη 1948 και 1949.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια