 |
Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος
|
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία «συμφωνία», υπό την έννοια της γνήσιας σύγκλισης απόψεων, θέσεων και προθέσεων μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και δανειστών.
Πολύ απλά βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τελεσίγραφο των «εταίρων», οι οποίοι θα παρουσιάσουν ένα σχέδιο συμφωνίας, που θα προβλέπει μεγα-δάνειο 30 έως 50 δισεκατομμυρίων ευρώ, συνοδευόμενο από νέο μνημόνιο, πολύ βαρύτερο από το προηγούμενο.
Η ελληνική κυβέρνηση, επομένως, θα
ευρεθεί προ του εξής διλήμματος: είτε να δεχθεί το νέο μνημόνιο και να
κληθεί στη συνέχεια να το εφαρμόσει, είτε να αρνηθεί και να
αντιμετωπίσει το σενάριο εξόδου της χώρας από την Eυρωζώνη.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αισθάνεται (και ορθώς) δυσκολία να δεχθεί νέο υφεσιακό πρόγραμμα περικοπών και απορρυθμίσεων. Άλλωστε, η εντολή που έλαβε από το λαό δεν ήταν να δεχθεί ένα νέο μνημόνιο εξίσου ή περισσότερο βαρύ από τα προηγούμενα.
Ούτε και η Βουλή δεν είναι κατάλληλη για να αποφασίσει. Τα κόμματα πιθανότατα θα διασπαστούν εσωτερικά, μεταξύ όσων είναι έτοιμοι να δεχθούν μία νέα επαχθή συμφωνία και όσων που θα την αρνηθούν. Για παράδειγμα, η καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ θα υπερψηφίσει ένα νέο μνημόνιο, ενώ οι φίλοι του Σαμαρά θα αρνηθούν. Και στην συμπολίτευση θα υπάρξουν σχίσματα, πχ οι ΑΝΕΛ πιθανότατα δεν θα δεχθούν νέο μνημόνιο, ενώ και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρξουν σοβαρές αντιδράσεις. Επομένως, μία ψηφοφορία στη Βουλή θα προκαλέσει χάος και θα οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση.
Η μόνη δημοκρατικά σωστή λύση είναι το ερώτημα να παραπεμφθεί στον ίδιο τον ελληνικό λαό. Για τα μεγάλα ζητήματα του μέλλοντός μας, πρέπει οι πολίτες να αποφασίσουν και να λάβουν και την ευθύνη της απόφασής τους. Εάν αποφασίσουν ευρώ και μνημόνιο, τότε δεν θα έχουν το δικαίωμα να διαμαρτύρονται για τα μέτρα που θα ακολουθήσουν. Εάν οι πολίτες αποφασίσουν, αντιθέτως, απόρριψη του μνημονίου και δραχμή, τότε οι ίδιοι είναι που θα ανασκουμπωθούν και θα εργαστούν σκληρά για να ξαναφτιάξουν την οικονομία από την αρχή, σε μία υγιή βάση.
Η κυβέρνηση θα πρέπει, λοιπόν, να θέσει το ερώτημα στον ελληνικό λαό, δίνοντας ένα εύλογο χρονικό περιθώριο ενημέρωσης της κοινής γνώμης και δημοσίου διαλόγου. Η ίδια η κυβέρνηση δεν θα πρέπει να λάβει θέση υπέρ ή κατά, όπως ακριβώς πρέπει να γίνεται σε ένα δημοψήφισμα. Απλά θα εφαρμόσει το αποτέλεσμά του. Ο λαός είναι κυρίαρχος και η κυβέρνηση εφαρμόζει τη βούλησή του.
Το 1974, στο τελευταίο δημοψήφισμα που έγινε στην Ελλάδα, ο τότε πρωθυπουργός δεν έλαβε θέση και άφησε τον λαό να αποφασίσει. Ο λαός αποφάσισε αβασίλευτη δημοκρατία και η κυβέρνηση εφάρμοσε την εντολή του, καταρτίζοντας σύνταγμα αβασίλευτης δημοκρατίας. Όλοι, ακόμα και ο πρώην βασιλιάς, αποδέχθηκαν την απόφαση. Έτσι πρέπει να γίνει και τώρα.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αισθάνεται (και ορθώς) δυσκολία να δεχθεί νέο υφεσιακό πρόγραμμα περικοπών και απορρυθμίσεων. Άλλωστε, η εντολή που έλαβε από το λαό δεν ήταν να δεχθεί ένα νέο μνημόνιο εξίσου ή περισσότερο βαρύ από τα προηγούμενα.
Ούτε και η Βουλή δεν είναι κατάλληλη για να αποφασίσει. Τα κόμματα πιθανότατα θα διασπαστούν εσωτερικά, μεταξύ όσων είναι έτοιμοι να δεχθούν μία νέα επαχθή συμφωνία και όσων που θα την αρνηθούν. Για παράδειγμα, η καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ θα υπερψηφίσει ένα νέο μνημόνιο, ενώ οι φίλοι του Σαμαρά θα αρνηθούν. Και στην συμπολίτευση θα υπάρξουν σχίσματα, πχ οι ΑΝΕΛ πιθανότατα δεν θα δεχθούν νέο μνημόνιο, ενώ και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρξουν σοβαρές αντιδράσεις. Επομένως, μία ψηφοφορία στη Βουλή θα προκαλέσει χάος και θα οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση.
Η μόνη δημοκρατικά σωστή λύση είναι το ερώτημα να παραπεμφθεί στον ίδιο τον ελληνικό λαό. Για τα μεγάλα ζητήματα του μέλλοντός μας, πρέπει οι πολίτες να αποφασίσουν και να λάβουν και την ευθύνη της απόφασής τους. Εάν αποφασίσουν ευρώ και μνημόνιο, τότε δεν θα έχουν το δικαίωμα να διαμαρτύρονται για τα μέτρα που θα ακολουθήσουν. Εάν οι πολίτες αποφασίσουν, αντιθέτως, απόρριψη του μνημονίου και δραχμή, τότε οι ίδιοι είναι που θα ανασκουμπωθούν και θα εργαστούν σκληρά για να ξαναφτιάξουν την οικονομία από την αρχή, σε μία υγιή βάση.
Η κυβέρνηση θα πρέπει, λοιπόν, να θέσει το ερώτημα στον ελληνικό λαό, δίνοντας ένα εύλογο χρονικό περιθώριο ενημέρωσης της κοινής γνώμης και δημοσίου διαλόγου. Η ίδια η κυβέρνηση δεν θα πρέπει να λάβει θέση υπέρ ή κατά, όπως ακριβώς πρέπει να γίνεται σε ένα δημοψήφισμα. Απλά θα εφαρμόσει το αποτέλεσμά του. Ο λαός είναι κυρίαρχος και η κυβέρνηση εφαρμόζει τη βούλησή του.
Το 1974, στο τελευταίο δημοψήφισμα που έγινε στην Ελλάδα, ο τότε πρωθυπουργός δεν έλαβε θέση και άφησε τον λαό να αποφασίσει. Ο λαός αποφάσισε αβασίλευτη δημοκρατία και η κυβέρνηση εφάρμοσε την εντολή του, καταρτίζοντας σύνταγμα αβασίλευτης δημοκρατίας. Όλοι, ακόμα και ο πρώην βασιλιάς, αποδέχθηκαν την απόφαση. Έτσι πρέπει να γίνει και τώρα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια