Τι σημαίνει κατά βάθος η επίθεση στον Ντράγκι

Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος

Η πρωτοφανής επίθεση ακτιβίστριας στον Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι, με το σύνθημα «όχι στην δικτατορία της ΕΚΤ», αποτελεί απλά ένα μόνον δείγμα του χάσματος μεταξύ της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Στα τέλη του 18ου αιώνα, λίγο πριν ξεσπάσει η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, η γαλλική αυλή ζούσε απομονωμένη στις Βερσαλλίες, μακρυά από την κοινωνική πραγματικότητα. Ήταν βυθισμένη σε μία ονειρική και αυτιστική ευδαιμονία, πιστεύοντας ότι αυτή θα διαρκέσει αιώνια. Ο βασιλιάς και οι ακόλουθοί του κυνηγούσαν, έπαιζαν χαρτιά, είχαν πολυάριθμες ερωμένες και τα βράδυα παρακολουθούσαν συναυλίες. Μεγάλο μέρος των συζητήσεών τους κάλυπτε το κουτσομπολιό και διάφορες αμπελοφιλοσοφίες. Οι υπουργοί του βασιλιά μάζευαν φόρους, ώστε να συντηρείται ο πολυδάπανος τρόπος ζωής τους, από μία αγροτική κοινωνία υπανάπτυκτη και πάμπτωχη. Εν ολίγοις, ενσάρκωναν αυτό που ο σπουδαίος κοινωνιολόγος Luhmann ονόμασε «αυτό-αναφορικότητα» των παρηκμασμένων συστημάτων. To αποτέλεσμα ήταν το ασύλληπτο κύμα βίας, που σάρωσε τον παραμυθένιο κόσμο των Βερσαλλιών και οδήγησε στην λαιμητόμο τους εκτός τόπου και χρόνου βασιλιάδες και αριστοκράτες.

Η σύγχρονη ευρωπαϊκή ανώτατη γραφειοκρατία, παρά το γεγονός ότι επικαλείται τις αξίες της Γαλλικής Επανάστασης, στην ουσία θυμίζει περισσότερο της Βερσαλλίες τις παραμονές της 14ης Ιουλίου 1789. Πρόσωπα αποστεωμένα, μακρυά από τα προβλήματα των ευρωπαϊκών λαών, γραφειοκράτες άοσμοι και άχρωμοι, λογιστές που ασχολούνται με αριθμούς και όχι ανθρώπους, στελέχη που έκαναν καρριέρα σε τράπεζες και διεθνή funds. Πρόσωπα που έμαθαν να κινούνται σε μία εικονική πραγματικότητα χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, οίκων αξιολόγησης, διακυμάνσεων του χρηματιστηρίου, ενδοκυβερνητικών και διακυβερνητικών ισορροπιών, μυστικών διαβουλεύσεων σε μυστικοσυμβούλια, απέχθειας για την δημοσιότητα και φοβίας για έκθεση στην κοινωνία.

Η Ευρώπη είναι βυθισμένη σε μία πρωτοφανή, πολύπλοκη και δυσεπίλυτη κρίση, που συνδυάζει πολιτισμική παρακμή, θεσμικό εκφυλισμό, δημογραφική αλλοίωση, τρομοκρατική απειλή και πρωτοφανή ύφεση. Τα ευρωπαϊκά πολιτικά συστήματα αρνούνται, όπως οι αριστοκράτες των Βερσαλλιών, να δουν την πραγματικότητα, ομφαλοσκοπούν, αναβάλουν τις δύσκολες αποφάσεις και απολαμβάνουν τα προνόμιά τους.

Οι λαοί έχουν στην ουσία μείνει έξω από την συζήτηση, διότι οι σνόμπ τεχνοκράτες «ξέρουν καλύτερα». Και την ενωμένη Ευρώπη διοικούν θεσμοί χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση, που αρύονται την ισχύ τους από το παρασκήνιο.

Η Ιστορία είναι γνωστό τι επιφυλάσσει σε παρόμοιες περιπτώσεις. Και όχι μόνον από την Γαλλική Επανάσταση.

kontranews.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.