Του Κώστα Στούπα
Οι ταραχές των τελευταίων ημερών στη Γαλλία θα πρέπει να προβληματίσουν, γιατί μοιάζουν σαν σκηνές μιας επερχόμενης θύελλας που θα συνταράξει τις κοινωνίες της Δύσης και εν συνεχεία, μέσω της μιμητικής την οποία διευκολύνουν τα μέσα δικτύωσης, και αυτές της Ανατολής...
Οι δυτικές κοινωνίες διάγουν μια περίοδο κατά την οποία δέχονται σθεναρή αμφισβήτηση τόσο εκ των έσω όσο και από εξωτερικές δυνάμεις, οι οποίες σε ορισμένες περιπτώσεις υποδαυλίζουν τέτοιες ταραχές...
Οι μετανάστες που δεν επιθυμούν να ενσωματωθούν αλλά συσσωρεύονται με επιταχυνόμενους ρυθμούς στις κοινωνίες της Δύσης αποτελούν όμως μόνο τη μια πλευρά του προβλήματος.
Άλλη μια πλευρά είναι η αυτοκτονική "ισλαμολαγνεία" σημαντικών τμημάτων των δυτικών κοινωνιών που εκδηλώνεται είτε ως προλεταριακός διεθνισμός είτε ως χωρίς όρια κοσμοπολιτισμός...
Σε λίγα χρόνια βέβαια, με τους ρυθμούς που συσσωρεύονται οι μετανάστες που δεν θέλουν να ενσωματωθούν, το πρόβλημα θα είναι δύσκολο να τεθεί υπό έλεγχο ακόμη και με αναστολή άρθρων των συνταγμάτων των δημοκρατιών και συνθήκες καταστάσεων έκτακτης ανάγκης...
Οι ΗΠΑ πρόσφατα έζησαν παρόμοιες ταραχές με το κίνημα black lives matter, μετά τη δολοφονία ενός έγχρωμου που εμπλεκόταν σε υποθέσεις παραβατικής έως και εγκληματικής συμπεριφοράς.
Ανάλογη ήταν η αφορμή των πρόσφατων ταραχών και στη Γαλλία. Κοινός παρονομαστής και των δύο υποθέσεων, όπως και των περισσότερων πρόσφατων κοινωνικών αναταράξεων, ήταν η χαρακτηριζόμενη ως κατάχρηση εξουσίας συμπεριφοράς εκ μέρους των αστυνομικών οργάνων.
Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όμως στην επίρριψη ευθυνών, γιατί τα θύματα συνήθως δεν είναι φιλήσυχοι πολίτες, αλλά πρόσωπα που συχνά εμπλέκονταν σε εγκληματικές δραστηριότητες και υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να είναι επικίνδυνοι...
Συνήθως τέτοια γεγονότα λειτουργούν ως σπίθες οι οποίες προκαλούν μεγάλες πυρκαγιές. Καθόλου τυχαίο δεν είναι επίσης πως οι ταραχές δημιουργούνται όταν το θύμα είναι κάποιος από τις μειονότητες με αντικοινωνική συμπεριφορά. Αντιθέτως, όταν πριν λίγα χρόνια φανατικοί μουσουλμάνοι αποκεφάλισαν έναν Γάλλο καθηγητή, γιατί θεώρησαν πως το μάθημα πρόσβαλλε τα πρωτόγονα θρησκευτικά τους πιστεύω, δεν υπήρξε καμιά κοινωνική έκρηξη...
Είναι προφανές πως οι δολοφονίες με τους αστυνομικούς σε άμυνα ή με κατάχρηση εξουσίας χρησιμοποιούνται ως προφάσεις για κοινωνικές ταραχές που δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για ληστείες, πολιτικές αναταραχές και άλλες εγκληματικές πράξεις...
Ενδιαφέρον έχει η ερμηνεία που έδωσε ο Γάλλος φιλόσοφος Πασκάλ Μπρυκνέρ σε μια συνέντευξη στην Le Figaro.
"…Η υπέρβαση των νομίμων ορίων βίας στην οποία υπέπεσε ο αστυνομικός την Τρίτη είναι απλώς ένα πρόσχημα που πυροδότησε ένα παβλοφικό ανακλαστικό.
Είναι μια τέλεια συντονισμένη δραματουργία όπου οι ταραχοποιοί απαντούν σε ένα σενάριο γραμμένο ήδη από το 2005 τουλάχιστον.
Η βία είναι μόνιμη στα προάστια, αποτελεί μέρος του soundtrack της καθημερινότητας, αλλά, με αφορμή αυτό το δράμα, θα μπορέσει να ξεδιπλωθεί με μεγάλη φανφάρα. Οι καλοκαιρινές διακοπές ξεκινούν για τους μικρούς στασιαστές με νύχτες που υπόσχονται να είναι καυτές. Να σημειωθεί ότι όλες οι ζωές δεν είναι ίσες: Ο θάνατος ενός αστυνομικού ή το κάψιμό του από βόμβα μολότοφ δεν προκαλεί ποτέ καμία συγκίνηση, παρά μόνο το χειροκρότημα σε κάποιους που κραυγάζουν "κοιτάξτε τι ωραία που ψήνονται τα κοτόπουλα".
Όπως πάντα σε αυτού του είδους τις αναζωπυρώσεις, οι ανησυχίες για τη διακίνηση ναρκωτικών αναμειγνύονται με την απόρριψη του γαλλικού κράτους σε όλα του τα επίπεδα και έναν μηδενιστικό ίλιγγο που συνίσταται στην καταστροφή του οτιδήποτε προορίζεται να βελτιώνει τη ζωή όλων μας.
Αυτός ο βανδαλισμός, δυστυχώς, δεν αφορά μόνο τα προάστια, τα ίδια έγιναν και στις διαδηλώσεις των "κίτρινων γιλέκων" το 2019, το 2022 και το 2023, στις συντάξεις με τους antifas και άλλους ταραχοποιούς.
Ο πραγματικός εφιάλτης σε αυτή την περίπτωση θα ήταν η συμμαχία των ακροαριστερών οικολόγων Les Soulèvements de la Terre και των ταραξιών των προαστίων, των αντικονφορμιστών παιδιών καλών οικογενειών (bourgeois bohèmes) και των νεοπρολετάριων που θέλουν να ζήσουν μια ως συνήθως αδύνατη να φτάσει στους στόχους της επανάσταση.
Οι τέσσερις μήνες χάους και υστερίας από τους οποίους μόλις βγήκαμε άφησαν το στίγμα τους : η βία είναι μια πυρκαγιά που εξαπλώνεται με εκπληκτικό μιμητισμό. Όσο περισσότερο γίνεται ανεκτή, τόσο περισσότερο γίνεται η μόνη γλώσσα αντιπαράθεσης. Πρώτα χτυπάμε και μετά συζητάμε….".
Οι κοινωνίες της Δύσης κατά καιρούς διάγουν περιόδους αμφισβήτησης και ταραχών. Η δεκαετία του ’60 με άξονα το κίνημα διαμαρτυρίας για τον πόλεμο του Βιετνάμ είναι η πιο πρόσφατη. Οι περισσότεροι των πρωταγωνιστών και των μετεχόντων σε αυτές τις κοινωνικές πολιτικές αναταράξεις στη συνέχεια μεγαλώνοντας έγιναν οικογενειάρχες, επιχειρηματίες, πολιτικοί ενώ κάποιοι όπως οι Κλίντον έφτασαν μέχρι τα ύπατα αξιώματα...
Οι συντηρητικές κοινωνίες τότε ενσωμάτωσαν την αμφισβήτηση και μεταλλάχτηκαν και οι ίδιες...
Η διαφορά αυτή την περίοδο έγκειται στο γεγονός πως οι πρωταγωνιστές και το μεγαλύτερο μέρος των ταραχοποιών είναι άτομα και ομάδες ξένα προς τον δυτικό πολιτισμό και τις αξίες του. Κίνητρο δεν φαίνεται να είναι η αντίσταση στην πρόοδο αλλά το μίσος για τη Δύση, την ιστορία της και τις αξίες της...
Μόνο τα υλικά αγαθά της δεν απορρίπτουν...
0 Σχόλια